In-System Programming

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 11 maj 2015, była oparta na tej wersji.

Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

In-System Programming lub ISP – rozwiązanie konstrukcyjne stosowane w mikrokontrolerach, pamięciach EEPROM i układach PLD, umożliwiające zaprogramowanie układu scalonego bez jego demontażu z urządzenia, w którym pracuje.

Główną zaletą wynikającą ze stosowania ISP jest możliwość połączenia programowania i testowania w jednej fazie produkcyjnej, co sprzyja szybszemu projektowaniu urządzenia i ułatwia modyfikowanie prototypów. Technologia ta pozwala także producentowi obejść się bez zakupu już zaprogramowanych mikrokontrolerów czy układów PLD, gdyż proces programowania może odbywać się na linii produkcyjnej urządzenia. Ponadto ISP ułatwia serwisowanie oraz aktualizację oprogramowania.

Układy scalone wyposażone w ISP mają wewnętrzne obwody, generujące napięcia, niezbędne do zaprogramowania wbudowanej pamięci, z typowego napięcia zasilającego, a także interfejs szeregowy, umożliwiający komunikację z programatorem. Do komunikacji większość układów wykorzystuje protokół JTAG, choć są w tym celu wykorzystywane także inne protokoły, np. SPI.