ប្រវត្តិសាស្រ្តភាសាខ្មែរ

ប្រវត្តិសាស្រ្តភាសាខ្មែរ ភាសាខ្មែរ ឬ ខ្មែរ គឺជាភាសាមួយនៃជនជាតិខ្មែរ និងជាភាសាផ្លូលការនៃប្រទេសកម្ពុជា។ ភាសាខ្មែរជាភាសាសំខាន់ទីពីរត្រូវបាននិយាយយ៉ាងទូលំទូលាយ(បន្ទាប់ពីភាសាវៀតណាម) ដែល អ្នកមាននិយាយជាភាសាខ្មែររហូតដល់១០លាននាក់។ភាសាខ្មែរត្រូវបានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំ ដោយសា ភាសាបាលីសស្រ្តឹត និង ភាសាបាលី ជាពិសេសនោះនៅក្នុងេវង្សត្រកូលស្តេច និង នៅក្មុង បញ្ជីសាសនា បើតាមយាននៃសាសនាហិណ្ឌូ និងព្រះពុទ្ធសាសនា។ ផងដែរនោះភាសាខ្មែរត្រូវបាននិយាយឡើង ចងចាំ និង សរសេរដោយពួកក្រុមគ្រួសារខ្មែរមន។ដូចជាលទ្ធផលនៃភូមសាស្រ្ត ជាញាតិសន្តាន ភាសាខ្មែរបានមានទ្ធិពលហើយនិងផងដែរបានមានឥទ្ធិពលដោយ ភាសាមួយចំនួនដូចជា ថៃ ឡាវ វៀតណាម និងចាម ដែលរួមបញ្ជូលទាំអស់ នៅក្មុងឧបទ្វិប អាសីខាងត្បូងភាគខាងកើត ដែលតាំងពីមានការផ្ទុកនៅគុណភាពខ្ពស់នៃសាសស្រ្តិត និង បាលីអោយមានអនុភាពឡើង។ ខ្មែរជាអ្នកនិពន្ធសរសេរអក្សរដោយផ្ទាល់ ត្រូវបានស្កាល់ថាខ្មែរ។ភាសាខ្មែរខុសប្លែកពីភាសាជិតខាង ដូចជា ភាសាថៃ ឡាវ និង ភាសាវៀតណាម ព្រោះតែវាមិនមែនជាសំនៀងភាសា។ព គ្រាមភាសាសំខាន់ៗ អញមញអាចស្ដាប់បាន ងាយយល់ គឺ បាត់តំបង និយាយជាភាសាភាគខាងជើងនៃប្រទេស។ ភ្នំពេញ ជារាជធានីគ្រាមភាសា និង គឺផងដែរ ត្រូវបាននិយាយនៅជុំវិញខេត្ត។ ភាសាភាគ ខាងជើង ត្រូវបានស្គាល់ថា ជាភាសាខ្មែរសុរិន ត្រូវបាននិយាយដោយជាតិពន្ធភាសាដើម ខ្មែរទៅភាគខាងជើងទឹកដីថៃ។ ខ្មែរក្រុម ឬ ខ្មែរភាគខាងត្បូងត្រូវបាននិយាយដោយ អន្តោគ្រាមខ្មែរ(ក្នុងស្រុក) ប្រជាជន នៃដែនដីសណ្ដរទន្លេមេគង្គ។ ខ្មែរក្រវាញ ជាភាសាដែលគេលែងប្រើ ដោយសារតែមានមនុស្សនិយាយតិចតួចនៅភ្នំក្រវាញ នៃភាគលិចនៃប្រទេសនម្ពុជា។សិក្សានៃភាសាវិទ្យានៃភាសាខ្មែរ បែងចែកនៅក្មុងប្រវត្តកាលសាស្រ្ត៤។មុនខ្មែរអង្គរភាសា បន្ទាប់មានការក្លាយពីបុរាណខ្មែរមន រហូតដល់សតវត្សរ៏ទី៩ គឺត្រូវបានស្កាល់តែមួយមកពីពាក្យជាច្រើន និង ឃ្លាជាច្រើន នៅក្នុងអក្សរសស្រ្តឹតនៃសករាជ។ ភាសាខ្មែរពីដើម (ឬខ្មែរអង្គរ)គឺជាភាសាដែលត្រូវបាននិយាយនៅក្មុងចក្រភពខ្មែរពី សតវត្សរ៏ទី៩រហូតដល់ សតវត្សទ១៣ ដែលជាពេលវេលាមានការអន់ថយនៃចក្រភព។ ភាសាខ្មែរដើម គឺត្រូវបានពិសោធដោយប្រភពដើម និង ត្រូវបានសិក្សាយ៉ាងសីជំរៅដោយអ្នកប្រាជ្ញមួយចំនួន។

