Saltar ao contido

Advanced Composition Explorer

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Advanced Composition Explorer
Advanced Composition Explorer
TipoObservatorio espacial
OrganizaciónNASA
Destino actualPunto de Lagrange L1 do sistema Terra-Sol[1]
Data de lanzamento25 de agosto de 1997[2][3][4]
Foguete portadorDelta II 7920[3][5]
Sitio de lanzamentoCentro Espacial Kennedy[3]
Obxectivo da misiónEstudo das abundancias de diferentes elementos no medio interplanetario.[3]
NSSDC ID1997-045A
Masa596 kg (máis 189 kg de hidracina)[1][3][5]
Dimensións1,6 m de ancho por 1,0 m de alto (sen os paneis solares[1]
Potencia464 vatios[1][3]

Advanced Composition Explorer, tamén coñecido polo acrónimo ACE, é un satélite artificial pertencente ó programa Explorer da NASA que foi lanzado o 25 de agosto de 1997 a bordo dun foguete Delta II 7920 desde o Centro Espacial Kennedy, en Florida, Estados Unidos.[1][3][5]

Historia

[editar | editar a fonte]

ACE foi ideado nunha reunión que tivo lugar o 19 de xuño de 1983 na Universidade de Maryland organizada por George Gloecker e Glen Mason. Nela participaron os doutores L. F. Burlaga, S. M. Krimigis, R. A. Mewaldt e E. C. Stone. A reunión organizouse en base a documentación proveniente do Laboratorio de Física Aplicada da Universidade Johns Hopkins (APL) e da Universidade de Maryland, propóndose inicialmente unha misión denominada Cosmic Composition Explorer. A solicitude de proposta enviouse á oficina do programa Explorer da NASA a finais dese mesmo ano, sen que fose admitida. A proposta foi retomada a petición do doutor Vernon Jones e a solicitude enviouse de novo á NASA en 1986. A misión foi seleccionada para un estudo dun ano na fase A en 1988, durante o cal se estudiaría a viabilidade e se sopesarían os pros e contras da misión.[1][6]

A misión de ACE comezaría oficialmente o 22 de abril de 1991 cando, tras superar a fase A, se firmou o contrato entre o Centro Goddard de Voo Espacial e o Instituto Tecnolóxico de California, co APL como deseñador e construtor da nave, para comeza-la planificación da fase B, adicada á definición en si da misión. Durante esta fase tiveron lugar as especificacións do soporte da misión e dos sistemas e interfaces da nave. A fase B comezou oficilamente en agosto de 1992.[1][6]

A revisión de deseño preliminar da misión tivo lugar en novembro de 1993, co que as fases C e D comezaron pouco despois.[1][6]

Características

[editar | editar a fonte]

ACE está baseado no deseño do satélite Charge Composition Explorer (parte da misión AMPTE) e está adicado a comparar e determina-la composición elemental e isotópica de distintos tipos de materia, entre eles o vento solar, o medio interestelar e outra materia de orixe galáctico. O satélite pesa 596 kg, ó que hai que sumar 189 kg de hidracina para o sistema de propulsión. Foi situado nunha órbita de Lissajous arredor do punto de Lagrange L1, situado entre o Sol e a Terra, a unha distancia duns 1,5 millóns de km desta última, e estabilízase mediante xiro, a 5 revolucións por minuto, co eixo de rotación apuntando cara ao Sol cunha marxe de erro de 20 graos.[3][5][6]

A nave produce electricidade mediante células solares e estaba deseñada para durar como mínimo cinco anos, xa cumpridos desde o comezo da misión. Leva unha gravadora a bordo para garda-los datos e descargalos posteriormente cando pasa sobre algunha das estacións da Rede do Espazo Profundo da NASA. As velocidades típicas de descarga de datos son de 6,7 e 78 Kbps e 434 bps. Mide 1,6 m de ancho por 1,0 m de alto.[3][6]

Os estudos de ACE inclúen análises de abundancia isotópica dos elementos desde o hidróxeno ó cinc (número atómico entre 1 e 30), con estudos exploratorios ata o circonio (número atómico 40).[3][5]

ACE ten suficiente propelente como para permanecer no punto L1 ata 2024.[6]

Instrumentos

[editar | editar a fonte]

O satélite leva nove instrumentos[5], entre os que se atopan seis espectrómetros de alta resolución optimizados para o seu particular rango de enerxías[3]:

