ការត្រួតត្រារបស់ជប៉ុននៅកម្ពុជា
ការត្រួតត្រារបស់ជប៉ុននៅកម្ពុជា គឺជាសម័យកាលនៃប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជាកំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២នៅពេលនោះចក្រពត្តិជប៉ុនបានបង្កើតរដ្ឋអំណាចរបស់ខ្លួនលើកម្ពុជា ។
ការត្រួតត្រារបស់ជប៉ុននៅកម្ពុជាបានបន្តនៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៤១ និង១៩៤៥ ហើយជាទូទៅប្រជាជនខ្មែរបានរត់គេចអំពើព្រៃផ្សៃដែលបានដាក់ទោសលើប្រជាពលរដ្ឋដោយពួកអ្នកកាន់កាប់ជប៉ុននៅប្រទេសនានានៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ។ ទោះបីជាដើមឡើយអនុញ្ញាតអោយរដ្ឋាភិបាលអាណានិគមឥណ្ឌូចិនបារាំងវិឈីនៅមានភារកិច្ចតិចតួចក៏ដោយ ក៏នៅឆ្នាំ១៩៤៥ រដ្ឋអំណាចជប៉ុននៅកម្ពុជា ក៏បានបង្កើតឡើងរដ្ឋអាយ៉ងនិយមតូក្យូនៅទីបំផុតដដែល ។[១]
សាវតារប្រវត្តិសាស្ត្រ
សង្គ្រាមបារាំង-ថៃ ឆ្នាំ១៩៤០-១៩៤១ បានបន្សល់ទុកនូវរដ្ឋអំណាចអាណានិគមសហភាពឥណ្ឌូចិននៅក្នុងទីតាំងមួយនៃភាពកម្សោយ ។ រដ្ឋាភិបាលវិឈីបានចុះហត្ថលេខាកិច្ចព្រមព្រៀងមួយជាមួយជប៉ុនដើម្បអនុញ្ញាតអោយយោធាជប៉ុនឆ្លងកាត់តាមសហភាពឥណ្ឌូចិន និងដាក់កងទ័ពជាច្រើននៅវៀតណាមខាងជើង រហូតដល់កំណត់នៃទ័ព២៥,០០០នាក់ ។[២]
ក្នុងគ្រានោះដែរ រដ្ឋាភិបាលថៃ បានពង្រឹងដោយអាស្រ័យនូវសន្ធិសញ្ញាមិត្តភាពរបស់ខ្លួនជាមួយជប៉ុន ដោយបានឆ្លៀតឱកាសបានលើមុខនាទីរបស់ខ្លួន ថៃក៏បានលុកលុយខេត្តភាគខាងលិចរបស់កម្ពុជា ។ បន្តបន្ទាប់ពីការលុកលុយនេះ តូក្យូបានទទួលស្វាគមន៍ហត្ថលេខានៃសន្ធិសញ្ញាមួយនៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៤១ ដែលបានបង្ខិតបង្ខំអោយពួកបារាំងលះបង់ខេត្តបាត់ដំបង សៀមរាប ដូចគ្នាដែរ ការបង្រួញដីរវាងខ្សែស្របទី១៥ និងភ្នំដងរែក[៣] នៅខេត្តស្ទឹងត្រែង ។
បន្ទាប់ពីរដ្ឋថៃក្រោមមគ្គុទេសភាពនិយមជប៉ុននៃលោកសេនាប្រមុខ (ចមពល) ផ្លែក វិបុលសង្គ្រាម បានកាន់កាប់ទឹកដីទាំងនោះ កម្ពុជាក៏បានបាត់បង់ប្រជាពលរដ្ឋស្ទើរតែកន្លះលាននាក់ និងមួយភាគបីនៃអតីតផ្ទៃដីប្រទេសខ្លួន ។[៤]
ការត្រួតត្រារបស់ជប៉ុន
នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤១ កងទ័ពជប៉ុនបានចូលមករដ្ឋអាណាព្យាបាលបារាំងនៅកម្ពុជា ហើយបានបង្កើតយោធភូមិដែលមានចំនួនទ័ព៨,០០០កងពល ។ ទោះបីជាវត្តមានកងទ័ពរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏រដ្ឋអំណាចជប៉ុនបានអនុញ្ញាតអោយពួកមន្ត្រីអាណានិគមបារាំងវិឈីបន្សល់ទុកទីតាំងរដ្ឋបាលរបស់ខ្លួនអោយនៅមានដែរ ។
