ការពិភាក្សារបស់អ្នកប្រើប្រាស់:Minea Sc
ថៃ្ងនេះ ថ្ងៃសុក្រ,ទី២៧ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០២៥
ខេត្តកែប
ខេត្តកែប គឺជាខេត្តមួយដែលមានផ្ទៃដីតូចជាងគេក្នុងចំនោមខេត្តក្រុងនានានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។មានស្រុកចំនួនពីរគឺស្រុក ដំណាក់ចង្អើរ និង ស្រុកកែប ថែមទាំងមានប្រជាជនចំនួន ៤០,២៨០ នាក់ក្នុងឆ្នាំ២០០៩។ ខេត្តកែបមានព្រំប្រទល់ខាងជើងជាប់ខេត្តកំពត ខាងត្បូងជាប់និងខាងកើតជាប់នឹងចំនុចព្រំដែនហាទៀងព្រែកចាកមានចំងាយប្រហែល ៤០.គ.មកពីខេត្តកែប ឬ ភ្ញៀវទេសចរណ៏អាចធ្វើដំនើរតាមទូកពីប្រទេសវៀតណាមឬពីខេត្តព្រះសីហនុទៅកាន់កំពង់ផែខេត្តកែប។ ប្រជាជនដែលរស់នៅទីនោះភាគច្រើនគឺជាអ្នកដូរផ្សេងនៅមាត់ឆ្នេរសមុទ្រ នេសាទ និងឧស្សាហ៏កម្ម និងសិប្បកម្ម។
ប្រវត្តិខេត្តកែប
ទីក្រុងកែប ទីក្រុងកែបជាទីក្រុងទេសចរណ៏ឆ្នេរសមុទ្រ មានទីតាំងនៅភាគនិរតីនៃ រាជធានីភ្នំពេញ ភ្ញៀវទេសចរណ៏អាចធ្វើដំណើរពីរាជធានីភ្នំពេញមកខេត្តកែប តាមផ្លូវជាតិលេខ៣ កាត់តាមខេត្តកំពត មានចំងាយប្រមាណ១៧៣គ.ម ឬតាមផ្លូវជាតិលេខ២ កាត់តាមខេត្តតាកែវ ឬក៏ធ្វើដំណើរកាត់តាមរថភ្លើង មកចុះនៅស្ថានីយ៏ដំណាក់ចង្អើរ ដែលមានចំងាយ ៧គ.ម ពីទីរួមខេត្តកែប។
ខេត្តកែប បានកសាងឡើងក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ១៩០៨ ក្នុងសម័យអាណានិគមនិយម នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះបាទ នរោត្តម សីហនុ។ ឈ្មោះខេត្តកែបនេះបានក្លាយមកពីពាក្យ បារាំង "Le cap"ប្រពាក្យខ្មែរ គឺ ជ្រោយ មានន័យថាដីដុះលយទៅសមុទ្រ។ បើតាមរឿងព្រេងបានពញ្ចាក់ថា: នៅសម័យសមហានគរដ៏រុងរឿង មានស្ដេចលាវមួយអង្គព្រះនាម សារគរាជដែលមានវិជ្ជាយ៉ាងពូកែសក្កិសិទ្ធ។ នៅថ្ងៃមួយព្រះអង្គបានទតឃើញសេះសមួយក្បាលដ៏ស្អាត ក៏មានព្រះទយ័ចង់បាន ដោយប្រើមន្តអាគមគាថាសណ្តំមេទ័ពនោះ ហើយបានយកសេះសរនោះមកជាមួយរួមទាំងសេនាមួយចំនួនផងដែរ។ នៅពេលមេទ័ពបានដឹងខ្លួនដឹងសេះទីស្រលាញ់ត្រូវ ព្រះសាគរាជ លួចយកទៅក៏ផ្អើលឆោរឡោរ ដឹកនាំសេនាដេញពីក្រោយ ស្ដេចសារគរាជបានធ្វើដំណើរមកដល់ទិសនារតី