Przejdź do zawartości

In-System Programming

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez WikitanvirBot (dyskusja | edycje) o 03:34, 27 maj 2011. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 27 maj 2011, była oparta na tej wersji.

In-System Programming lub ISP – rozwiązanie konstrukcyjne stosowane w mikrokontrolerach i układach PLD umożliwiające zaprogramowanie układu bez demontażu z urządzenia w którym pracuje.

Główną zaletą wynikającą ze stosowania ISP jest możliwość połączenia programowania i testowania w jednej fazie produkcyjnej, co sprzyja szybszemu projektowaniu urządzenia i ułatwia modyfikacje prototypów. Technologia ta pozwala także producentowi obejść się bez zakupu już zaprogramowanych mikrokontrolerów czy układów PLD (gdyż proces programowania może odbyć się na linii produkcyjnej urządzenia). Ponadto ISP ułatwia serwisowanie oraz aktualizację oprogramowania.

Układy scalone wyposażone w ISP mają wewnętrzne obwody, generujące napięcia, niezbędne do zaprogramowania wbudowanej pamięci, z typowego napięcia zasilającego, a także interfejs szeregowy, umożliwiający komunikację z programatorem. Do komunikacji większość układów wykorzystuje protokół JTAG, choć są w tym celu wykorzystywane także inne protokoły, np. SPI.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=In-System_Programming&oldid=26600106”