បដិវត្តន៍កុម្មុយនីស្តចិន

បដិវត្តន៍កុម្មុយនិស្តចិន; 中国人民解放战争; (សង្គ្រាមរំដោះប្រជាជនចិន); 第二次國共內戰 / 第二次国共内战; (សង្គ្រាមស៊ីវិលគួមីនតាង–ចិនកុម្មុយនិស្តទី២)
	ផ្នែកនៃសង្គ្រាមស៊ីវិលចិន (១៩២៧–១៩៤៩); ផ្នែកនៃសង្គ្រាមត្រជាក់ (១៩៤៧–១៩៥០)
	; កងទ័ពរំដោះប្រជាជនចិននៅលើវិមានប្រធានាធិបតីនៅទីក្រុងណានជីងក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩។
កាលបរិច្ឆេទ	១៩៤៥–១៩៥០; (៤ ឆ្នាំ, ៤ ខែ, ១ សប្តាហ៍)
ទីតាំង	ប្រទេសចិន
លទ្ធផល	ក្រុមកុម្មុយនិស្តបានទទួលជ័យជម្នះនិងឡើងកាន់កាប់ទឹកដីចិនដីគោកទាំងមូល; ប្រកាសបង្កើតសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន; រដ្ឋាភិបាលនៃសាធារណរដ្ឋចិនបានរត់ដកថយទៅកោះតៃវ៉ាន់;
ភាគីសង្គ្រាម
បក្សកុម្មុយនិស្ត; កងទ័ពផ្លូវទីប្រាំបី (ត្រឹមឆ្នាំ១៩៤៧); កងទ័ពទីបួនថ្មី (ត្រឹមឆ្នាំ១៩៤៧);	សាធារណរដ្ឋចិន; គួមីនតាង; កងទ័ពបដិវត្តន៍ជាតិ (ត្រឹមឆ្នាំ១៩៤៧);
សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន (ពីឆ្នាំ១៩៤៩); កងទ័ពរំដោះប្រជាជនចិន (ពីឆ្នាំ១៩៤៧); កងជីវពលកុម្មុយនិស្ត;	សាធារណរដ្ឋចិន; កងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធនៃសាធារណរដ្ឋចិន (ពីឆ្នាំ១៩៤៧);
មេបញ្ជាការ និង មេដឹកនាំ
ម៉ៅ សេទុង; ឈូ ឌេ;	ចាង កាយចៀក;
កម្លាំង
១,២៧០,០០០ (កញ្ញា ១៩៤៥); ២,៨០០,០០០ (មិថុនា ១៩៤៨); ៤,០០០,០០០ (មិថុនា ១៩៤៩);	៤,៣០០,០០០ (មិថុនា ១៩៤៦); ៣,៦៥០,០០០ (មិថុនា ១៩៤៦); ១,៤៩០,០០០ (មិថុនា ១៩៤៩);
សហេតុភាព និង ការខាងបង់
២៥០,០០០ ក្នុងយុទ្ធនាការចំនួនបី	១.៥ លាននាក់ក្នុងយុទ្ធនាការចំនួនបី

បដិវត្តន៍កុម្មុយនិស្តចិន, ត្រូវបានគេស្គាល់នៅចិនដីគោកថា សង្គ្រាមរំដោះ (ចិនសម័យ: 解放战争; ចិនបុរាណ: 解放戰爭; ភិងអ៊ិង: Jiěfàng Zhànzhēng), គឺជាជម្លោះយោធាដែលដឹកនាំដោយបក្សកុម្មុយនិស្តចិននិងលោកប្រធានម៉ៅសេទុង ហើយជាលទ្ធផល ប្រទេសចិនត្រូវក្លាយជារដ្ឋកុម្មុយនិស្តដោយមានឈ្មោះថា សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។ បដិវត្តន៍នេះបានចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ១៩៤៦ ក្រោយពីសង្គ្រាមចិន–ជប៉ុនលើកទី២ (១៩៣៧–៤៥) បានបញ្ចប់ ហើយវាត្រូវជាព្រឹត្តិការណ៍ផ្នែកទីពីរនៃសង្គ្រាមស៊ីវិលចិន (១៩៤៥–៤៩)។^[៣]

