ប្រវត្តិច្បាប់រក្សាសិទ្ធ

ប្រវត្តិច្បាប់រក្សាសិទ្ធ

ប្រវត្តិសាស្ត្រនៃ ច្បាប់រក្សាសិទ្ធិបាន​ចាប់ផ្ដើម ជាមួយអភ័យឯកសិទ្ធិ ដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតិអោយផ្តាច់មុខបោះពុម្ពជាសៀវភៅឡើង។ លក្ខន្តិកៈរបស់ម្ចាស់ស្ត្រី អេនី'(Anne)' នៃប្រទេសអង់គ្លេសនៅឆ្នាំ ១៧០៩ មានចំនងជើងពេញថា ជាសកម្មភាពរៀនមួយយ៉ាងក្លាហាន់ ដោយ បន្សល់ទុកនូវអ្នក និពន្ធ ឬអ្នកទិញ នៅលើសៀវភៅដែលបានថតចំលងយកទៅប្រើប្រាស់ នៅកំឡុងពេលនោះ មានការវាយតំលៃជា ការរក្សាសិទ្ធ ដំបូងគេ។ ច្បាប់រក្សាសិទ្ធដំបូងគេ គ្រាប់តែដាក់នៅលើសៀវភៅដែលបានថតចំឡងតែប៉ុន្នោះ។ ​ អស់រយៈពេលជាច្រើន អ្នកប្រើប្រាស់មួយចំនួន ដូចជាការបកប្រែរ អ្នកធ្វើការក្លែងបន្លំ ច្បាប់ដើម ហើយការរក្សាសិទ្ធគ្រប់ដណ្តប់យ៉ាងទូលំទូលាយ នៅក្មុងមជ្ឈដ្ឋានការងារ រួមទាំងមាន ផែនទី ការសំដែង គំនូរ រូបថត ថតចំលងសំលេង រូបភាពមានចលនា និងកម្មវិធីកុំព្យូទ័រមួយចំនួន។ បច្ចុប្បន្នច្បាប់រក្សាសិទ្ធ អន្តរជាតិបានធ្វើអោយមាន បមានីយ៍កម្មទៅតាម អាណាខេត្តមួយចំនួនតាមរយៈការព្រមព្រៀងនៅក្នុងតំបន់និងអន្តរជាតិ ដូចជានៅ ទីក្រុងបឺនBerne ប្រទេសអាឡឹម៉ង់ ហើយនិងនៅអឺរ៉ុបផងដែរ។ ទោះបីជាមានច្បាប់ការរក្សាសិទ្ធយ៉ាងម៉ឹងម៉ាត់យ៉ាងណាក៏ដោយ ។ សាលាក្តីនីមួយៗ បានបំបែកច្បាប់ផ្សេងៗ​ និងភាពទៀងទាត់សិទ្ធថតចំលង។ សាលាក្តីមួយចំនួនបានរៀបចំសីលធម៌ អភ័យឯកសិទ្ធដល់អ្នកនិពន្ធ អោយដូចជាបង្កើតការងារនោះឡើង។ ច្បាប់រក្សាសិទ្ធជាអភ័យឯកសិទ្ធពិសេស ដែលបានអនុញ្ញាតិអោយ អ្នកនិពន្ធ​ឬ នាយកជាម្ចាស់របស់ការងារខ្លួន រួមទាំងច្បាប់ថតចំលងចែកចា និង តម្រូវការផងដែរ។ ការរក្សាសិទ្ធមិនមែមការពារគំនិតទេ ត្រឹមតែការសំដែងអោយឃើញថាជារបស់គេ ការតែងតាំងទៅជាការស្រេច។ នៅក្នុងសាលាក្តីភាគច្រើន ការតែងតាំងសិទ្ធថតចំលង មិនត្រូវការចុះបញ្ជីឡើយ។ ម្ចាស់ដើមមានសិទ្ធពិសេសក្នុងការគ្រប់គ្រងការថតចំលង និងការចែកចាយផ្សេងៗ ក្នុងពេលជាក់លាក់មួយ បន្ទាប់ពីការងារមួយណាដែលបានដាក់ចូលជាកម្មសិទ្ធសាធារណៈ។ ការប្រើប្រាស់គឺត្រូវស្ថិតនៅ ក្រោមការកំណង់ និងការលើកលែងរបស់អ្នកដែលជាម្ចាស់ឯកសិទ្ធ ដូចជាការប្រើប្រាស់បានសមរម្យ មិនទាមទា អោយមានការសុំអនុញ្ញាតិពី ម្ចាស់ដើមឡើយ ។ រីឯការប្រើប្រាស់ដទៃទៀងទាមទាអោយមានការសុំអនុញ្ញាតិបានត្រឹមត្រូវទើបយកទៅប្រើប្រាស់បាន។