តំបន់ឆ្នេរសមុទ្រពេលនោះព្រះអង្គបានឈប់សំរាកនៅទីនោះ ស្រាប់តែទ័ពដែលដេញពីក្រោយបានមកដល់ព្រះអង្គភ័យយ៉ាងខ្លាំង បានឡើងផាយសេះសបានកញ្ជ្រោលឡើងធ្វើអោយព្រះអង្គធ្លាក់ពីរលើខ្នងសេះ ហើយកែបសេះបានធ្លាក់មកជាមួយនៅទីនោះដែរ។ ដោយទ័ពដេញកាន់កៀកព្រះអង្គក៏ឡើងផាយសេះជាបន្តបន្ទាប់ដោយទុកកែបសេះនៅទីនោះ។ តំណរតមកគេហៅទីនោះថាកែបសេះ តែកាត់ខ្លីត្រឹម កែបរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
សេដ្ឋកិច្ច
ប្រជាជននៅខេត្តកែបភាគច្រើនប្រកបមុខរបរលក់ដូរនៅតាមមាត់ឆ្នេរសមុទ្រ នេសាទ ធ្វើឧស្សាហ៏កម្ម និង សិប្បកម្ម។
វប្បធម៍
ប្រជាជននៅទីនេះមានចំរុះជាតិសាសន៏ ហើយកាន់សាសនាក៏ផ្សេងៗគ្នាដែរ តែពួកគាត់ចេះជួយគ្នាទៅវិញទៅកមពេលមានអាសន្នម្ដងៗ រឺបុណ្យទាន ពិធីរៀបអាពាពិពាហ៏ជាដើម ។
កំណើនប្រជាជន
បើយោងតាមឯកសាររបស់មន្ទីផែនការខេត្ត បានបង្ហាញអោយឃើញច្បាស់ថា ភាពបំរែបំរួលប្រជាជនស្រុកទាំងពីរ ពីរមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំវាអាស្រ័យទៅលើ កំណើតថ្មី ចំនួនមរណេះ ព្រមទាំងចំនូលចំណាកស្រុកផងដែរតួលេខវាមិនដែលថេរនោះទេ។
វិសយ័ទេសចរណ៏
ខេត្តកែបជាខេត្ត ដែលអំណោផលដល់វិសយ័ទេសចរណ៏ ព្រោះខេត្ត វីសាលភាពស្ថិតនៅជាប់មាត់ឆ្នេរសមុទ្រដែលមានប្រវែង២៦.៥គីឡូម៉ែត្រ មានគោះតូចធំចំនួន១៣។ ខេត្តកែបសំបូរទៅដោយធនធានធម្មជាតិរួមមាន ផ្កាថ្ម ស្មៅសមុទ្រ ត្រីសមុទ្រ អនុផលសមុទ្រ ជ្រួកទឹក ផ្សោតសមុទ្រ ត្រីដូហ្វាំង និងជីវចំរុះផ្សេងៗទៀត។មានឆ្នេរខ្សាច់ដែលមានជំរាលរាក់ គ្មានរលកធំ គ្មានសត្វសាហាវ មានព្រៃភ្នំយ៉ាងស្រស់បំព្រងគ្រប់រដូវកាលដែលអាចទាកទាញភ្ញៀវទេសចរណ៏ចួលមកទស្សនាបានច្រើនកុះករជាពិសេសនៅថ្ងៃឈប់សំរាកនិងបុណ្យទានផ្សេងៗ។ នៅដីគោកមានភ្នំ មានសួនឧឡានជាតិ ដែលមានរុក្ខជាតិដុះចំរុះគ្នាខៀវស្រងាត់មិនថាេរដូវប្រាំងរឺវស្សាឡើយ មានខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធដែលបក់ពីសមុទ្រ ម្ហូបសមុទ្រស្រស់ ជាពិសេសក្ដាមសេះដែលមានរស់ជាតិឆ្ងាញ់ពិសារភ្ញៀវទេសចរណ៏ត្រូវការចាំបាច់។
វិសយ័ទេសចរណ៏
