Георг Елінек

Георг Елінек
ням.: Georg Jellinek
Дата нараджэння	16 чэрвеня 1851(1851-06-16)[…]
Месца нараджэння	Лейпцыг, Каралеўства Саксонія, Германскі саюз
Дата смерці	12 студзеня 1911(1911-01-12)[…] (59 гадоў)
Месца смерці	Гайдэльберг, Вялікае Герцагства Бадэн, Германская імперыя
Месца пахавання	Бергфрыдгоф[d]
Грамадзянства	Каралеўства Саксонія
Бацька	Adolf Jellinek[d]
Жонка	Camilla Jellinek[d]
Дзеці	Walter Jellinek[d] і Dora Busch[d]
Род дзейнасці	філосаф, выкладчык універсітэта, сацыёлаг, суддзя, юрыст
Навуковая сфера	Правазнавец і сацыёлаг права
Месца працы	Венскі ўніверсітэт Гайдэльбергскі ўніверсітэт Базельскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар юрыдычных навук
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Венскі ўніверсітэт Гайдэльбергскі ўніверсітэт Лейпцыгскі ўніверсітэт
Вядомы як	прадстаўнік юрыдычнага пазітывізму, заснавальнік тэорыі несуверэнных дзяржаў
Член у	Гайдэльбергская акадэмія навук[d] Q1726382? Інстытут міжнароднага права Турынская акадэмія навук[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Георг Елінек (16 чэрвеня 1851, Лейпцыг — 12 студзеня 1911, Гайдэльберг) — нямецкі адвакат. Разам з Гансам Кельзенам і Феліксам Сомлам належаў да групы аўстрыйскіх прававых пазітывістаў і лічыўся «паказчыкам публічнага права ў Аўстрыі».

З 1867 года да 1872 года вывучаў права, гісторыю мастацтва і філасофію ў Венскім універсітэце, а таксама ў Гайдэльбергу і Лейпцыгу. У 1879 годзе стаў прафесарам філасофіі права ў Вене, а ў 1881 быў прызначаны членам камісіі па дзяржаўных экзаменах. У 1882 годзе апублікаваў вядомую працу «Тэорыя уніфікацыі дзяржаў», а ў 1883 годзе атрымаў прэстыжнае месца ў Венскім універсітэце ў якасці прафесара публічнага права. У 1889 годзе атрымаў прафесуру ў Базелі і пакінуў акадэмічную службу ў Аўстра-Венгрыі, а ў 1900 годзе выдаў сваю асноўную працу «Агульная тэорыя дзяржавы».

Елінек найбольш вядомы сваёй працай «Дэкларацыя правоў чалавека і грамадзяніна», якая была апублікавана ў 1895 годзе і ў якой прыводзяцца довады на карысць універсальнай тэорыі права ў адрозненне ад культурных і нацыянальна-спецыфічных аргументаў. Ён лічыў, што Французскую рэвалюцыю, якая была фокусам палітычнай тэорыі 19 стагоддзя, не варта разглядаць з пазіцыі французскіх традыцый, а ў якасці аналагу рэвалюцыйных ідэй і рухаў Англіі і Злучаных Штатаў.