ការរីកចំរើនដំបូង

ច្បាប់អភ័យឯកសិទ្ធ បានចេញមុនគេមកពី ប្រទេស អ៊ីរីឡែន(Ireland) នៅបណ្ណល័យ កាថាច(Cathach) គឺជាមានវ័យចាស់ជាងគេបំផុតនៃការសរសេរសៀវភៅ និងជាគំរូដំបូងគេសំនេរអ៊ីរីស( Irish)។

ច្បាប់នៅប្រទេសបារាំងដំបូង

អត្ថបទដើមៈទំព័រគំរូ:ច្បាប់រក្សាសិទ្ធរបស់ប្រទេសបារាំង
សៀវភៅរបស់បារាំងជំនាន់មុនបានយល់ស្របជាផ្លូវការដោយអ្នកត្រួតពិនិត្យនិងអ្នកនិពន្ធ និងអ្នកបោះពុម្ភដែលបានទទួលអភ័យឯកសិទ្ធដោយព្រះមហាក្សត្រមុន និងបោះពុម្ភជាសាធារណៈ។ អភ័យឯកសិទ្ធ គឺមិនចុះសំរុងនិងគ្នារហូតដល់៦ឆ្នាំទើមបានបង្កើតថ្មីជាផ្លូវការមួយ។ នៅពេលនោះផងដែរត្រូវបានបង្កើតថ្មីនូវដោយព្រះមហាក្សត្របានដាក់ដោយផ្ទាល់ និងមិនប្រាកដ។ នៅឆ្នាំ១៧៦១ មានការប្រជុំមួយ ដែលក្ដៅគគុកដោយ ស្ដេចខោនស៊ីល(Council)បានអោយអភ័យឯកសិទ្ធដល់អ្នកនិពន្ធជាងអ្នកបោះពុម្ភ នូវប្រធានបទអក្សរសាស្រ្តដែលស្រដៀងគ្នាដែលមានការផ្លាស់ប្ដូរកន្លែង នៅប្រទេសអង់គេ្លសអំឡុងពេល ការប្រកួតប្រជែងនៃអ្នកលក់សៀវភៅ។ នៅឆ្នាំ១៧៧៧ អនុក្រុមនៃច្បាប់បានចេញម្ដងទៀតនូវអភ័យឯកសិទ្ធ។ ពេលវេលានៃអភ័យឯកសិទ្ធត្រូវបាន ដាក់នូវរយៈពេលយ៉ាងខ្លីគឺ១០ឆ្នាំរឺសំរាប់ ពេលដែលអ្នកនិពន្ធនៅរស់ប៉ុន្នោះដែលមិនលើសនេះឡើយ។ប្រសិនបើអ្នកនិពន្ធបានទទួលសិទ្ធនិងមិនមានការបង្កើត និងមិនលក់ នូវសៀវភៅគេអាចបោះពុម្ភដោយខ្លួនឯងនិង ចម្លងបន្តរដើម្បីលក់ដោយខ្លួនឯង ហើយឆ្លងកាត់ការអនុញ្ញាតទុកជាកេរ្តិ៍មរតក ដែលមានភាពពេញចិត្តនិងមានសិទ្ធជំទាស់។ ប្រសិនបើការអនុញ្ញាតត្រូវបានដោះស្រាយអោយអ្នកបោះពុម្ភសិទ្ធក្នុងការជំទាស់គឺមានរយៈពេលមុន។ ច្បាប់ហាមឃាត់នៃការផ្លាស់ប្ដូរថ្មីនៃការអនុញ្ញាតគឺមានច្បាប់មួយដែលផុតកំនត់ ដែលមនុស្សខ្លះអាចទទួលកាអនុញ្ញាតធម្មតាដើម្បីបង្កើតនិងចម្លងការងាររបស់ពួកគេ។ ហេតុនេះហើយកម្មសិទ្ធបោះពុម្ភសៀវភៅ ដែលទទួលបានការអនុញ្ញាតត្រូវបានបោះបង់ចោលនូវការរៀបចំ។ បន្ទាប់ពីការផ្លាស់ប្ដូររបស់បារាំងមានការជជែកតវ៉ាយ៉ាងខ្លាំនៅ ខមិដាយ ហ្វ្រេនខៀស(Comédie-Française) ធ្វើអោយមានការតវ៉ាយ៉ាងខ្លាំងអំពីសិទ្ធក្នុងការបង្ហាញនូវវិនាដកម្មបានកើតមានឡើង។ ហើយនៅឆ្នាំ១៧៩១ការប្រជុំអន្តរជាតិបានលុបចោលនូវការអនុញ្ញាតនេះ។ អ្នកគ្រប់គ្នាត្រូវបានបង្កើតនូវល្ខោននិង ការប្រជុំអន្តរជាតិបានប្រកាសថាការងាររបស់អ្នកនិពន្ធខ្លះ ដែលបានស្លាប់ជាង៥ឆ្នាំគឺបានផ្សព្វផ្សាយនូវអ្វីដែលគាត់មាន។ ការប្រជុំអន្តរជាតិបានបង្ហាញថាការផ្សព្វផ្សាយការងាររបស់ពួកគេ ត្រូវបានធ្វើដោយវាជាការផ្សព្វផ្សាយបែបធម្មជាតិហើយវាជាសិទ្ធរបស់ អ្នកនិពន្ធដែលបានរក្សាទុកជាគោលការណ៍ខុសពីធម្មតានេះដើម្បីអោយអ្នកនិពន្ធមានពេលធ្វើការរបស់គាត់។ ឆ្នាំ១៧៩៣មានច្បាប់ថ្មីបានបង្កើតសំរាប់អ្នកនិពន្ធ អ្នកនិពន្ធបទភ្លេង អ្នកវិចិត្រតរ ដែលបានតវាដើម្បីបង្កើតនិងបានបែងចែកការងាររបស់ពួកគេហើយសិទ្ធត្រូវបានពង្រីក សំរាប់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេនិងបន្តបាន១០ឆ្នាំបន្ទាប់ពីគេបានស្លាប់។ ការប្រជុំអន្តរជាតិបានរក្សាទុកច្បាប់នេះយ៉ាងល្អ។និងហៅច្បាប់នេះថា Declaration of the Rights of Geniu ហើយត្រូវបានល្បីជាសេចក្ដីថ្លែងការនៃសិទ្ធរបស់បុរសនិងពលរដ្ឋទាំងអស់(Declaration of the Rights of Man and of the Citizen)។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយសិទ្ធរបស់អ្នកនិពន្ធ គឺបានជាប្រធានបទមួយដែលមានការបែងចែកក្នុងកាចម្លង Bibliothèque Nationale និងនៅស.វទី១៩ អ្នកអត្ថាធិបាយបានចាច្បាប់ នៅឆ្នាំ១៧៩៣ជាutilitarian និងប្រើប្រាស់នៅក្នុងសង្គម។

