Aciñeira

Aciñeira
	Quercus ilex ; Carl von Linné 1753
	Instancia de taxon; planta medicinal
	Subclase de árbore
	Epónimo Ilex
	Categoría taxonómica especie
	Taxon superior Quercus
	Nome curto Q. ilex
Características
	Tipo de follaxe perennifolio
	Fonte de madeira de aciñeira
Conservación
	Identificador UICN 62537
Distribución
Dimensións
	Lonxitude 20 mm Pecíolo; 40 mm folla; 50 mm Pedúnculo; 120 mm folla; 10 mm Pecíolo; 8 mm Pedúnculo
	Altura 30 m
Clasificación taxonómica
Reino	Plantae
Subreino	Tracheobionta
División	Magnoliophyta
Clase	Magnoliopsida
Subclase	Hamamelidae
Orde	Fagales
Familia	Fagaceae
Xénero	Quercus
Subxénero	Quercus
Sección	'Quercus
Especie	Q. ilex
Identificadores
ITIS	506536
OTT	272692
Fontes e ligazóns
	Redes
	Wikidata G:Commons C:Commons

A aciñeira^[1]^[2] (Quercus ilex) é unha árbore cupulífera do xénero dos carballos, monoica e perennifolia. A aciñeira ten unha lonxevidade de 200 a 500 anos.

Morfoloxía

Acada unha altura de 20–27 m, a copa é densa e redondeada, un toro curto e pólas rectas e ascendentes, as follas varían dende as de forma estreita e longa o outras ovaladas, nas beiras son onduladas ou teñen dentes espiñentos. Miden de 2 a 9 cm. Agroma de abril a maio. As flores masculinas agrúpanse en amentos colgantes.

Os seus froitos, landras, de entre 1,5 e 2,5 cm de lonxitude, son de cor verde clara cando novas e de cor castaña xa de maduras. Están cubertas parcialmente por unha cúpula escamuda e teñen un pedúnculo curto. As landras maduran no outono (de outubro a novembro) e son doces.

A súa madeira é moi dura, pesada, forte e resistente de difícil modelación, con gretas pouco fondas. Emprégase para facer rodas, aparellos de labranza, para combustible e carbón vexetal.

Hábitat

Os aciñeirais son bosques característicos do sur de Europa de clima mediterráneo, en terras secas do litoral de Francia, Italia e Península Ibérica. En Galiza está presente nas provincias de Ourense e Lugo, na zona que fai fronteira con León e Zamora.

Adoita plantarse como protección, especialmente xunto ao mar, pola súa resistencia aos ventos e á contaminación das cidades.