Zum Inhalt springen

Solaris Urbino 18

aus Wikipedia, der freien Enzyklopädie
Dies ist eine alte Version dieser Seite, zuletzt bearbeitet am 14. Januar 2012 um 16:47 Uhr durch pl>Kggucwa (drobne redakcyjne). Sie kann sich erheblich von der aktuellen Version unterscheiden.

Vorlage:Autobus infobox Solaris Urbino 18 – niskopodłogowy przegubowy autobus z serii Solaris Urbino przeznaczony dla komunikacji miejskiej, produkowany przez polską firmę Solaris Bus & Coach S.A. z Bolechowa koło Poznania, a także za autobusem Solaris Urbino 12 jest drugim modelem wśród najpopularniejszych pojazdów w historii marki Solaris. Obecnie produkowane są modele trzeciej generacji. Obok modelu podstawowego zasilanego silnikami diesla spełniającymi normę emisji spalin Euro 4, produkowane są modele spełniające ostrzejsze normy Euro 5 bądź EEV oraz zasilane gazem CNG lub z napędem hybrydowym drugiej generacji.

Historia

Neoplan Polska

thumb|left|Neoplan N4021 2 sierpnia 1994 powstało przedstawicielstwo handlowe Neoplana na Polskę - Neoplan Polska. 5 września 1994 Warszawa zamówiła pierwsze niskopodłogowe Neoplany N4020 (15 metrowe)[1]. 5 października 1995, dzień po podpisaniu kontraktu na dostawę autobusów do Poznania została podjęta decyzja o budowie w podpoznańskim Bolechowie fabryki autobusów[2].

W latach 1996-2000 Neoplan Polska montował autobusy Neoplan serii 4000. W latach 1998-1999 firma wyprodukowała 22 autobusów Neoplan N4021, które stały się pierwowzorem Urbino 18. Pozostałe przegubowe Neoplany w polskich przedsiębiorstwach transportowych pochodziły z importu, najczęściej używanych maszyn[3].

W 1999 firma jeszcze jako Neoplan Polska rozpoczęła niezależnie produkować autobusy pod marką Solaris. W 2001 Neoplan został przejęty przez MAN, jednakże Neoplan Polska został odrębną spółką Solaris Bus & Coach, która zachowała tradycję i majątek w tym modele autobusów polskiego oddziału Neoplana[4].

I generacja (1999-2002)

thumb|left|Solaris Urbino 18 pierwszej generacji w barwach PKA Gdynia Solaris Urbino 18 pierwszej generacji produkowano od drugiej połowy 1999. Model ten były uzupełnieniem oferty Solarisa o duży 18-metrowy autobus. Pierwszy seryjny Solaris pierwszej generacji trafił do PKA Gdynia w 1999, był to również jedyny nowy przegubowy autobus kupiony w 1999 przez przedsiębiorstwa komunikacyjne w Polsce[5]. Początkowo 18 metrowe autobusy nie sprzedawały się dobrze ze względu na większą promocję Solarisa Urbino 15, spadającą liczbę pasażerów oraz konieczność wymiany dużej liczby autobusów przy skromnych środkach, co powodowało, że firmy komunikacyjne wolały mniejsze i tańsze pojazdy 15. Rynek pojazdów 15 metrowych nasycił się w latach 1996-2002, co spowodowało iż później popyt na autobusy 18 metrowe wzrósł. W sumie do Solaris sprzedał polskim miastom 12 sztuk Solarisów Urbino 18 I generacji[5]. Pojazdy przegubowe były kupowane głównie przez odbiorców zagranicznych, najwięcej Solarisów Urbino 18 kupiły przedsiębiorstwa z Berlina i Rygi[6]. Charakterystyczną cechą tej generacji są poręcze lakierowane lakierem bezbarwnym zamiast najczęściej żółtej farby[5].