     ភាសាខ្មែរជាភាសាមួយដែលមានវ័យចំនាស់ នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៏ ហើយមានការឆ្លងកាត់នៅការវិវរឌ្ឍន៏ជាច្រើនលើកច្រើនសា។កាលពីដើមឡើយភាសារបស់ខ្មែរត្រូវបានរកឃើញពីភាសានៃប្រទេសឥណ្ឌានិងបានមកពីបាលីសស្ក្រឹត។ចំពោះការសរសេរគឺបានធ្វើការឆ្លាក់នៅលើផ្ទាំសិលាដែលអាចកំណត់ពីថ្ងៃ ខែគឺនៅសតវត្យរ៏ទី៥ និង ទី៦ដែលបានបង្ហាញពី ការជះឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំខ្លានៃប្រទេសឥណ្ឌា។
  ជានិច្ចជាកាលទំរងនៃភាសាខ្មែរមានសភាពដូចគ្នាទៅនិងការលិចឡើងជា មួយលក្ខណៈរបស់វា ហើយទាញយកពាក្យពីបាលីសំស្ក្រឹត។ជាមួយនិង ផ្ទាំសិលាដែលមានផ្ទាំសិលាចាស់បំផុតបានសរសេរពីភាសាខ្មែរគឺត្រូវបាន ស្វែងរកឃើញហើយឆ្លាក់ឆ្នាំ ៦១២មុនពុទ្ធសករាជ។ ដែលអត្តបទ នោះបាន និយាយថា៖
     សេចក្តីពេញចិត្តចំពោះសិលាចរិតនៅលើផ្ទាំសិលានៅពេលដែលមានផ្ទះ នៅក្នុងប្រាសាទដែលភាគច្រើនគឺស្តីពីសាសនា ជាការប្រារព្ធពិធីបុណ្យសាសនា និងជាទស្សនៈវិជ្ជាជាដើម។វីរកម្មនៃ Ramayana និង Mahabharata គឺជាការ ប្រែក្លាយ យ៉ាងទាន់ហន់នៃស្តេចសត្វ មានជីវិតនិង ជាកំនាព្យដែល ធ្វើអោយ រំភើបចិត្ត។ ផ្នែកខ្លះនៃផ្ទាំសិលាចរិកជា បញ្ជី ដ៏មាន អត្ថប្រយោជន៏ផងដែរ។ហើយនៅពេល ដែលវាបានទទួលងារជា ម្ចាស់ នៃប្រាសាទ និងដោយពួកអ្នកមាន បណ្ដាសក្តិ ដែលមានភាពខុសគ្នាពី ការជំទាស់ ដែលត្រូវការ សំរាប់ការរៀបចំនៃបុណ្យ នៃសាសនា។ទោះបីជាអត្ថប្រយោជន៏  ទាំងនេះ និងការ ជំទាស់ មានភាពយូរលិចបាត់ ក៏ដោយ បញ្ជីទាំង នេះបាន បំរើដល់ការបង្ហាញផ្សេងៗ ទៀត ដោយគ្មាន កង្វល់ចំពោះ ចំនេះដឹងទូ ទៅនៃ សម័យ អង្គរ ។ វត្ថុតាងបន្តិចបន្ទួច បាន និយាយអំពីជីវិតសាមញនៃ ប្រពៃណីក្មុងស្រុក របស់ប្រជាជន។ ទោះជាយ៉ាង ណាក៏ដោយ សិលាចរិតនេះបាន ជួយ ដើរត្រឡប់ទៅកាន់ផ្លូវប្រវត្តសាស្រ្ត នៃភាសាខ្មែរនិងបានយល់ពី នយោបាយ និងរចនាសម្ព័ន។
    នៅកំឡុងឆ្នាំ១២០០ សិលាចរិតបានសរសេរនៅក្នុងបាលីសំស្រ្តឹត និងភាសខ្មែរគឺត្រូវ បានរកឃើញ។អក្សរចរិកគឺបានឆ្លាក់នៅលើផ្តាំងសិលាជាមួយនិងការបង្កើតការងារនៃការគោរពដ៏ខ្ពងខ្ពស់ទៅលើព្រះនៅក្នុងព្រះវិហារ។ដោយសារព្រះអាចដឹកនាំពួកយើងនៅពេល ដែលជនជាតិខ្មែរចាប់ផ្តើមចេះធ្វើបុណ្យទៅដល់ព្រះរបស់ពួកគេ ជាការគោរពយ៉ាងជ្រាល ជ្រៅពីការការពាររបស់ពួកគេ និងការប្រទានពររបស់ព្រះអាចអោយពួកគេមានសេចក្តីសុខ។
     ប្រាសាទនៅសម័យអង្គរជាច្រើនត្រូវបានស្វែករកឃើញនៅលើចំនុចនៃសិលាចរិកនៅ ក្នងភាសាទាំងពីរគឺ បាលីសំស្រ្តឹត និងភាសាខ្មែរ។មិនត្រឹមតែប៉ុននោះអ្វីដែលគួរអាយពេញ ចិត្តទាំងនេះវាមានភាពខុសគ្នា ក្នុងលក្ខណៈប្លែកៗពីគ្នា។

បាលីសំស្ក្រឹតជាភាសាដ៏ពិសិដ្ឋ នៃជនជាតិឥណ្ឌានិងបាថែរក្សាក្នុងទំរងដើមដោយសារការបកប្រែ ដោយសារនណាម្នាក់។វាពិតជាពិបាកជឿរថានៅពេលអារ្យធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នៃប្រជាជនខ្មែរជាមួយការ អភិវឌ្ឍប្រព័ននៃការសរសេរពីការបង្ហាញអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ។ត្រឹមតែអក្សសាស្រ្តខ្មែរអាចអោយដឹងតាំង ពីការការពារទៅលើផ្ទាំសិលាចរិក អាចសរសេរពីសំភារៈដែលមិនកំនត់នៅលើផ្ទាំសិលាដទៃទៀត ដែលអាចជឿពីការបាត់បង់ជាមួយពេលវេលានិងប្រហែលជាមានការរស់នៅរហួតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ទៅតាមប្រពៃណីទំនៀមទំលាប់តាមតំបន់។