Niet-coderend DNA
Niet-coderend DNA bestaat uit componenten van DNA die geen eiwit coderen. De hoeveelheid niet-coderend DNA verschilt sterk tussen soorten. Sommige niet-coderende DNA's vormen tijdens de transcriptie niet-coderend RNA, zoals transfer RNA, ribosomaal RNA en regulerende RNA's. Ook zijn ze onder andere betrokken bij centromeren en telomeren.
Begin 21ste eeuw hebben onderzoekers moleculaire stoptekens, klokken, schakelaars en versterkers in het niet-coderende (Engels: non-coding) DNA ontdekt. Deze reguleren wanneer en hoe de eiwitten die gespecificeerd worden in het coderende DNA gebruikt moeten worden.[2]
Gebleken is dat kleine verschillen in het niet-coderende DNA blijken te leiden tot grote verschillen in het uiterlijk van organismen die met dezelfde eiwitten zijn gemaakt.[3] Hiermee lijken (delen) van het zogenaamde junk-DNA belangrijk te zijn voor de wijze waarop de geproduceerde eiwitten verwerkt worden in de cel. In 2012 werd duidelijk dat het meeste 'junk'-DNA wel degelijk belangrijke functies heeft en zelfs essentieel is voor een goed functioneren van de processen in de cel.[4]
Zie ook
- ↑ "Worlds Record Breaking Plant: Deletes its Noncoding "Junk" DNA", Design & Trend, May 12, 2013. Geraadpleegd op 4 juni 2013.
- ↑ The ENCODE project Consortium 2007 Identification and analysis of functional elements in 1% of the human genome by the ENCODE pilot project. Nature 447 (7146):799-816
- ↑ Goode, D.L. et al. 2010 Evolutionary constraint facilitates interpretation of genetic variation in resequensed human genomes. Genome research 20 (3):301-310
- ↑ Bits of Mystery DNA, Far From ‘Junk,’ Play Crucial Role