នៅថ្ងៃទី២០កក្កដា ឆ្នាំ១៩៤២ មានបាតុកម្មប្រឆាំងបារាំងដ៏ធំមួយនៅភ្នំពេញ បន្ទាប់ពីព្រះសង្ឃដ៏លេចធ្លោមួយអង្គ ហែម ចៀវត្រូវបានចាប់ខ្លួនចំពោះការធ្វើធម្មទេសនាបះបោរទៅកាន់ពួកកងជីវពលអាណានិគមដោយគ្មានភស្តុតាង ។ រដ្ឋអំណាចបារាំងបានចាប់ខ្លួនមេបាតុកម្ម លោកប៉ាច ឈឹន និងបាននិរទេសលោកទៅកាន់កុង សឺង (កោះត្រឡាច)កោះឃុំឃាំងរបស់ពួកបារាំង ។[១] លោកប៉ាច ឈឹនគឺជាបញ្ញវន្តខ្មែរគួរអោយគោរពម្នាក់ លោកបានចូលរួមជាមួយវិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ (Institut Bouddhique) និងជាស្ថាបនិកនៃសារពត៌មាន នគរវត្ត កាសែតនយោបាយបើកចំហដំបូងគេជាភាសាខ្មែរនៅឆ្នាំ១៩៣៦ រួមជាមួយលោកស៊ីម វ៉ា ។[៥] អ្នកផ្សេងម្នាក់ទៀតក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះដែលនៅពីក្រោយ នគរវត្ត គឺលោកសឺង ង៉ុកថាញ់ (តុលាការីដែលបានសិក្សាអប់រំនៅប៉ារីសម្នាក់) ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ចំពោះបាតុកម្ម ក្នុងនោះរដ្ឋអំណាចបារាំងបានសង្ស័យដែលលោកត្រូវបាននាំខ្លួនចេញដោយការជួយរបស់ជប៉ុន ។
រដ្ឋអាយ៉ងនិយមតូក្យូ

នៅឆ្នាំ១៩៤៥ ជប៉ុនបានបង្កើត ពលប្រហារ ដែលបានធ្វើអោយការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំងលែងមានលើឥណ្ឌូចិនជាបណ្ដោះអាសន្ន ។ ឥណ្ឌូចិនទាំងមូលក្លាយជារបស់ជប៉ុនបានផ្ដួលរំលំរដ្ឋបាលអាណានិគមបារាំង និងបានដកហូតអាវុធកងកម្លាំងទ័ពបារាំង ។ បំណងរបស់ពួកគេគឺត្រូវធ្វើអោយមានការជ្រោងទង់ឡើងវិញនៃប្រជាជនក្នុងស្រុកចំពោះកិច្ចប្រឹងប្រែងក្នុងសង្គ្រាមរបស់តូក្យូដោយការជំរុញពួកអ្នកគ្រប់គ្រងក្នុងស្រុកដើម្បីប្រកាសឯករាជ្យ ។
នៅថ្ងៃ៩មីនា ឆ្នាំ១៩៤៥ ស្ដេចក្មេងព្រះបាទនរោត្តម សីហនុ បានប្រកាសព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាឯករាជ្យ បន្តបន្ទាប់ពីសំនើជាផ្លូវការដោយពួកជប៉ុន ។ ដោយខ្លីៗ បន្ទាប់មករដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានអនុម័តឯករាជ្យកម្ពុជាដោយមានតែឈ្មោះ និងបានបង្កើតស្ថានកុងស៊ុលនៅភ្នំពេញ ។[៦] ថ្ងៃ១៣មីនា ព្រះបាទសីហនុបានផ្លាស់ប្ដូរឈ្មោះផ្លូវការនៃប្រទេសជាភាសាបារាំងពី Cambodge ទៅ កម្ពុជា ។ រដ្ឋាភិបាលថ្មីបានបំបាត់ចោលរ៉ូមនីយកម្មនៃភាសាខ្មែរដែលរដ្ឋបាលអាណានិគមបារាំងបានកំពុងចាប់ផ្ដើមបង្ខំ ហើយនិងបានជំនួសឡើងវិញដោយអក្សរខ្មែរជាផ្លូវការវិញ ។ វិធានការនេះបាននាំយកមកដោយរដ្ឋអំណាចរដ្ឋាភិបាលដែលមានជីវិតខ្លីប្រហែលជាមានប្រជាប្រិយភាព និងកំពុងតែបន្តវែងឆ្ងាយ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកគ្មានរដ្ឋាភិបាលមួយណានៅកម្ពុជាព្យាយាមធ្វើរ៉ូមនីយកម្មភាសាខ្មែរទៀតទេ ។[៧]