វិសយ័អប់រំនៅក្នុងស្រុកកែបមិនសូវមានសភាពមមាញឹកដូចនៅបណ្ដា រាជធានីខេត្តមួយចំនួននោះទេ ហើយចំនួនគ្រឹះស្ថានអប់រំក៏នៅមានកំរិតតួចនៅឡើយ។នៅក្នុងខេត្តនេះមានសាលាសរុបប្រមាណ៥៥សាលាដោយរាប់បញ្ចូលទាំងសាលាមត្តេយ្យ សាលាបឋមសិក្សា អនុវិឡាលយ័ផងដែរ
អាកាសធាតុ
ខេត្តកែបទទួលអាកាសធាតុត្រូពិច និង របបខ្យល់មូសុង សីតុណ្ហភាពប្រែប្រួលទូទាំងឆ្នាំ ពី២៤អង្សាសេ ទៅ២៨អង្សាសេ ឬ៣០អង្សារសេ។សីតុណ្ហភាពធ្លាក់ពីខែឧសភា ដល់ខែតុលារដូវរំហើយចាប់ពីខែវិច្ចិការ ដល់ខែ មករា ហើយពីខែគុម្ភះ ដល់ខែមេសាគឺរដូវក្ដៅ។កំពស់ភ្លៀងមធ្យមប្រែប្រួលពី ១.២០០មមទៅ១.៨៧៥មមឬ ខ្ពស់ជាងនេះបន្តិច(២.៥០០មម)សំណើមក៏មានកំរិតខ្ពស់បង្គួរ។
សត្វជ្រួកគឺជាសត្វមួយប្រភេទដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរចូលចិត្តចិញ្ជឹម ហើយវាអាចផ្ដល់សារះប្រយោជន៏មកដល់មនុស្ស ដូចជា អាចយកសាច់មកធ្វើជាម្ហូប អាចយកទៅលក់ដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារ ងាយស្រួលចិញ្ចឹមនៅតាមតំបន់ស្រុកស្រែ។
| ដុនបូស្កូ | ||
|---|---|---|
| ព្រះនាម | ដុនបូស្កូ | |
| ព្រះនាមពេញ | លោកឪពុក យូហាណ បុស្កូ | |
| ឋានៈ | បូជាចារ្យ | |
| ប្រសូត | ថ្ងៃទី១៦ ខែសីហា ធ្នាំ១៨១៥ | |
| សុគត | ថ្ងៃទី៣១ ខែមករា ធ្នាំ១៨៨៨ | |
| បង្កើត | ក្រុមអ្នកបួសសាឡេស៊ាន | |
| គោលបំណង | អប់រំកុមានិងយុវជនក្រីក្រ | |
| រូបផ្សេងៗ | ||
ផ្ទះកំណើតរបស់ឪពុក
| ||
ដុនបូស្កូ
(កើតនៅ ថ្ងៃទី១៦ ខែសីហា ធ្នាំ១៨១៥ ហើយទទួលមរណភាព នៅថ្ងៃទី៣១ ខែមករា ធ្នាំ១៨៨៨) ជាបូជាចារ្យនៅប្រទេសអ៊ីតាលី ដែលបង្កើតក្រុមអប់រំ មានឈ្មោះ ក្រុមអ្នកបួសសាឡេស៊ាន សំរាប់អប់រំកុមារនិងយុវជនក្រីក្រ។
ពាក្យ ដុន ជាពាក្យភាសាអ៊ីតាលី ដែលបកប្រែ ឪពុក រឺ បិតា នៅប្រទេសអ៊ីតាលី កាតូលិកសាសនិក ប្រើនៅពេល គេនិយាយជាមួយ បូជាចារ្យទាំងអស់ ។ នៅភាសាខ្មែរ យើងហៅ ឪពុកបូស្កូ នៅពេលយើងនិយាយ អំពីពុកនេះ ហើយនិង ពាក្យ ដុនបូស្កូ យើងប្រើ នៅពេល យើងនិយាយ អំពី សាលាដុនបូស្កូ ។
ឈ្មោះពុកពេញ ជា យ៉ូហាន បូស្កូ និង ពាក្យ បូស្កូ ជានាមត្រគូល ។ ពុកបូស្កូមានសញ្ជាតិអ៊ីតាលី នៅទ្វីបអឺរ៉ុប ពុករស់នៅសតវត្សរ៏ទី១៩ នៃសករាជ ។ នៅធ្នាំ២០១០ មានសាលាដូនបុស្កូ នៅ១៣១ប្រទេស។Cite error: Closing </ref> missing for <ref> tag
