Перайсці да зместу

Станіслаў Варшэвіцкі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Варшэвіцкі.
Станіслаў Варшэвіцкі
польск.: Stanislaw Warszawicki
Герб
Кушаба[d]
каралеўскі сакратар[d]
Адукацыя
Дзейнасць дыпламат, багаслоў
Месца працы
Нараджэнне 1527[1][2]
Смерць 3 кастрычніка 1591(1591-10-03)
Дынастыя Варшавіцкія[d]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Станіслаў Варшэвіцкі (польск.: Stanisław Warszewicki; каля 1 студзеня 1530, Варшэвіцы (Мазовія) — 3 кастрычніка 1591, Кракаў) — дзеяч каталіцкай царквы, езуіт, тэолаг, перакладчык, дыпламат і ўдзельнік контррэфармацыі[3]. Адзін з найбольш вядомых польскіх езуітаў нароўні з Якубам Вуекам і Пятром Скаргам.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Паходзіў з заможнага шляхецкага роду герба «Кушаба». Брат пісьменніка Кшыштафа Варшэвіцкага[3].

Вучыўся ў Кракаўскай акадэміі, у 1550—1551 гадах — у Вітэнбергскім універсітэце, дзе слухаў лекцыі Філіпа Меланхтана і знаходзіўся пад яго ўплывам, але заставаўся каталіком. У 1554—1556 гадах працягваў навучанне ў Падуанскім універсітэце[3].

Пасля вяртання быў каралеўскім сакратаром[3] пры Жыгімонце II Аўгусце, які пасылаў яго з дыпламатычнымі даручэннямі за мяжу. Парваў з лютэранствам, пакінуў каралеўскі двор і прыняў духоўнае званне. З 1558 — канонік пазнанскі і гнезненскі, архідыякан ловіцкі[3].

У 1567 годзе ўступіў у ордэн езуітаў і стаў адным з ініцыятараў стварэння езуіцкага калегіума ў Вільні. У 1570—1578 гадах узначальваў калегіум і Віленскую акадэмію ў якасці рэктара[3].

Па даручэнні рымскай курыі у 1574 і 1578 гадах выезджаў з місіямі ў Швецыю, дзе быў капеланам каралевы Кацярыны Ягелонкі і выхавацелем яе сына — будучага караля польскага і вялікага князя літоўскага Жыгімонта ІІІ[3].

Пасля вяртання працаваў у Любліне: прапаведаваў, удзельнічаў у спрэчках з арыянамі, збіраў сродкі на будаўніцтва калегіума і касцёла. У 1582—1590 гадах узначальваў езуіцкі калегіум у Любліне, у 1588 годзе ўдзельнічаў у пасольстве ў Малдову[3].

Творчасць

[правіць | правіць зыходнік]

Аўтар рэлігійных твораў і перакладаў, пакінуў багатую карэспандэнцыю[3]. На лацінскую мову пераклаў «Aethiopiae Historiae libri» Геліядора (1552). На польскую мову пераклаў творы Луіса дэ Гранады — «Люстэрка хрысціяніна» (Zwierciadło człowieka chrześcijańskiego, 1577), «Праваднік грэшнікаў» (Przewodnik grzeszników, 1570, 1577, 1587, 1730), «Nabożeństwo dla ludzi zabawnych» (1593) і іншыя.

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б в И. Лось Варшевицкий, Станислав // Энциклопедический словарь / под ред. К. К. Арсеньев, Ф. Ф. Петрушевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1892. — Т. Vа. — С. 567.
  2. ↑ а б в К. Б. Варшевицкій // Энциклопедический лексикон — СПб.: 1837. — Т. 9. — С. 1–3.
  3. ↑ а б в г д е ё ж з Станіслаў Варшэвіцкі на сайце Электронная энцыклапедыя «Вялікае Княства Літоўскае»

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
  • Bednarski S. Stanisław Warszewicki. Kraków, 1939.
  • Яго ж. Stanisława Warszewickiego pochodzenie, młodość, studia w Wittenberdze i Padwie // Studia z dziejów kultury polskiej. Warszawa, 1949.
  • Piechnik L. Początki Akademii Wileńskiej, 1570—1599. Rzym, 1984.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Станіслаў_Варшэвіцкі&oldid=5055200"