កំណត់ចំណាំ

↑ ជម្លោះនេះមិនមានកាលបរិច្ឆេទបញ្ចប់ជាផ្លូវការទេ។ ទោះជាយ៉ាងណា អ្នកប្រវត្តិវិទូបានយល់ស្របជាទូទៅថាភ្លើងសង្គ្រាមបានថយចុះបន្ទាប់ពីសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនបានយកកោះកន្ទុយមូសដែលត្រូវជាកោះចុងក្រោយដែលកាន់កាប់ដោយសាធារណរដ្ឋចិននៅប្រជុំកោះវ៉ានសាន។^[១]
↑ កុបកម្មអ៊ីស្លាមគួមីនតាងប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនបានបន្តនៅខេត្តហ្គានស៊ូ ឆេងហៃ នីងសៀរ ស៊ីនជាំង យូណាន រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៥៨។

ឯកសារយោង

អាគតដ្ឋាន

↑ Westad, Odd (2003). Decisive Encounters: The Chinese Civil War, 1946–1950. Stanford University Press. p. 305. ល.ស.ប.អ. 978-0-8047-4484-3. https://archive.org/details/decisiveencounte00west។ បានយកមក 2019-03-08. "last major GMD stronghold."
↑ Lynch, Michael (2010). The Chinese Civil War 1945–49. Osprey Publishing. p. 91. ល.ស.ប.អ. 978-1-84176-671-3. https://books.google.com/books?id=rkJYue5dCJgC&pg=PA91។ បានយកមក 2015-11-15.
↑ “Chinese Civil War of 1945–49”, Dictionary of Wars (2007), Third Edition, George Childs Cohn, Ed., pp. 121–122.

ប្រភព

Bianco, Lucien (៤ ខែមិថុនា ១៩៧១), Origins of the Chinese Revolution, 1915–1949, Palo Alto, CA: Stanford University Press Chapter 1, pages 1-26 (Archive). -- hosted at CÉRIUM (Centre d’études et de recherches internationales) at the Université de Montréal
Franke, Wolfgang, A Century of Chinese Revolution, 1851–1949 (Basil Blackwell, Oxford, 1970).

[2] ជម្លោះនេះមិនមានកាលបរិច្ឆេទបញ្ចប់ជាផ្លូវការទេ។ ទោះជាយ៉ាងណា អ្នកប្រវត្តិវិទូបានយល់ស្របជាទូទៅថាភ្លើងសង្គ្រាមបានថយចុះបន្ទាប់ពីសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនបានយកកោះកន្ទុយមូសដែលត្រូវជាកោះចុងក្រោយដែលកាន់កាប់ដោយសាធារណរដ្ឋចិននៅប្រជុំកោះវ៉ានសាន។^[១]

[3] កុបកម្មអ៊ីស្លាមគួមីនតាងប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនបានបន្តនៅខេត្តហ្គានស៊ូ ឆេងហៃ នីងសៀរ ស៊ីនជាំង យូណាន រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៥៨។

[1] Westad, Odd (2003). Decisive Encounters: The Chinese Civil War, 1946–1950. Stanford University Press. p. 305. ល.ស.ប.អ. 978-0-8047-4484-3. https://archive.org/details/decisiveencounte00west។ បានយកមក 2019-03-08. "last major GMD stronghold."

[Lynch-4] Lynch, Michael (2010). The Chinese Civil War 1945–49. Osprey Publishing. p. 91. ល.ស.ប.អ. 978-1-84176-671-3. https://books.google.com/books?id=rkJYue5dCJgC&pg=PA91។ បានយកមក 2015-11-15.

[5] “Chinese Civil War of 1945–49”, Dictionary of Wars (2007), Third Edition, George Childs Cohn, Ed., pp. 121–122.

[lower-alpha ១]

[lower-alpha ២]

[២]

[៣]

[១]