មុន លោក ហ្រ្វាំងស៊ីស បូស្កូ រៀបការ លោកស្រី ម៉ាហ្គារីតា អក់កៀណា គាត់ជា ពោះម៉ាយ និងមានកូនពីរនាក់ៈ ក្មេងស្រីដែលស្លាប់ និងក្មេងប្រុសជាមួយគាត់ ក្មេងនោះមានឈ្មោះ អាន់តូនី បូស្កូ ។ លោក ហ្រ្វាំងស៊ីស បូស្កូ បានរៀបការជាមួយ លោកស្រី ម៉ាហ្គារីតា អក់កៀណា និងមានកូនពីរនាក់ទៀតៈ យ៉ូសែប បូស្កូ (១៨១៣ - ១៨៦២) និង យ៉ូហាន បូស្កូ ជា លោកឪពុកបូស្កូ នៅពេលពេញវ័យ។ ពួកគេរស់ជាមួយគ្នានឹង ម្តាយរបស់ លោកហ្រ្វាំងស៊ីស បូស្កូ ដែលមានអាយុ ៧២ ឆ្នាំ។
គ្រួសារបុស្កូនេះ ធើ្វការសំរាប់ គ្រសារ បីយីអូនេ ដេលជា អ្នកមាន ។ នៅថ្ងៃទី១១ ខែឧសភា ធ្នាំ១៨១៧ លោក ខ្វ្រាណស៊ីស បុស្កូ ស្លាប់ ពីព្រោះ គាត់យក រោគសួត ។ នៅពេលឧពុក ខ្វ្រាណស៊ីសស្លាប់ កុមាយូហាន មានតែអាយុ២ធ្នាំ។ លោកស្រី ម៉ាការីតា អូគីអេណា ដូចមេម៉ាយហើយ ត្រូវមើលកូនប្រុស៣នាក់។
=== លោកស្រី ម៉ាការីតា អូគីអេណា ជាម្ដាយ យូហាន បុស្កូ === នៅពេលឧពុកស្លាប់ ម្ដាយជា អ្នកអប់រំទីមួយ របស់យូហាន និងបងៗរបស់គាត់ ។ ម្ដាយ ម៉ាការីតា ជាអ្នកដែលមានប្រាជ្ញា និង សេចក្ដីក្លាហានផង ។ នៅពាលនោះ កងទ័ពបារាំងរបស់ ណាប៉ូឡេអុងទីមួយ ចង់បានកាន់ ខេត្តជើងភ្នំ សំរាបប្រទេសបារាំង ដូច្នេះ ទាហានបារាំង ឲ្យរងទុក្ខសំរាប អ្នកស្រែនៅខេត្តជើងភ្នំ។
នៅស្រែនោះ មានការអត់បាយ់ និងគ្មានការធ្វើ ដូច្នេះ មេម៉ាយ មានទុក្ខព្រួយណាស់ ដូច ម្ដាយម៉ាការីតា ។ នាងត្រូវមើល យុវជនអាណតូនី ដែលជាកូនរបស់ប្រពន្ទទីមួយ របស់ លោក ខ្វ្រាណស៊ីស បុស្កូ ។ ក្មេងនោះជាកំព្រា ប៉ុន្តែ ម៉ាការីតាយកវាដូចកូនរបស់ខ្លួន។
នៅផ្ទះម្ដាយម៉ាការីតា អត់មានពេល សម្រាប់ខ្ជិលទេ! ម្ដាយទាំងកូន ធ្វើការណាស់សម្រាប់រួចជីវិត! ហើយ អធិដ្ឋាន ជាអី្វសំខាន់ សំរាប់ព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្ដីអាណិត របស់មេម៉ាយមួយនាក់ និងក្មេងប្រុសបីនាក់របស់នាង ។ រាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ម្ដាយនិងកូន ទៅអភិបូជា