Przejdź do zawartości

Marek Surmacz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marek Surmacz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1955
Gorzów Wielkopolski

Zawód, zajęcie

milicjant, policjant, polityk, urzędnik

Alma Mater

Uniwersytet Szczeciński

Stanowisko

poseł na Sejm V kadencji (2005–2007), wiceminister spraw wewnętrznych i administracji (2006–2007), komendant główny Ochotniczych Hufców Pracy (2015–2018)

Partia

SD (1987–1990)
ZChN (1997–2001)
Przymierze Prawicy (2001–2002)
PiS (2002–2025)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal za Ofiarność i Odwagę
Odznaka honorowa „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych”
Multimedia w Wikimedia Commons

Marek Tomasz Surmacz (ur. 31 stycznia 1955 w Gorzowie Wielkopolskim) – polski polityk, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej i Policji, działacz opozycji antykomunistycznej w okresie PRL, poseł na Sejm V kadencji, w latach 2006–2007 sekretarz stanu w MSWiA, były doradca prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego ds. bezpieczeństwa, komendant główny Ochotniczych Hufców Pracy (2015–2018), p.o. zastępcy głównego inspektora ochrony środowiska (2018–2021), zastępca prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (2021–2024).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1974 ukończył Technikum Melioracji Wodnych w Gorzowie, a pięć lat później Szkołę Ruchu Drogowego Milicji Obywatelskiej w Piasecznie, gdzie uzyskał uprawnienia kontrolera ruchu drogowego. W 2002 uzyskał tytuł zawodowy licencjata w zakresie administracji publicznej w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Gorzowie Wielkopolskim. W 2004 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego.

Początkowo pracował w Gorzowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego jako majster budowlany w Zespole Robót Inżynieryjnych i inspektor w Zespole Przygotowania Produkcji. Był zatrudniony na budowach w Gorzowie Wielkopolskim i Zielonej Górze. Odbył następnie zasadniczą służbę wojskową w Poznaniu i Czerwieńsku. W latach 1977–1996 był funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej i następnie Policji. Początkowo był kontrolerem ruchu drogowego, od 1979 pracował w sekcji ds. wypadków drogowych, zaś od 1987 w plutonie konwojowo-ochronnym. W 1989 brał udział w zakładaniu związku zawodowego funkcjonariuszy MO. Z rekomendacji regionalnej „Solidarności” wszedł w skład wojewódzkiej komisji kwalifikacyjnej funkcjonariuszy byłej Służby Bezpieczeństwa[1]. Od 1990 kierował wydziałem ruchu drogowego w Gorzowie Wielkopolskim, a od 1993 pracował w wydziale kryminalnym. W 1996 został dyscyplinarnie zwolniony z Policji za „naruszenie apolityczności służby”, po czym przeszedł na emeryturę.

Od 1987 do 1990 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, wiceprzewodniczącym miejskiego komitetu w Gorzowie Wielkopolskim. Od 1997 należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (był sekretarzem lubuskiego zarządu regionalnego), a w latach 2001–2002 do Przymierza Prawicy. Po przyłączeniu się PP do PiS został członkiem tej partii, zasiadał w jej władzach regionalnych. W latach 1997–2001 był asystentem w biurze poselskim, zaś w latach 2001–2005 dyrektorem biura poselskiego Kazimierza Marcinkiewicza.

W latach 1990–2005 zasiadał w radzie miasta, był wiceprzewodniczącym (w latach 1994–1998), przewodniczącym komisji rewizyjnej (w latach 2003–2005), a w latach 1990–1992 i w 1998 członkiem zarządu miasta. W wyborach parlamentarnych w 1991 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z listy Wyborczej Akcji Katolickiej[2]. W wyborach w 1993 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia ZChN w województwie gorzowskim[3]. W 1997 w tym samym województwie kandydował do Senatu z poparciem Ruchu Odbudowy Polski; nie uzyskał mandatu, otrzymując 31 903 głosy (20,6%)[4].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 bezskutecznie kandydował z ramienia PiS w okręgu obejmującym województwa zachodniopomorskie i lubuskie. W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany do Sejmu V kadencji z listy tej samej partii w okręgu zielonogórskim. Do października 2006 był wiceprzewodniczącym Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. Od marca do czerwca 2006 kierował Komisją nadzwyczajną do rozpatrzenia przedstawionych przez Prezydenta RP projektów ustaw dotyczący służb wojskowych.

24 sierpnia 2006 powołano go na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, odpowiedzialnego m.in. za nadzór nad policją, Biurem Ochrony Rządu i Strażą Graniczną. Zdobył rozgłos medialny, wydając w listopadzie 2006 policjantom z komisariatu kolejowego we Wrocławiu polecenie dostarczenia hamburgerów podróżującej pociągiem wiceminister pracy i polityki społecznej Elżbiecie Rafalskiej[5].

