Tijgerpython
| Tijgerpython IUCN-status: Gevoelig[1] (1996) | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||||
| Python molurus Kuhl, 1820 | |||||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||||
Tijgerpython op  Wikispecies
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
De tijgerpython[2] (Python molurus) is een slang uit de familie boa's (Boidae) en de onderfamilie pythons (Pythoninae).[3] Het is op de netpython en de rotspython (Python sebae sebae) na de grootste pythonsoort.
Kenmerken
De huid van deze niet giftige slang is gekenmerkt door een patroon van in elkaar grijpende, donkerbruine vlekken op een grijze of lichtbruine ondergrond en een pijlvormige tekening op de kop. Aan de mondrand bevinden zich warmtezintuigen. De lichaamslengte bedraagt 500 tot 700 cm. Vrouwtjes worden meestal groter dan de mannetjes.
Leefwijze
Hun voedsel bestaat uit zoogdieren en vogels, die ze door wurging om het leven brengen. Als ze zich bedreigd voelen sissen ze, maken ze uitvallen en likken ze. Ze houden een zomerslaap in de drogere delen.
Voortplanting
Het legsel bestaat meestal uit 18 tot 55 eieren per keer, dat wordt gelegd in een boomholte of een kuil op de grond.Om de eieren te beschermen en op temperatuur te houden, wikkelen ze hun lichaam om het legsel heen. Door middel van ritmische spiersamentrekkingen produceren ze genoeg lichaamswarmte.
Ondersoorten
De tijgerpython heeft twee ondersoorten, de bekendste is Python molurus bivittatus, die ook wel donkere tijgerpython of Birmese python wordt genoemd. Een andere ondersoort, Python molurus molurus wordt ook wel aangeduid met Indische python of lichte tijgerpython. Voorheen was er nog ondersoort Python Molurus Pimbura welke inheems is in Sri Lanka, maar deze valt tegenwoordig onder molurus molurus. De ondersoorten kennen een vrij grote variatie aan tekeningen en kleuren, die echter meestal bestaan uit een patroon van tijger-achtige grote bruine vlekken tot een bruine basiskleur met een lichtere nettekening.
Beschrijving
Het natuurlijke verspreidingsgebied is Zuid-Azië maar de slang wordt in de westerse wereld veel gehouden als huisdier in een terrarium. De Python molurus bivittatus heeft een record van 'zwaarste levende slang' op zijn naam staan in het Guinness Book of Records. Het gaat om een 21 jaar oud exemplaar dat 182,76kg weegt en 8,23 meter lang is. De omtrek van dit dier is een dikke 70 centimeter. Er zijn ook wel eens exemplaren aangetroffen langer dan 9 meter (Bellosa 2003). De Python molurus molurus blijft een stuk kleiner.
Deze lengtes zijn echter vrij ongewoon voor deze slang. In het wild wordt de 7 meter zelden bereikt en als in gevangenschap levende vrouwtjes worden zo'n 5 m, mannetjes blijven meestal kleiner.Deze slang is populair als huisdier door zijn prachtige uiterlijk, maar daarnaast ook door zijn vaak rustige karakter.
In Florida wordt in 2013 jacht gemaakt op de Python molurus in de Everglades. Door verschillende redenen is er een populatie ontstaan aldaar welke een bedreiging vormt voor de inheemse dieren. Door het klimaat in een klein deel van de Everglades kunnen deze uitheemse dieren daar prima vertoeven en zich zelfs voortplanten. Naast de reuzenslangen is er ook een groep Varanen en andere uitheemse diersoorten die het daar 'goed' doen.
Bronvermelding
Referenties
- ↑ (en) Tijgerpython op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ '. ISBN 90 274 8626 3.Kan Sjabloon:Citeer boek niet gebruiken, vanwege ontbrekende parameter titel.
- ↑ Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database – Python molurus.
Bronnen
- (en) Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Python molurus - Website Geconsulteerd 3 november 2012
- David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).