សម្រាប់ការថ្លែងអំណរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ។ នៅផ្ទះនោះ គេគោរព ព្រះនាងម៉ារី ជាមាដារបស់ ព្រះយេស៊ូ ។ ម្ដាយម៉ាការីតា អប់រំកូនប្រុសល្អណាស! កូនត្រូវគោរពមនុស្សទាំងអស់ ត្រូវនិយាយអី្វល្អៗ ត្រួវអធិដ្នានបីគ្រាក្នុងមួយថ្ងៃ អត់បាននិយាយជាមួយ បុគ្គលដែល កូនអត់ស្គាល អត់បាននិយាយ ភាពបាទផ្សា និងត្រូវគោរព មនុស្សស្រី ។
សុបិនរបស់ ក្មេងប្រុស យូហាន
នៅឆ្នាំ១៨២៥ ក្មេងប្រុស យូហាន មានអាយុ៩ឆ្នាំ និងមានសុបិន ដែលសំខាន់មួយ សម្រាប់ជីវិត និងគោលបំណងរបស់គេ ។ យូហាន បានប្រាប់សុបិននេះ ដល់ម្ដាយនិងបងៗរបស់ពួកគេ:
:ខ្ញុំនៅកន្លែងជិតផ្ទះ នៅទីនោះមានក្មេងប្រុសជាច្រើន ដែលគេនិយាយអាក្រក់ ខ្ញុំខឹង និងទៅវាយពួកគេ ពីព្រោះពូកគេ អត់ចេះគោរពគ្នា ។ នៅពេលខ្ញុំចងវាយពូកគេ ពេលនោះបានលេចចេញមកនូវ បុរសម្នាក់ ហើយគាត់និយាយមកកាន់ខ្ញុំៈ
- "អ្នកមិនត្រូវប្រើកណ្តប់ដៃ សម្រាប់យកឈ្នះលើក្មេងប្រុសទាំងនេះទេ គួប្រើ សេចក្ដីមេត្តាករុណាវិញ"
- ខ្ញុំបានតបទៅគាត់វិញថា ខ្ញុំមានតែអាយុ៩ឆ្នាំ ហើយ ខ្ញុំអត់បានធ្វើអ្វីដូចដែលគាត់បាននិយាយនោះទេ
- គាត់ឆ្លើយថា "ខ្ញុំជាបុត្រ របស់ស្ត្រីម្នាក់ ដែលម្ដាយរបស់អ្នក បង្អោនគោរពពីគ្រាក្នុងមួយថ្ងៃ។ សូមសួរមាតារបស់ខ្ញុំអំពី ព្រះនាមខ្ញុំ"
- ភ្លាមមាននោះស្រ្តីមួយនាក់ ដែលប្រកបដោយសីហវិលាស ។ ខ្ញុំខ្លាចណាស់ ។ ស្ត្រីម្នាក់នោះបានចាប់ដៃខ្ញុំ ។ អ្វីៗទាំងអស់បានប្លាស់ប្តូហើយភ្លាមនោះក៏មាននូវ សត្វព្រៃជាច្រើនផងដែ ។ ព្រះនាងប្រាប់ខ្ញុំថាៈ
:"អ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែល សុភាព ពូកែ និង ខ្លាំង ។ ឥឡូវនេះ អី្វៗដែលខ្ញុំនិងធ្វើ សម្រាប់សត្វនេះ អ្នកនិងត្រូវធ្វើ សម្រាប់បុត្រធីតារបស់ខ្ញុំ"
- ខ្ញុំមើល ហើយនិងសត្វព្រៃ ដូរជាសត្វចៀម ។ ខ្ញុំអត់បានយល់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនោះទេ ប៉ុន្តែ ព្រះនាងបានប្រាប់ខ្ញុំថាៈ
- "អ្នកនិងយល់អ្វីៗទាំងអស់ នៅពេលដែលអ្នកជួបជាមួយបុរស់ម្នាក់នៅក្នុងសុបិន"<ref>P.M.Rinaldi: "A Man with a Dream" ("បុរសម្នាក់ ក្នុងសុបិន"), p.1.
