Simone Veil

Simone Veil

Simone Veil (2008)
Data urodzenia	13 lipca 1927
Data i miejsce śmierci	30 czerwca 2017 Paryż
Przewodnicząca Parlamentu Europejskiego
Okres	od 1979 do 1982
Przynależność polityczna	1995–1997 UDF 2012–2017 UDI
Poprzednik	Emilio Colombo
Następca	Piet Dankert
Odznaczenia

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Simone Veil (ur. 13 lipca 1927 w Nicei, zm. 30 czerwca 2017 w Paryżu) – francuska polityk.

W latach 1974–1979, sprawując funkcję ministra zdrowia w rządzie Valéry Giscard d’Estainga, przyczyniła się do liberalizacji prawa aborcyjnego oraz zainicjowania działań zmierzających do pełnego równouprawnienia kobiet we Francji. W 1979 jako pierwsza kobieta została wybrana na przewodniczącą Parlamentu Europejskiego. Jako była więźniarka obozu Auschwitz-Birkenau przewodniczyła Fundacji Pamięci Shoah.

Życiorys

Urodziła się 13 lipca 1927 w Nicei jako Simone Annie Liline Jacob, córka Żydów – architekta André Jacoba i jego żony, Yvonne z domu Steinmetz. W czasie wojny zatrzymana w marcu 1944 w łapance wraz z siostrą i matką została deportowana najpierw do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, a następnie do Bergen-Belsen, gdzie zginęła jej matka. Po wojnie podjęła studia prawnicze. W 1957 pracowała w Ministerstwie Sprawiedliwości. W 1970 objęła funkcję sekretarza generalnego Najwyższej Rady Sądownictwa, gdzie zajmowała się między innymi reformami sądownictwa, administracją penitencjarną oraz zagadnieniami reedukacji przestępców.

W 1974 została mianowana przez prezydenta Valéry’ego Giscarda d’Estainga ministrem zdrowia. Była drugą kobietą, która została ministrem w dziejach Francji po Germaine Poinso-Chapuis w 1947. Sprawując tę funkcję, przyczyniła się do rozpowszechnienia dostępności środków antykoncepcyjnych oraz do uchwalenia w 1975 słynnej „ustawy Veil” o dopuszczalności przerywania ciąży na życzenie kobiety.

W 1979 została wybrana do Parlamentu EWG w pierwszych wyborach powszechnych do tego zgromadzenia, kandydując z ramienia liberałów. Jako pierwsza kobieta została następnie wybrana na przewodniczącą parlamentu na okres dwu i pół lat. W Parlamencie Europejskim zasiadała do 1993, kiedy to premier Edouard Balladur powołał ją na stanowisko sekretarza stanu, ministra spraw społecznych i zdrowia.

W 1998 została mianowana członkiem Rady Konstytucyjnej Republiki Francuskiej. Uhonorowana wieloma nagrodami i odznaczeniami, aż do śmierci była zaangażowana w działalność proeuropejską, wspierała liczne stowarzyszenia i fundacje. Przewodniczyła między innymi Fundacji Pamięci Shoah.

20 listopada 2008 została powołana do Akademii Francuskiej na wakat po premierze Pierze Messmer. Wybrano ją 22 głosami na 29 głosujących. Pozostałe oddane głosy to 5 białych kartek i 2 białe z zaznaczonym krzyżem. 18 marca 2010 została wprowadzona uroczyście do Akademii przez Jeana d’Ormesson.

Zmarła 30 czerwca 2017 w Paryżu. Władze zdecydowały o pochowaniu jej w paryskim Panteonie jako piątą kobietę w historii. Petycję w tej sprawie poparło ponad 150 tys. osób.