ព្រះពុទ្ធរូប

រចនាបថបាយ័ន

សិល្បៈពុទ្ធសាសនា ភាគច្រើនប្រើការពិពណ៌នាអំពីព្រះពុទ្ធប្រវត្តិសាស្ត្រ ព្រះពុទ្ធ គោត្ដម ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា ពុទ្ធរូប ជាភាសា សំស្រ្កឹត និង បាលី ។ ទាំងនេះអាចជារូបចម្លាក់ ឬរូបភាពផ្សេងទៀតដូចជារូបគំនូរជាដើម។ តួសំខាន់ក្នុងរូបអាចជាបុគ្គលផ្សេងទៀតដែលបានទទួល ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ឬ ជាព្រះពោធិសត្វ ជាពិសេសនៅក្នុងប្រពៃណីផ្សេងៗនៃ ព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយាន ។ ព្រះពុទ្ធ និងព្រះពោធិសត្វផ្សេងទៀតនៅក្នុងសិល្បៈ បានក្លាយជារឿងធម្មតាកាន់តែច្រើនឡើងៗជាច្រើនសតវត្សមកហើយ ប្រហែលជាឥឡូវនេះមានចំនួនច្រើនជាងរូបភាពនៃព្រះពុទ្ធប្រវត្តិសាស្ត្រ។

ការប្រែប្រួលតាមតំបន់

ការពណ៌នាអំពីព្រះពុទ្ធមានភាពខុសប្លែកគ្នាយ៉ាងទូលំទូលាយនៅទូទាំងវប្បធម៌។

សមាមាត្រ

រូបព្រះពុទ្ធបានចាប់ផ្តើមលេចឡើងនៅសតវត្សទី 1 នៃគ.ស. នៅ ប្រទេសឥណ្ឌាខាងជើង ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅ គន្ធា និង មធុរ ។ សិល្បៈគន្ធាត្រូវបានជះឥទ្ធិពលដោយ សិល្បៈក្រិចបុរាណ ដែលនាំទៅដល់ការវិវត្តន៍នៃ សិល្បៈគ្រិកូ-ពុទ្ធសាសនា ជាមួយនឹងកាយវិភាគសាស្ត្រដែលមានលក្ខណៈសមាមាត្រ និងរូបរាងពិតរបស់ព្រះពុទ្ធ។ សិល្បៈព្រះពុទ្ធសាសនាដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតមួយគឺសិល្បៈ គុប្ត និងរចនាប័ទ្ម អម្រវតី ក្រោយមក។ ពី​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ការ​ពណ៌នា​អំពី​ព្រះពុទ្ធ​បាន​សាយភាយ​ទៅ​អាស៊ី។ ព្រះពុទ្ធរូបនៃប្រទេសឥណ្ឌា ស្រីលង្កា ជ្វា សៃ សៃលេន្ទ្រ និង សិល្បៈខ្មែរ ជាធម្មតាបង្ហាញអំពីរូបដែលសមគួរ ប៉ុន្តែជួនកាលទ្រង់បង្ហាញភាពស្លេកស្លាំង ដោយនឹកឃើញដល់ការប្រតិបត្តិបិណ្ឌបាតជាច្រើនឆ្នាំរបស់ព្រះពុទ្ធ។

មនុស្សជាច្រើនប្រហែលជាធ្លាប់ស្គាល់ព្រះពុទ្ធរូប "រីករាយ" ឬ "សើច" ដែលជាតួអង្គប្រវត្តិសាស្ត្រផ្សេងគ្នា ដែលមិនគួរច្រឡំជាមួយនឹងរូបព្រះពុទ្ធ គោត្តម ។ Budai ដែលជាព្រះសង្ឃពុទ្ធសាសនាចិនដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា Hotei ត្រូវបានគេពិពណ៌នាថាធាត់និងសប្បាយរីករាយស្ទើរតែតែងតែបង្ហាញស្នាមញញឹមឬសើចហើយត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹង មេត្រេយ ដែលជាអនាគតព្រះពុទ្ធ។

ឥរិយាបថ កាយវិការ និងវត្ថុបុរាណ

រូបសំណាក ឬគំនូរព្រះពុទ្ធ តែងតែបង្ហាញអំពីភក់ ឬកាយវិការ។ មានមួយចំនួនធំនៃទាំងនេះ ប៉ុន្តែមួយចំនួនតូចគឺចាស់ជាងគេ និងទូទៅបំផុត។ នៅក្នុង ពុទ្ធសាសនាមហាយាន ពុទ្ធសាសនា ទូទៅមួយចំនួនក៏បានកំណត់អត្តសញ្ញាណជាមួយនឹងព្រះពុទ្ធត្រាស់ដឹងទាំងប្រាំអង្គផងដែរ ដែលហៅថា " ព្រះពុទ្ធធ្យនិ " ឬ "ព្រះពុទ្ធបញ្ញា" ដែលធ្វើអោយមានភាពស្មុគស្មាញបន្ថែមទៀតនៃការកំណត់អត្តសញ្ញាណដែលបានបង្ហាញ មុទ្រ ទាំងនេះមានដូចខាងក្រោម៖

