សិទ្ធិធ្វើបាតុកម្ម
សិទ្ធិធ្វើបាតុកម្មជាសិទ្ធិមួយដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ក្នុងចំណោមសិទ្ធិទាំងឡាយរបស់មនុស្ស។ ខណៈដែលច្បាប់សិទ្ធិសមនុស្ស និងច្បាប់របស់ប្រទេសជាតិទាំងឡាយមិនទាន់អនុញ្ញាតិទាំងស្រុងនូវសិទ្ធិមួយនេះ តែសិទ្ធិក្នុងការធ្វើបាតុកម្មអាចការសម្ដែងសេរីភាពក្នុងការប្រមូលផ្ដុំ សេរីភាពក្នុងការបង្កើតសមាគម និងសេរីភាពក្នុងការបញ្ចេញមតិ។
មានសន្ធិសញ្ញាអន្តរជាតិជាច្រើនបានបញ្ជាក់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរយ៉ាងច្បាស់អំពីសិទ្ធិទាំងនោះ តួយ៉ាងដូចជាសន្ធិសញ្ញាឆ្នាំ ១៩៥០ អនុសញ្ញាសហភាពអឺរ៉ុបស្ដីពីសិទ្ធិមនុស្ស ជាពិសេសនៅត្រង់កថាខណ្ឌទី ៩ដល់ទី១១ និងកត្តិកសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងនយោបាយ ឆ្នាំ១៩៦៦ នៅត្រង់កថាខណ្ឌទី ១៨ដល់ទី២២។
ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីនូវរាល់កិច្ចព្រមព្រាងនេះ ក៍ដូចជាកិច្ចព្រមព្រាងដ៏ទៃទៀតរួមមាន សេរីភាពក្នុងការប្រមូលផ្ដុំ សេរីភាពក្នុងការបង្កើតសមាគម និងសេរីភាពក្នុងការបញ្ចេញមតិ បានក្លាយទៅជាប្រធានបទមួយដែលមានការកំណត់ព្រំដែនខ្លះៗ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅក្នុងកត្តិកសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីអំពីសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងនយោបាយបានចែងអំពីការហាមប្រាមក្នុងការគាំទ្រឱ្យមាន "ការរើសអើងពូជសាសន៍ ឬការស្អប់ខ្ពើមសាសនា" ហើយនឹងមានការឃាត់ឃាំងក្នុងការប្រមូលផ្ដុំប្រសិនបើក្នុងករណីចាំបាច់ណាមួយដូចជា "នៅក្នុងករណីសង្គមប្រជាធិបតិយ្យ ដែលសន្តិសុខជាតិត្រូវបានរឹតបន្តឹង ឬការការពារសុវត្ថិភាពសាធារណៈ សណ្ដាប់ធ្នាប់សាធារណៈ កិច្ចការពារសុខភាពសាធារណៈ ឬសីលធម៌ និងកិច្ចការពារសិទ្ធិ និងសេរីភាពផ្សេងៗទៀត (កថាខណ្ឌទី ២០ និង២១)។
Protesting, however, is not necessarily violent or a threat to the interests of national security or public safety. Nor is it necessarily civil disobedience, because most protest does not involve violating the laws of the state. Protests, even campaigns of nonviolent resistance or civil resistance, can often have the character (in addition to using nonviolent methods) of positively supporting a democratic and constitutional order. This can happen, for example, when such resistance arises in response to a military coup d'état;[2] or in the somewhat similar case of a refusal of the state leadership to surrender office following defeat in an election.