Marek Surmacz został odwołany ze stanowiska wiceministra 18 maja 2007[6]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku bez powodzenia ubiegał się o reelekcję[7].

Od 1 sierpnia 2008 do 10 kwietnia 2010 był doradcą prezydenta Lecha Kaczyńskiego ds. bezpieczeństwa. W wyborach samorządowych w 2010 wybrany ponownie na radnego Gorzowa Wielkopolskiego, został przewodniczącym komisji rewizyjnej. W wyborach parlamentarnych w 2011 bez powodzenia ubiegał się o mandat senatora w okręgu wyborczym nr 21, otrzymując 22 035 głosów (17,01%)[8]. W 2014 był kandydatem Prawa i Sprawiedliwości w wyborach na urząd prezydenta Gorzowa Wielkopolskiego[9]. Uzyskał natomiast mandat radnego sejmiku lubuskiego[10]. W 2015 ponownie kandydował z ramienia PiS na posła[11].

27 listopada 2015 minister pracy Elżbieta Rafalska powołała Marka Surmacza na stanowisko komendanta głównego Ochotniczych Hufców Pracy[12]. 1 lutego 2018 zastąpił go Bogdan Ścibut[13]. Od lipca 2018 do września 2021 był pełniącym obowiązki zastępcy głównego inspektora ochrony środowiska[14][15]. Również w 2018 ponownie uzyskał mandat radnego sejmiku[16]. W 2019 uzyskał możliwość objęcia mandatu poselskiego w miejsce wybranej do Europarlamentu Elżbiety Rafalskiej, jednak nie skorzystał z niej[17]. W wyborach w tym samym roku ubiegał się natomiast o mandat senatora; mandatu nie uzyskał, otrzymał 48 062 głosy (29,3%)[18]. W grudniu 2021 został zastępcą prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego[19] (pełnił tę funkcję do 2024). W 2023 ponownie startował bez powodzenia z ramienia PiS do Sejmu[20]. W sierpniu 2025 zrezygnował z członkostwa w tej partii[21].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty, ma troje dzieci.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

W 2016, za wybitne zasługi w działalności państwowej i publicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[22][23]. Za uratowanie życia tonącemu w 1985 odznaczony Medalem za Ofiarność i Odwagę[1]. W 2024 otrzymał status działacza opozycji antykomunistycznej i odznakę honorową „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych”[24].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Nota biograficzna na stronie prezydent.pl. [dostęp 2024-03-19].
  2. ↑ Wybory do Sejmu w 1991 r.. kbw.gov.pl. [dostęp 2025-11-02].
  3. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 23 września 1993 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 19 września 1993 r. (M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 471).
  4. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621).
  5. ↑ Robert Zieliński: Minister wysłał policjantów po hamburgery. dziennik.pl, 12 października 2007. [dostęp 2015-12-02].
  6. ↑ Marek Surmacz odwołany. rmf.fm, 19 maja 2007. [dostęp 2015-12-02].
  7. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2015-12-02].
  8. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-12-02].
  9. ↑ PiS zatwierdziło już 60 kandydatów na prezydentów miast. pis.org.pl, 25 lipca 2014. [dostęp 2015-07-27].
  10. ↑ Artur Steciąg: Oni zdobyli sejmik. zachod.pl, 20 listopada 2014. [dostęp 2015-07-27].
  11. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-09].
  12. ↑ Nowy komendant główny OHP. ohp.pl. [dostęp 2015-11-27].
  13. ↑ Bogdan Ścibut komendantem głównym Ochotniczych Hufców Pracy. pulshr.pl, 1 lutego 2018. [dostęp 2018-02-01].
  14. ↑ Kierownictwo GIOŚ. Główny Inspektorat Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-08-02].
  15. ↑ Nowy Główny Inspektor Ochrony Środowiska. Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 20 września 2021. [dostęp 2021-09-20].
  16. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-23].
  17. ↑ Elżbieta Rafalska zwolniła mandat poselski. Marek Surmacz z PiS odmówił jego przyjęcia. gazeta.pl, 5 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-06].
  18. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  19. ↑ Kamil Hypki: Marek Surmacz wiceprezesem KRUS. zachod.pl, 15 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-20].
  20. ↑ Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2024-02-01].
  21. ↑ Jakub Mikulski: Marek Surmacz odszedł z PiS. Były wiceminister w rządzie Kaczyńskiego zarzuca działaczom partii koniunkturalizm. rp.pl, 4 września 2025. [dostęp 2025-09-04].
  22. ↑ Postanowienie nr rej. 223/2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 maja 2016 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2016 r. poz. 655).
  23. ↑ Ordery i odznaczenia dla zasłużonych działaczy opozycji demokratycznej. prezydent.pl, 10 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-11].
  24. ↑ Marek Surmacz. wimbp.gorzow.pl. [dostęp 2024-05-10].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marek_Surmacz&oldid=77953343”