'''ភូមិអូរជ្រៅ''' គឺជា ភូមិមួយដែលស្ថិតនៅក្មុងស្រុកមួយ គឺ ស្រុកព្រៃនប់ និង ក្មុងខេត្ត/ក្រុងព្រះសីហនុ។ ហើយ ឃុំអូរជ្រៅ/ភូមិអូរជ្រៅ នេះដែរ ជា ឃុំ មួយដែលគ្រប់គ្រងភូមិតូចៗមួយចំនួនដូចជា: ភូមិអូរជ្រៅ ភូមិដំបូកបួន ភូមិសស្រែក្នុង ភូមិស្រែចាមលើ ភូមិស្រែចាមក្រោម ភូមិកោះក្របី ភូមិកោះខ្យង។ ភូមិអូរជ្រៅ មានប្រជាជនខ្មែប្រមាណ ៤០% នឹងប្រជាជនអ៊ីស្លាម ប្រមាណ ៦០%។ សំរាប់ប្រជាជននៅតំបន់នេះការប្រកបមុខរបរផ្សេងៗគ្នា្ ខ្លះប្រកបមុខរបរកសិកម្ម ខ្លះប្រកបរបរ លក់ដូរ ខ្លះជាអ្នកបើកបរឡានឈ្នួល ឯខ្លះទៀតប្រកបរបរនេសាទ......។ បើយើងវិភាគមើលទៅប្រជាជាននៅតំបន់នេះទៅពុំសូវជាមានជីវភាពប៉ុន្មានទេ ពីព្រោះថាការរីកចំរើននៅក្នុងភូមិពុំសូវមានការអភិវឌ្ឍន៍ជឿនលឿនទេ ក៏ដូចជាខាងផ្នែកទីផ្សារពុំសូវបានដឹងតំលៃសេដ្ឋកិច្ច ថាតំនៃទំនិំញវាចុះថ្លៃ ឬ ឡើងថ្លៃនោះឡើយ។ មូលហេតុដែលប្រជាជននៅភូមិនេះមិនសូវមានជីវភាពធូធារនោះ ពីព្រោះថាចំនេះដឹងមានភាពទន់ខ្សោយ ទើបធ្ចើអោយជីវភាពរបស់ប្រជាជនមិនប្រសើឡើង នេះហើយជាកត្តាដែលធ្វើអោយប្រជាជនមិនសូវជាមានជីវភាពធូធារបែបនេះ។ តែទោះជាយ៉ាងណា ប្រជាជននៅតែខិតខំប្រឹងប្រែង ប្រកបរបររកស៊ីបន្ថែមទៀតក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារដើម្បីអោយមានគ្រួសារមានជីវភាពប្រសើឡើងវិញ។
ហេដ្ធារចនាសម្ព័ន
ចំពោះរចនាសម្ព័ននៅក្នុងភូមិ នេះផងដែរមានផ្លូវលំមួយខ្សែមានប្រវែង ពីរ គីឡូមែត្រ ដែនមានលក្ខណះរដិបរដុប រួមផ្សំនិងគ្រោះថ្មធំៗ ព្រមទាំងគ្រលុកជាច្រើនទៀត។ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ននេះ ផ្លូវលំត្រូវបានកសាងឡើងសាជាថ្មីវិញហើយដើម្បីជួយបំរើទៅដល់ការធ្វើដំណើររបស់ប្រជាជន ហើយផ្លូវនេះដែរទទួលការឧបត្ថម្ភថវិការក្នុងការកសាងផ្លូវពី អភិបាលខេត្ត គឺ លោក ឯឧត្តម្ភ ស្បោង សារ៉ាត់។
វិស័យអប់រំ
ចំនែកការបណ្តុះបណ្តាល វិញ គឺមាការយឺតយាវពីព្រោះពុំសូវជាមានគ្រូបង្រៀនគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបន្ទេចំនេះដឹងដល់សិស្សានុសិស្ស ចំនែកឯសាលារៀននៅតំបន់នេះវិញមានសាលារៀន បួន កន្លែង គឺសាលាបឋមសិក្សាកោះខ្យង សាលាអនុវិទ្យាល័យអូរជ្រៅ នឹង សាលាបឋមសិក្សាអូរជ្រៅ សាលាបឋម នឹង អនុវិទ្យាល័យបឹងតាព្រហ្ម។ មិនត្រឹមតែប៉ុន្នោះ នៅក្នុង ភូមិនេះផងដែរក៏មានមណ្ឌលសុខភាពមួយកន្លែងទៀត ដែលស្ថិតនៅភូមិអូរជ្រៅ ឃុំអូរជ្រៅ តែម្តង។ ឬឯផ្សារវិញ នៅតំបន់នេះមានផ្សា តូចៗមួយចនួន ដូចជា ផ្សាកោះខ្យង ផ្សាស្រែចាម ផ្សាបឹងតាព្រហ្ម ។