សិទ្ធនៅសហរដ្ឋអាមេរិច

ច្បាប់រក្សាសិទ្ទនៅឆ្នាំ1790​នៅប្រទេស​​ កូលឡុំបៀ(Columbian Centinel)

ការរីកចំរើននៃច្បាប់របស់សហរដ្ឋអាមេរិច(អ្នកនិពន្ធបានស្មានការបង្កើតរបស់គេនៅអាយុ៣៥ឆ្នាំ​និងការរស់នៅ២០បន្តរទៀត)

ច្បាប់នៃAneមិនត្រូវបានដាក់ពាក្យសុំទៅអាណានិគមបារាំងទេ។ សេដ្ឋកិច្ចរបស់សហ​រដ្ឋអាមេរិច​ដំបូងគឺមានលក្ខណៈធំសំបើមដែលអាស្រ័យទៅលើការធ្វើស្រែចំការ​និង​មានតែសិទ្ធឯកជនចំនួន៣​ដែលបានកើតឡើងនៅសហរដ្ឋអាមេរិចនៅឆ្នាំ1783។​នៅក្នុងច្បាប់ទាំងបីនោះមានពីរដែលបានកំនត់សំរាប់រយៈពេល៧ឆ្នាំ​និងផ្សេងពីនោះគឺមានតែរយៈពេល៥ឆ្នាំ។​នៅក្នុងឆ្នាំ1783 ការបញ្ចុះ​បញ្ចូល​របស់អ្នកនិពន្ធអោយមានសមាជនៃទ្វីប​(Continental Congress)គឺភាគច្រើនសំរាប់ការសិក្សាបុរស​និង​ការពារ​អក្សរសាស្រ្តជាងការមានទេពកោសល្យដែលមិនយកមកប្រើប្រាស់។​ប៉ុន្តែអត្ថបទដែលមានការចូលរួមជាច្រើន(Articles of Confederation)​ អ្នកអនុញ្ញាតច្បាប់នៃសមាជនៃទ្វីបមិនអនុម័ត្តច្បាប់រក្សារសិទ្ធនេះឡើយ។ សមាជនៃទ្វីបបានដាក់សំនើរនេះនៅក្នុងរដ្ឋយ៉ាងប្រញ៉ាប់រហូត​ដល់ការបោះពុម្ភសៀវភៅថ្មីអំពីច្បាប់នេះដែលរយៈពេលដែលតិចជាង៤០ឆ្នាំចំពោះការប្រកាសដំបូងហើយសំដីរបស់អ្នកនិពន្ធគឺមានអំនាច​ប្រសិនបើពូកគេនិងរស់នៅជាក្រុមដំបូង​ និងសៀវភៅសំរាប់ក្រុមដ៏ទៃ​ទៀត​គឺមានរយៈពេលតិចជាង៤០ឆ្នាំ។មានរដ្ឋចំនួនបីដែលបានអនុម័ត្តអោយប្រើប្រាស់ច្បាប់រក្សាសិទ្ធនៅឆ្នាំ១៧៨៣ដំបូងគេដែលសមាជនៃទ្វីមបានដាក់​ហើយបានបន្តរហូតមកដល់រដ្ឋទទួលយក​ច្បាប់រក្សាសិទ្ធ(Delaware )។​មានរដ្ឋចំនួន៧ដែលឯកភាពនិងច្បាប់Ane និង​សមាជនៃទ្វីប​ហើយក៏បានស្នើសុំអោយមាន៤០ឆ្នាំសំរាប់ពីរក្រុម។​ហើយរដ្ឋ៥​ដែលនៅសល់ក៏អនុញ្ញាតសំរាប់​មួយក្រុមមានរយៈពេល​៤០ឆ្នាំ​និង​២០​នឹង២១ឆ្នាំ​ដោយពុំមានការផ្លាស់ប្ដូរថ្មី។ នៅឆ្នាំ១៧៨៧​នៅPhiladelphia Convention លោកចេម ម៉ាដិសិន(James Madison)និង​​​​លោក​ ឆាល ខនតេសវឹស(Charles Cotesworth Pinckney) បានផ្ញើរនូវសំនើរគួរតែអនុញ្ញាតអោយសមាជ​អនុញ្ញាតច្បាប់រក្សាសិទ្ធ។​សេចក្ដីស្នើរសុំនេះ​មានប្រភពមកពី​Copyright Clause នៅក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញប្រទេសសហរដ្ឋអាមេរិចដែលអនុញ្ញាតអោយមានច្បាប់រក្សាសិទ្ធនិង​អោយប៉ាតង់ដើម្បីបំរើអ្វីដែលល្អគឺដើម្បីអោយមានភាពរីកចំរើនខាងវិទ្យាសាស្រ្តនិង​សិល្បៈ។​ជាដំបួងនៃច្បាប់រក្សាសិទ្ធគឺ​ច្បាប់រក្សាសិទ្ធនៅឆ្នាំ(Copyright Act of 1790)​ជាច្បាប់ដែលដាក់សំរាប់ក្រុម​ដែលមានរយៈពេល១៤ឆ្នាំប្រសិនបើអ្នកនិពន្ធនៅមានជីវិតសំរាប់ក្រុមដំបូង។ ផ្នែកខាងក្រៅនៃសិទ្ធអនុមត្តច្បាប់ផ្សេងទៀតនោះមិនត្រឹមតែសៀវភៅប៉ុន្នោះទេថែមទាំងផែនទីនិងក្រាបផងដែរ។ជាពិសេសជាងនេះ​ទៀត​ច្បាប់រក្សសិទ្ធនៅលើផែនទីនិងក្រាបនៅឆ្នាំ1790​គឺត្រូវបានចម្លងតាមច្បាប់របស់​Ane។ នៅពេលដែលអាចធ្វើការគឺគ្រាន់តែទទួលការ​​ការពារនៅក្រោមមាត្រាសហព័ន្ធ​ប្រសិនបើសហពន្ធនោះនៅដំនើការ​ដូចជា ការកត់សំគាល់សិទ្ធធម្មតា និង​ពេញចិត្ត។​ប្រសិនបើ​វាមិនមែនជាករណីថ្មីៗ​ដែលបានចូលទៅ​ការផ្សព្វផ្សាយជាកម្មសិទ្ធ(public domain)​នៅឆ្នាំ១៨៣៤​ច្បាប់របស់Supreme Court នៅWheaton v. Peters(ករណីស្រដៀងគ្នាទៅនិងករណីនៅឆ្នាំ 1774 នៅ Donaldson v Beckett in Britain)ដែលអ្នកនិពន្ធមិន​អាចផ្សព្វផ្សាយ​ការងាររបស់គេ​បានដើម្បីគ្រប់គ្រងការផ្សព្វផ្សាយដំបូងដែលអ្នកនិពន្ធមិនអាចផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈបានចំពោះការងារដំបូងរបស់ពួកគេ។