II generacja (2002-2005)

thumb|left|Solaris Urbino 18 drugiej generacji Od pierwszej połowy 2002 produkowano modele drugiej generacji. Generacja ta przez cały czas była traktowana jako model przejściowy przed docelowym modelem generacji III[5]. Od wiosny 2005 roku produkowana jest trzecia generacja tego autobusu. Na podstawie nadwozia Solarisa Urbino 18 w Bolechowie jest budowany również trolejbus Solaris Trollino 18[6].

Solaris Urbino 18 CNG

Od 2005 dostępna jest odmiana z napędem gazowym CNG. Pierwszy i jedyny wyprodukowany dotychczas Solaris Urbino 18 CNG trafił do Lublina w listopadzie 2006, w październiku 2009 został on sprzedany do Radomia.

III generacja (po 2005)

Solaris Urbino 18 trzeciej generacji

Duże zamówienie MZA Warszawa w 2005 spowodowała iż sprzedaż Solarisa Urbino 18 w Polsce znacznie wzrosła[6].

W grudniu 2006 Olsztyn jako pierwsze polskie miasto odebrał 8 sztuk modeli "Urbino 18" spełniających normę Euro 5, która zaczęła obowiązywać dla nowych pojazdów w 2009[6].

Solaris Urbino Hybrid

thumb|left|Solaris Urbino Hybrid Jesienią 2006 na targach w Hanowerze odbyła się światowa premiera prototypów autobusów Solaris Urbino 18 Hybrid z napędem hybrydowym i Solaris Urbino 18 EEV. Model hybrydowy powstał dzięki współpracy firmy "Solaris" z firmami Allison Transmission i Cummins, mającymi już duże doświadczenie w konstrukcji tego rodzaju napędu na rynku północnoamerykańskim. Prototyp modelu "Solaris Urbino 18 EEV" z tradycyjnym silnikiem diesla spełnia normę emisji spalin EEV (ostrzejszą od Euro 5, która zacznie obowiązywać w Europie od października 2009). Oba prototypy na przełomie lat 2006 i 2007 weszły do produkcji[6]. W połowie 2008 dokonano znacznej modernizacji modelu Solaris Urbino 18 Hybrid, po której producent określa go jako pojazd drugiej generacji. Zmiany dotyczą głównie układu napędowego, w którym zastosowano mniejszy i lżejszy silnik Cummins ISBe5 250B[7].

Konstrukcja

thumb|left|Solaris Urbino 15 CNG Solaris Urbino 18 należy do rodziny autobusów Urbino, których podstawową różnicą jest długość pojazdu. W ofercie producenta znajdują się jeszcze 9 (już nieprodukowana) 10, 12 i 15. Wszystkie oprócz 18 są autobusami jednoczłonowymi, niskopodłogowymi. Numer modelu określa jego przybliżoną długość w metrach[4].

Oprócz autobusów w rodzinie znajdują się trolejbusy, zbudowane na podstawie autobusów. Ponadto autobusy wyposażone w silniki gazowe mają do nazwy dodane CNG natomiast hybrydowe Hybrid.

Układ napędowy

thumb|left|Silnik Solaris Urbino Hybrid Solaris Urbino 18 jest wyposażany w dwa rodzaje sześciocylindrowych silników wysokoprężnych. DAF PR228 o mocy 231 kW oraz DAF PR265 (266 kW)[8] przy znamionowej prędkości obrotowej silnika 2200 obr./min. Silniki te spełnią normę Euro 5. Pojemność skokowa wynosi 9,2 l. Silniki wykorzystują technologię SMART powodującą optymalizację spalania. W połączeniu z opcjonalnym filtrem sadzy jednostki napędowe spełnią nawet normę EEV[9].

Wersja CNG jest wyposażona w silniki Cummins ISLG 320 (234,8 kW) lub FPT Cursor 8 CNG (213 kW)[10].

Początkowo Solaris montował silniki DAF PE 228C o mocy 310KM, DAF PE 265C o mocy 360KM oraz D2866 LOH27 (produkcji MAN) o mocy 310KM[5].

Moc silnika jest przenoszona za pomocą standardowej skrzyni biegów Voith Diwa 5 lub opcjonalnie ZF Ecolife. Skąd układ napędza ostatnią oś ZF AV 132[8].