នៅតំបន់នេះគេបែងចែក តំបន់មួយទៀតគឺភូមិភ្នំតូច ហើយតំបន់នេះគេក៏បានបែងចែកភូមិមួយទៀតគឺភូមិ បឹងជុំ ភូមិនេះគឺស្ថិតនៅឃុំបឹងតាព្រហ្មស្រុកព្រៃនប់ ខេត្តព្រះសីហនុ។ នៅតំបន់នេះប្រជាជនភាគច្រើនប្រកបរបរកសិករ ក្នុងកាចឹញ្ចឹមជីវិត ខ្លះប្រកបរបរ នេសាទផ្សេងៗ។ ចំនែកឯនៅក្នុង ឃុំអូរជ្រៅ វិញការប្រកបរបរចិញ្ចឺមជីវិតមានលក្ខណះខុសប្លែកពីគ្នា ខ្លះប្រកបរបរកសិករ ខ្លះប្រកបរបរនេសាទ ធ្វើចំការ........។ ចូរយើងក្រលេកមើលវត្តអារាមវិញ វត្ត មានចំនួន ពី កន្លែង គឺ វត្តសាគរអូរជ្រៅ វត្តគិរីបឹងជុំភ្នំតូច។
កន្លែងកំសាន្ត
ចនែកឯកន្លែងកំសាន្ត វិញ មានកន្លែងដែលមនុស្សចូលចិត្តទៅលេងកំសាន្តគឺ ភ្នំកំពូលរលឹង ភ្នំនេះគឺភ្នំមួយដែលស្ថិតនៅ ក្នុងភូមិកោះខ្យង ដែលភ្នំនេះមិនសូវេជាខ្ពស់ប៉ុន្នានទេ ប៉ុន្តែភ្នំនេះពោពេញទៅដោយម្រឹគ្គីម្រឹគ្គា មើលទៅភ្នំនេះមានសំរស់ស្រស់បំព្រងមើលទៅគួជាទីទាក់ទាញអារម្មណ៍។ បើយើងឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំ យើអាចមើលឃើញទេសភាពដ៏ត្រកាល ហើយយើងក៏អាចមើលឃើញសមុទ្យផងដែរ ដែលហុំព័ទ្ធជំវិញភ្នំបែកខាងត្បូងនៃបណ្តោយភ្នំកំពូលរលីង។ មនុស្សតែងតែទៅកំសាន្តនៅទីនោះភាគច្រើនគឺថ្ងៃ សៅរ៍ និង ថ្ងៃ អាទិត្យ ពីព្រោះថាជាថ្ងៃចុងសបា្តហ៍។ អ្នកទៅទីនោះជួនកាលទៅជាលក្ខណះក្រុមគ្រួសារ ជួនកាលជាលក្ខណះក្រុមការងារ ជួនកាលជាលក្ខណះមិត្តភក្កិ ហើយជួនកាលទៀតទៅជាលក្ខណះគូរសង្សា។
ការប្រកបមុខរបររបស់ប្រជាជននៅភូមិកោះខ្យង
ហើយចំានែកឯប្រជននៅក្នុងភូមិកោះខ្យងនេះដែរ ប្រជាជនភាគច្រើនប្រកបរបរនេសាទត្រី ដែលពួកគេប្រើទូកដើម្បីជាជំនួយក្នុងការធ្វើនេសាទ ដែលក្នុងម្នាក់ៗមានទូកចំនួន ០១ យាងច្រើន។ដែលពួកគេអាចរកថវិការាបានខ្លះក្នុងការចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់ពួកគេ តែថ្ងៃខ្លះពួកគេក៏ពុំមានថវិការដែរ ពីព្រោះពួកគេចេញនេសាទពុំបានផលមកវិញដែរ ដោយសារតែ ក្រុមមច្ឆាពុំសូវមានទើបនេសាទមិនបាន។ បើតាមវិភាគមើលទៅប្រជាជនពុំសូវជីវភាពធូធារប៉ុន្នានទេដោយសារតែ ប្រជាជនខ្លះពុំមានលទ្ធភាពក្នុងការធ្វើទូកដើម្បីប្រកបរបរនេសាទនេះ ចំពោះអ្នកដែលមានទូកសំរាប់នេសាទ ពូកគេនេសាទបានត្រីហើយ ពួកគេបានយកត្រីមកលក់នៅក្នុងផ្សារកោះខ្យងដែលស្ថិតនៅក្នុងភូមិកោះខ្យងផ្ទាល់តែម្តង។ ថ្ងៃខ្លះពួកគេរកចំនូលចូលផ្ទះបានចំនួន ១០០.០០០រៀល ក្នុងមួយថ្ងៃ ខ្លះទៀតមិនបានចំនូលនោះទេ។
ឯកសារយោង
ទំព័រគំរូ:ខេត្ត តំបន់ទេសចរណ៏ នៃប្រទេសកម្ពុជា
| |||||||||||||||||