• ធម្មចក្រពុទ្ធមុទ្រ – វៃរោចន: ធម្មចក្រមុទ្រ មានដៃពីរដាក់ទល់នឹងទ្រូងដោយចុងមេដៃនិងមេដៃនៃដៃនីមួយៗរួបរួមគ្នា។ មុទ្រ នេះតំណាងឱ្យកាយវិការនៃការបង្រៀន។
• ភូមិស្បស៌ពុទ្ធមុទ្រា - អក្សោភ្យ: កាយវិការនេះ "ប៉ះផែនដី" (ភូមិស្បស៌) មុទ្រ បានក្លាយជា មុទ្រ របស់ព្រះពុទ្ធ អក្សោភ្យ ។ ព្រះពុទ្ធ​បាន​ត្រាស់​ហៅ​មាតា​ផែនដី​មក​ធ្វើ​ជា​សាក្សី​ចំពោះ​ការ​ត្រាស់​ដឹង​របស់​ព្រះអង្គ។ ដើម្បី​បញ្ជាក់​អំពី​រឿង​នេះ លោក​បាន​ពាល់​ផែនដី​ដោយ​ដៃ​ស្តាំ​របស់​លោក​ជា​សាក្សី​ចំពោះ​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​របស់​លោក។ មុទ្រា នេះទាក់ទងនឹង អាកប្បកិរិយា មារ​វិជ័យ ។
• វរទពុទ្ធមុទ្រា – រត្នសម្ភវ : នៅក្នុង មុទ្រ នេះដៃស្តាំបើកចំហនៅជិតជង្គង់ស្តាំរបស់គាត់។ ដៃ​ឆ្វេង​របស់​គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​ឃើញ​កាន់​ចាន​បាយ។ នៅក្នុងភាសាសំស្រ្កឹត វរទ មានន័យថា "ផ្តល់អំណោយ" ។ កាយវិការបង្ហាញពីបាតដៃស្តាំបែរទៅរកអ្នកទទួលលាភ ដោយម្រាមដៃចង្អុលចុះក្រោម។
• ធ្យានពុទ្ធមុទ្រា ឬ សមាធិ- អមិតភពុទ្ធ: មុទ្រ នេះមានដៃឆ្វេងដាក់នៅលើភ្លៅដោយបាតដៃបែរមុខទៅខាងលើដៃស្តាំនៅលើកំពូលនៃខាងឆ្វេងមួយ (ផងដែរជាមួយនឹងដូងរបស់វាបែរមុខឡើងលើ) និងមេដៃទាំងពីរប៉ះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ជួនកាលចានមួយត្រូវបានដាក់នៅពីលើបាតដៃរបស់គាត់។ នៅទីនេះ កាយវិការដៃធ្វើសមាធិតំណាងឱ្យស្ថានភាពនៃសមាធិដ៏ជ្រៅ និងការរួបរួមនៃប្រាជ្ញា និងមេត្តា។
• អភយពុទ្ធមុទ្រ - អមោឃសិទ្ធិ: អភយមុទ្រតំណាងឱ្យកាយវិការដៃនៃការភ័យខ្លាចនិងការការពារ។ កាយវិការនៃការមិនភ័យខ្លាច និងការការពារ ដែលជាធម្មតាបង្ហាញជាដៃឆ្វេងដែលមានបាតដៃបែរទៅខាងក្រៅ ហើយម្រាមដៃទាំងអស់លាតសន្ធឹងឡើងលើ។ អត្ថន័យនិមិត្តសញ្ញានៃការបំភាន់ការភ័យខ្លាចគឺជាការបកស្រាយអំពីសកម្មភាពនៃការអធិប្បាយ។

រូប ព្រះពុទ្ធ ដែលទ្រង់គង់នៅ តំណាងឱ្យ បរិនិព្វាន ឬការយាងទៅកាន់ ព្រះនិព្វាន ចុងក្រោយនៅពេលសុគត។

ពេលផ្សេងទៀតគាត់កំពុងកាន់វត្ថុនិមិត្តសញ្ញាផ្សេងៗ ឬធ្វើ រូបចម្លាក់ និមិត្តសញ្ញា (កាយវិការ)។

សម្លៀកបំពាក់ក៏ប្រែប្រួលទៅតាមរចនាប័ទ្មជាតិផងដែរ។ នៅអាស៊ីបូព៌ា វាមានទំនោរធ្វើតាមការស្លៀកពាក់របស់ព្រះសង្ឃក្នុងស្រុក ដោយមានដៃបិទបាំង។ នៅប្រទេសឥណ្ឌា ការពណ៌នាដំបូងៗ ជាពិសេសពីតំបន់ក្តៅៗ ដូចជា សិល្បៈនៃ Mathura ព្រះពុទ្ធត្រូវបានបង្ហាញជាញឹកញាប់ជាមួយនឹងអាវផាយស្តើងបំផុត ឬគ្មានអាវ ហើយភាគច្រើននៃដងខ្លួនមិនបានបិទបាំង ឬលេចចេញមក។

ធម្មចក្រមុទ្រា បដិមានៅបាត់ដំបង

បដិមាព្រះកែវមរកត, ភូមិស្បស៌មុទ្រា

ធ្យាន​មុទ្រាសម័យមុនអង្គរ