លោកសឺង ង៉ុកថាញ់បានវិលត្រលប់មកកម្ពុជាវិញ ។ លោកដំបូងឡើយត្រូវបានតែងតាំងជារដ្ឋមន្ត្រីការបរទេស ហើយនឹងបានក្លាយជានាយករដ្ឋមន្ត្រី ពីរខែក្រោយមកទៀត ។[៨] រដ្ឋអាយ៉ងកម្ពុជានៃជប៉ុនបានបន្តពី ខែមីនាដល់តុលា ឆ្នាំ១៩៤៥ ។
The Japanese occupation of Cambodia ended with the official surrender of Japan in August 1945. After Allied military units entered Cambodia, the Japanese military forces present in the country were disarmed and repatriated. The French were able to reimpose the colonial administration in Phnom Penh in October the same year. After arresting Son Ngoc Thanh for collaboration with the Japanese, the French colonial authorities exiled him to France, where he lived in house arrest. Some of his supporters went underground and escaped to Thai-controlled northwestern Cambodia, where they were eventually to join forces in a pro-independence group, the Khmer Issarak. This anti-French, politically heterogeneous nationalist movement was organized with Thai backing, but would later split into factions.[៩]
សូមមើលផងដែរ
- Colonial Cambodia
- ខេត្តព្រះដំបង
- ខេត្តវិបុលសង្គ្រាម
- Military history of Cambodia
- Indochina Expeditionary Army
- Second French Indochina Campaign
ឯកសារយោង
- ↑ ១,០ ១,១ Milton Osborne, Sihanouk, Prince of Light, Prince of Darkness. Silkworm 1994
- ↑ Jean-Philippe Liardet, L'Indochine française pendant la Seconde Guerre mondiale; Les accords de septembre 1940
- ↑ Jean-Philippe Liardet, L'Indochine française pendant la Seconde Guerre mondiale; La guerre contre le Siam, 1940-41
- ↑ Cambodia, The Japanese Occupation, 1941-45
- ↑ Ian Harris, Buddhism and politics in twentieth-century Asia
- ↑ Keat Gin Ooi Southeast Asia: a historical encyclopedia
- ↑ David P. Chandler, A History of Cambodia, Silkworm 1993
- ↑ Cambodia, The Emergence of Nationalism
- ↑ Cambodia, Appendix B - Major Political and Military Organizations
តំណខាងក្រៅ
ទំព័រគំរូ:Japanese occupations ទំព័រគំរូ:WWII history by nation ទំព័រគំរូ:States in the sphere of influence of Imperial Japan during World War II