ប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ទូរទស្សន៍

ទូរទស្សន៍អសនីចុម្ពិត

[និបខូដិស ]ជា ស្នាមបង្ហាញ ដានផ្លូវជាវង្វង់ពទ្ទ័ជុំវិញនៃប្រហោងដិស ដែលអាចមានជ្រុងច្បាស់លាស់សំរាប់អ្នកបង្កើតផងដែរ។បរិវេណចំពោះ ដិសទទេដែលមានស្នាមអូស បង្ហាញ ពីតំបន់ដែលបានសំអាត ។ការចាប់ផ្តើមដំបូងរបស់ ម៉ាស៊ីនទូរទស្សន៍ អាចនាំដានរូបព្រាលៗស្មាៗដើម្បីស្វៃងរក ការនាំពន្លឺរូប ចំពោះ ធាតុស៊ីលីញ៉ូមដែល រកឃើញដោយលោក វិលឡូបាយ ស្មិត នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៧៣ ។ការបង្កើតឧបករណ៍សំរាប់ សំអាតដិស រកឃើញដោយលោក ភូលហ្វត័លីប និបខូ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៨៤ ជាមួយនិងវត្តុបង្ហាញពន្យលរបស់ លោក ចនលូហ្គីប៉ាដ នៅពេល ដែលបានបង្ហាញនូវការផ្លាស់ប្តូររូបភាព នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩២៦។តាមដែលបានដឹងមានសិស្សសកលវិទ្យាលយ័ អាលឺម៉ង់ម្នាក់អាយុ២៣ឆ្នាំឈ្មោះថា ភូលនិខូ បានស្នើ សុំប្រកាសដាក់ជានិបត្រ័តក្កកម្ម ចំពោះប្រពន្ទ័ អសនីកម្ម ទូរទស្សន៍ ជាលើកដំបូងនៅឆ្នាំ១៨៨៤ ទោះបីជាគាត់មិនដែល បង្កើត គំរូការងារ ចំពោះប្រពន្ទ័ ការផ្លាស់ប្តូរ នៃថាដិស របស់លោកនិបខូ ចំពោះរូបភាពល្អកស្លាៗ សំរាប់ទូរទស្សន៍ បានក្លាយជា ភាបល្អធម្មតា ហើយ ក៍មានបន្តការប្រើ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៣៩[2] ឧបករណ៍ខនស្តេនថិន ផឺស្គីអី បានដាក់ជាពាក្យសំរាប់ទូរទស្សន៍ក្នុងអត្តបទមួយ ដើម្បីជួបប្រជុំអគ្គីសនី អន្តរជាតិ នៅឯការតាំងពិពរណ៍ពិភពលោក អន្តរជាតិនៅទីក្រុងប៉ារីស ខែសីហា ថ្ងៃទី២៥ ឆ្នាំ ១៩០០ អត្តបទ ផឺស្គីអី បានពិនិត្យឡើងវិញ មានជាមួយ និង បច្ចេកវិទ្យាអសនីចុម្ពិតសំរាប់សំគាល់ការងាររបស់ លោកនិបខូ ហើយនិង មានអ្វីជាច្រើនទៀត។[3]ទោះជាយ៉ាងណាក៍ដោយ បច្ចេកវិទ្យាទាំងនេះមិនបានដល់ឆ្នាំ១៩០៧ ដែល មានការអភិវឌ្ឃន៍ ក្នុង បច្ចេកវិទ្យារីកចំរើនឡើង ដោយលោក លី ដិហ្វរេសនិងក្នុងចំនោមក្រុម អាធរ័ ខុន ដទៃទៀត ដែលជាអ្នកបានធ្វើគំរោងអនុវត្តន៍ ។[4] ការបង្ហាញបំភ្លឺជាលើកដំបូង ចំពោះ ការបញ្ចូនរូប គឺមានភាពស្រមោលខ្មៅព្រាល ចំពោះរូបភាព ដោយឧបករណ៍ ហ្វរ័ហ្វិស រិខនូគ និង ឧបករណ៍ អា ហ្វូរនៀ នៅទីក្រុងប៉ារីស ក្នុងឆ្នាំ ១៩០៩ ការប្រើប្រអប់កញ្ចក់វិល សំរាប់ជាអ្នកវិភាគ និងមានស្រមោលព្រាលនៃសំនុំធាតុ សិលិនញ៉ូម៦៤ ធ្វើជាអ្នកទទួលរូប[5]

នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩១១ លោកប៉ូរីស រូសិង និងសិស្សរបស់គាត់ លោក វ្លែដិមម៊ែរ ស្វូររីខេន បានបង្កើតប្រពន្ទ័ទូរទស្សន៍ ដែលប្រើ ម៉ាស៊ីន ស្គរកញ្ចក់ ជាអ្នកវិភាគ ដើម្បីបញ្ចូនរូប ក្នុងសំដីរបស់លោក ស្វូររីខេនថា "រូបមានភាពគ្រីមគ្រើមព្រាលៗខ្លាំងណាស់ "នៅលើខ្សែរបញ្ចូន "ប្រូន ត្យូប" ( ខាសូដ រ៉េ ត្យូប រឺ ស៊ី អ៊រ ធី) ក្នុងអ្នកទទួល ។ ការផ្លស់ប្តូររូបភាពនៅកន្លែងអ្នកវីភាគ ក៍មិនបានល្អដែរ ពីព្រោះ អ្វីដែលអោយមក មិនបានគ្រប់គ្រាន់ទេ ហើយ សំនុំ ធាតុសិលិនញ៉ូម គឺមានភាពការពារកំដៅ យ៉ាងខ្លាំង។[6]

ទូរទស្សន៍អគ្គីសនី

ក្នុងឆ្នាំ១៩០៨ អាឡាន អាឆិបូល ខែមផ្លិល ស្វិនតន់ ជា មនុស្សប្រុស របស់សង្គម វីមាន (យ៉ូ ខេ) បានដាក់ជាសាធារណះនូវលិខិតមួយច្បាប់ នៅក្នុងកាសែតជាតិវីទ្យាសាស្រ្ត ការសែតមួយនេះ បានពិពរនាណ៍ ពី"ការមើលឃើញរូបដែលបញ្ចូនដោយចរន្តអគ្គីសនីដ៍ឆ្ងាយ "វាអាចបានផលសំរេចបាន ដោយសារតែការប្រើ នូវ ឧបករណ៍ ខាសូដ រ៉េ ត្យូប (រឺ "ប្រោន"ត្យូប ពីអ្នកបង្កើតវា បន្ទាប់គឺលោក ខាល ប្រោន ) ទាំងពីរនេះជាគ្រឿងបញ្ចូន និង គ្រឿងទទួល [16][17]ការនិយាយឡើងវីញ

យ៉ាងច្បាស់ ចំពោះម៉ូដម៉ាស៊ីនទូរទស្សន៍ ដ៍ល្បី ដែលអាច ចែកចាយ ទៅលើតំបន់ថ្មីៗទៀត។

In 1908, Alan Archibald Campbell-Swinton, fellow of the Royal Society (UK), published a letter in the scientific journal Nature in which he described how "distant electric vision" could be achieved by using a cathode ray tube (or "Braun" tube, after its inventor, Karl Braun) as both a transmitting and receiving device,[16][17] apparently the first iteration of the electronic television method that would dominate the field until recently. He expanded on his vision in a speech given in London in 1911 and reported in The Times[18] and the Journal of the Röntgen Society.[19][20] In a letter to Nature published in October 1926, Campbell-Swinton also announced the results of some "not very successful experiments" he had conducted with G. M. Minchin and J. C. M. Stanton.