  • CRIS (Cosmic Ray Isotope Spectrometer) é un espectrómetro de isótopos de raios cósmicos. Está formado por unha pila de catro capas de detectores de silicio, que se encarga de determinar a enerxía dos raios cósmicos incidentes, e un sistema de determinación da traxectoria por fibra óptica centelleante (SOFT polo seu acrónimo en inglés, Scintillating Optical Fiber Trajectory).[5][7]
Instrumento CRIS.
  • SIS (Solar Isotope Spectrometer) é un espectrómetro de isótopos solares deseñado para proporcionar medicións de alta resolución da composición isotópica de núcleos enerxéticos dos elementos desde o helio ata o níquel (número atómico de 2 a 28) no rango de enerxías entre 10 e 100 MeV.[5][8]
Instrumento SIS.
  • ULEIS (Ultra Low Energy Isotope Spectrometer) é un espectrómetro de isótopos de enerxía ultra baixa para o rango entre 45 keV e uns poucos MeV. A velocidade de transmisión de datos do instrumento é de aproximadamente 1 kbps.[5][9]
Instrumento ULEIS.
  • SEPICA (Solar Energetic Particle Ionic Charge Analyzer) é un analizador de carga iónica de partículas enerxéticas solares. O instrumento deixou de funcionar o 4 de febreiro de 2005 tralo fallo das válvulas de control de fluxo do gas usado como parte do detector.[5][6]
Instrumento SEPICA.
  • SWIMS (Solar Wind Ion Mass Spectrometer) é un espectrómetro de masas para medi-la composición química e isotópica do vento solar para elementos entre o helio e o níquel e enerxías de ata 10 keV.[5]
Instrumento SWIMS.
  • SWICS (Solar Wind Ion Composition Spectrometer) é un espectrómetro de tempo de voo para determina-la composición química e iónica do vento solar, diferenciando entre isótopos de hidróxeno e helio de orixe interestelar e solar. O instrumento tamén mide as funcións de distribución tanto de nubes interestelares como de po a enerxías de ata 100 keV.[5]
Instrumento SWICS.
  • EPAM (Electron, Proton, and Alpha Monitor) é un monitor de electróns, protóns e partículas alfa composto por cinco telescopios de tres tipos. Dous espectrómetros de lámina de baixa enerxía (LEFS, Low Energy Foil Spectrometers) para medi-lo fluxo e dirección de electróns con enerxías por enriba de 30 keV, dous espectrómetros magnéticos de baixa enerxía (LEMS, Low Energy Magnetic Spectrometers) para medir o fluxo e dirección de ións con enerxías superiores a 50 keV e a apertura de composición (CA, Composition Aperture) para medi-la composición elemental dos ións.[5][10]
Instrumento EPAM.
  • SWEPAM (Solar Wind Electron, Proton, and Alpha Monitor) é un monitor de electróns, protóns e partículas alfa do vento solar. Os ións e os electróns son medidos con diferentes sensores. O sensor de ións mide enerxías de entre 0,26 e 36 keV e o de electróns entre 1 e 1350 eV.[5][11]
Instrumento SWEPAM.
Instrumento CRIS.

Resultados

[editar | editar a fonte]

Ata outubro de 2010 escribíronse 635 artigos científicos baseados nos datos de ACE.[6]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Mark Wade (2011). "ACE" (en inglés). Consultado o 7 de agosto de 2011. 
  2. ↑ N2YO (2011). Real Time Satellite Tracking, ed. "ACE" (en inglés). Consultado o 6 de agosto de 2011. 
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 NASA (8 de xullo de 2011). "ACE" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2011. Consultado o 6 de agosto de 2011. 
  4. ↑ "Note verbale dated 12 June 1998 from the Permanent Mission of the United States of America to the United Nations (Vienna) addressed to the Secretary-General" (PDF). COMMITTEE ON THE PEACEFUL USES OF OUTER SPACE. 24 de xuño de 1998. 98-54610. Consultado o 6 de agosto de 2011. 
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 Gunter Dirk Krebs (2011). Gunter's Space Page, ed. "Explorer: ACE" (en inglés). Consultado o 6 de agosto de 2011. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 Eric R. Christian e Andrew J. Davis (xaneiro de 2012). "Advanced Composition Explorer (ACE) Mission Overview" (en inglés). Consultado o 29 de febreiro de 2012. 
  7. ↑ "CRIS: The Cosmic Ray Isotope Spectrometer" (en inglés). 28 de novembro de 2007. Consultado o 29 de febreiro de 2012. 
  8. ↑ "SIS: The Solar Isotope Spectrometer" (en inglés). 28 de novembro de 2007. Consultado o 29 de febreiro de 2012. 
  9. ↑ G. M. MASON, R. E. GOLD, S.M. KRIMIGIS, J. E. MAZUR, G. B. ANDREWS, K.A. DALEY, J. R.DWYER, K. F. HEUERMAN, T. L. JAMES, M. J. KENNEDY, T. LEFEVERE, H.MALCOLM, B. TOSSMAN e P. H. WALPOLE (1998). "THE ULTRA-LOW-ENERGY ISOTOPE SPECTROMETER (ULEIS) FOR THE ACE SPACECRAFT". Space Science Reviews (86): 409–448. 
  10. ↑ JHU/APL, ed. (21 de setembro de 2011). "The EPAM Homepage" (en inglés). Consultado o 1 de marzo de 2012. 
  11. ↑ Los Alamos National Laboratory, ed. (2006). "SWEPAM" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 26 de xaneiro de 2013. Consultado o 1 de marzo de 2012. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • S. B. Jacob, E. R. Christian, D. L. Margolies, R. A. Mewaldt, J. F. Ormes, P. A. Tylere e Tycho von Rosenvinge; deseñado por T. B. Griswold, ed. (2002). "ADVANCED COMPOSITION EXPLORER" (PDF) (en inglés). p. 24. 
  • E. C. Stone, A. M. Frandsen, R. A. Mewaldt, E. R. Christian, D. Margolies, J. F. Ormes e F. Snow (1998). "The Advanced Composition Explorer" (PDF) (en inglés). p. 24. 
  • M. C. CHIU, U. I. VON-MEHLEM, C. E. WILLEY, T. M. BETENBAUGH, J. J. MAYNARD, J. A. KREIN, R. F. CONDE, W. T. GRAY, J. W. HUNT, JR., L. E. MOSHER, M. G. McCULLOUGH, P. E. PANNETON, J. P. STAIGER e E. H. RODBERG (1998). "ACE SPACECRAFT" (PDF). Space Science Reviews (86): 257–284. Consultado o 28 de febreiro de 2012. 
  • Varios. "ACE Bibliography" (en inglés). 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Advanced_Composition_Explorer&oldid=6684066»