Zbiornik paliwa ma pojemność 350 litrów[8] w przypadku wersji CNG pojazd jest wyposażony w butle kompozytowe 8 × 214 litrów[10].

Nadwozie

thumb|Rampa przy drugich drzwiach|left Nadwozie autobusu jest samonośne. Konstrukcja szkieletu zbudowana jest ze stali odpornej na korozję 1.4003. Na szkielecie zostały zamocowane panele nadwozia ze stali nierdzewnej tego samego typu oraz aluminium[11].

Drzwi są, w zależności od życzenia klienta, w układzie 1-2-2, 2-2-2, 1-2-2-2, 2-2-2-2. Przy drugich drzwiach znajduje się ręczna rampa pozwalająca na wjazd wózkami[8].

Siedzenia

Wnętrze

Siedzenia zamontowane w autobusie zależą od zamawiającego.

Układ siedzeń pierwszego 18 metrowego Solarisa był zapożyczony z Ikarusa 280. Później wprowadzony inny układ, który jest tożsamy z tym stosowanym w autobusie Solaris Urbino 12[5].

Podwozie

Solaris Urbino 18 jest autobusem dwubryłowym, trójosiowym. Przegub znajduje się pomiędzy drugą a trzecią osią. Tylko pierwsza oś (ZF RL 75 EC lub ZF RL 85 A) jest skrętna. Druga oś jest stała (ZF AVN 132) natomiast ostatnia jest napędowa. W pojeździe zastosowano układ kierowniczy ZF Servocom 8098[8].

Podłoga znajduje się na wysokości 320/340 mm nad powierzchnią płaskiej jezdni. Dodatkowo pojazd jest wyposażony w funkcję przyklęku pozwalającą podczas postoju na obniżenie podłogi z prawej strony o około 70 mm[8].

Znak firmowy

thumb|250px|Standardowy jamnik widoczny nad lewą przednią lampą Graficznym symbolem autobusu "Urbino 18" jest zielony jamnik z napisem "Niskopodłogowy" w języku kraju, w którym dany autobus jest używany. Poszczególne wersje napędowe posiadają symbole różniące się szczegółami. Na modelach hybrydowych jamnik posiada dwa serca symbolizujące podwójny układ napędowy, zaś na modelach w ekologicznej wersji EEV jamnik trzyma w pysku kwiat[12]. Część jamników w modelach sprzedanych do Krakowa ma na głowie krakuskę.

Solaris Urbino 18 na świecie

Autobusy Solaris Urbino 18 (trzech generacji) i Solaris Urbino 18 CNG (trzeciej generacji) trafiły w sumie do około 70 odbiorców w Polsce i na świecie. Łącznie w liczbie około 1500 sztuk. Jest to drugi co do popularności model w historii firmy Solaris Bus & Coach. Lepiej sprzedawał się jedynie model Solaris Urbino 12.

Galeria

Vorlage:Przypisy

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Vorlage:Solaris

Urbino 18 Kategoria:Autobusy z lat 90. Kategoria:Autobusy z lat 2000-2009 Kategoria:Autobusy z lat 2010-2019 Kategoria:Autobusy klasy mega Kategoria:Autobusy przegubowe Kategoria:Autobusy miejskie Kategoria:Autobusy niskopodłogowe

  1. ↑ Vorlage:Cytuj stronę
  2. ↑ Vorlage:Cytuj stronę
  3. ↑ Vorlage:Cytuj książkę
  4. ↑ a b Vorlage:Cytuj książkę
  5. ↑ a b c d e f Vorlage:Cytuj pismo
  6. ↑ a b c d e Vorlage:Cytuj książkę
  7. ↑ Vorlage:Cytuj stronę
  8. ↑ a b c d e f Vorlage:Cytuj stronę
  9. ↑ Vorlage:Cytuj stronę
  10. ↑ a b Vorlage:Cytuj stronę
  11. ↑ Vorlage:Cytuj stronę
  12. ↑ Vorlage:Cytuj książkę
Abgerufen von „https://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Solaris_Urbino_18&oldid=213347615“