ច្បាប់ជាសកលដំបូង

អត្ថបទដើមៈ​ច្បាប់រក្សាសិទ្ធជាសកល

ប្រទេសដែលបានចុះហត្ថលេខានៅលើច្បាប់Berne Convention (ព៌ណខៀវ).

អានុសញ្ញាផ្សេងត្រូវបានពិភាក្សាយ៉ាងក្ដៅគគុកនៅឆ្នាំ១៨៨៦​រហូត​ដល់បានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ1896 នៅទីក្រុងផារីស(Paris) 1908នៅបិលីន(Berlin) 1928នៅរូម (Rome) 1948នៅប្រេស៊ីល (Brussels), 1967 នៅស្កតហុល(Stockholm) និង 1971នៅផារីស (Paris)។​អនុសញ្ញាដែលទាក់ទងនឹងអក្សរសាស្រ្ត និង​ការងារសិល្បៈ ដូចជាវីដេអូ​ហើយសហពន្ធតំរូវអោយសមាជិកនៃរដ្ឋការពាររាល់អ្វីដែល​ទាក់ទងនិង​អក្សរ​ នៃវិទ្យាសាស្រ្ត និង​សិល្បៈជាកម្មសិទ្ធផ្ទាល់។​សហពន្ធផ្សេងនេះតំរូវអោយមានអ្នកកណ្ដាលរួមទាំងគោលការណ៍ផ្សេងៗនៃសកម្មភាពអន្តរជាតិ ដែលសមាជិករដ្ឋនីមួយៗអាចភិភាក្សាដើម្បីអោយប្រជាជនផ្សេងៗ​បានទទួលសិទ្ធរក្សាសិទ្ធដូចដែលបានអោយមនុស្សពីមុន(អត្ថបទ៣ដល់អត្ថបទ៥)។ ទីស្នាក់ការកណា្ដលផ្សេងទៀតគឺជាគ្រិស្ថានដែលមានស្ដង់ដាតូចមួយ​នៃច្បាប់អន្តរជាតិដែលសមាជិកនៃរដ្ឋនីមួយបានយល់ស្រប​អោយមានច្បាប់មូលដ្ឋានដែលជាច្បាប់អន្តរជាតិត្រូវតែមាន។​ទោះបីជា​សមាជិកនៃរដ្ឋ​អាចធ្វើអ្ចីក៏ដោយប្រសិនបើពួកគេបង្កើន​នូវការថែរក្សាច្បាប់រក្សាសិទ្ធផ្ទាល់ខ្លួនក៏ដោយ។ច្បាប់មួយតូចនៅក្នុងច្បាប់រក្សាសិទ្ធដែលសំខាន់គឺជាផ្នែកមួយយ៉ាងតូចនៃជីវិតរបស់អ្នកនិពន្ធបូកនិង​៥០​ឆ្នាំ​។​ច្បាប់សំខាន់មួយ​ផ្សេងទៀតដែលបានបង្កើតដោយBerne Convention​ដែលជាច្បាប់បានមកដល់ហើយសមស្របនិងការងារ​និង​មិនពឹងផ្អែកទៅលើគ្រួសារឡើយ​ដូចជាការចុះបញ្ជី(អត្ថបទ៥(២))។​នៅក្នុងពេលនោះផងដែរ​មានប្រទេសជាច្រើនបានចុះបញ្ជីក្នុងច្បាប់នេះ​​ហើយនៅពេលដែចក្រភពអង់គ្លេសបានប្រើច្បាប់Copyright Act 1911ជាច្បាប់Berne Convention​ហើយត្រូវបានលុបចោលវិញនៅStationers' Hall។ Berne Conventionបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើច្បាប់របស់អ្នកនិពន្ធជាពិសេសនិងគោលបំនងនៃសហពន្ធគឺថែរក្សាអ្នកនិពន្ធនិងការនិពន្ធរបស់ពួកគេនិង​សិល្បៈផ្សេងទៀត(អត្ថបទ១)ជាងការការពារអ្នកបោះពុម្ភនិង​តួ​ផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងការងារសារធារណៈ។​នៅក្នុងឆ្នាំ1928​មានការកែប្រែ​ច្បាប់​សីលធម៌(ច្បាប់រក្សាសិទ្ធ)lច្បាប់​សីលធម៌ដែលបានបញ្ជាក់នៅ(អត្ថបទ១០​bis) ដែលអ្នកនិពន្ធត្រូវបានអោយសញ្ញាទទួលស្គាល់​​រាល់អ្វីៗ​និង​ជទាស់នូវអ្វីដែលការងាររបស់ពួកគេជាអាក្រក់​។​សិទ្ធនេះបានបន្តររហូតបានក្លាយជាច្បាប់​សេដ្ឋិច្ច​​ការការពារផលិតផលការផលិតឡើងវិញ​ដោយមិនអោយបង្កើតដោយអ្នកផ្សេងឡើយ។ ច្បាប់Berne Convention​ បានដាក់តំកល់នៅការកំនត់ច្បាប់រក្សាសិទ្ធនិងការយល់ព្រមដើម្បីអោយមានការបង្កើតឡើងវិញនូវអក្សរសាស្រ្ត​​និងការសិល្បៈដោយគ្មានកម្មសិទ្ធផ្ទាល់​និងបានអនុញ្ញាត​។​ការយល់ស្របច្បាស់ជាងនេះទៀតនោះច្បាប់នេះបានចេញជាច្បាប់អន្តរជាតិ​ ប៉ុន្តែការបង្ហាញនៅអត្ថបទទី៩នៃសហពន្ធ​។​គេបានហៅផងដែរថា​ការសាកល្បង៣ជំហ៊ាននៃច្បាប់​Bern lការសាកល្បង៣ជំហ៊ាន​ហេតុនេះហើយទើមមានការយល់ព្រម នៅក្នុងករណីពិសេស​ ​ដែលតំរូវអោយការផលិតម្ដងទៀតពុំមានការប៉ះទង្គិចជាមួយជាជីវកម្មធម្មតាឡើយ​​និងមិនប្រកាន់នូវអ្វីដែលច្បាប់បានបង្កើត។​សេរីភាពនៃច្បាប់រក្សាសិទ្ធ​បានផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈនៅក្នុងករណីដែលត្រូវតាមច្បាប់នូវអ្វីដែលពួកគេបានបង្កើត និងធ្វើអោយមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះសំរាប់បង្រៀន​និង​អត្ថបទថ្មី(អត្ថបទ១០)។

ច្បាប់រក្សាសិទ្ធនៅក្នុងប្រទេសគម្មុយនីស

សូមមើល: ច្បាប់រក្សាសិទ្ធនៅក្នុងប្រទេសរ៉ូស៊ី បន្ថែម និង ច្បាប់រក្សាសិទ្ធនៅប្រទេសសូវៀត

ប្រវត្តិសាស្រ្ត, ដឹកនាំសង្គមជាច្រើន ដោយ អ្នកសង្គម អ្នកដឹកនាំបានបង្ហាះច្បាប់រក្សាសិទ្ធជាសុខភាព​ឬ​ជាបច្ចេកទេសសំរាប់សិល្បៈ​​ជំនួស(ឬ​នៅក្នុងការបន្ថែម) ច្បាប់ទំព័រគំរូ:ធ្វើអោយច្បាស់។​ គំនិតនេះប្រហែលជាបានរកឃើញដោយភាពខ្លាំងរបស់ពួកគេ នៅ Scandinaviaច្បាប់។ទំព័រគំរូ:តំរូវការ​ គុណកថា

នៅអ៉ឺរ៉ុបខាងកើត សង្គមរដ្ឋ បានទទួលស្គាល់ ការជួលនៅក្នុងសង្គមនិងទទួលរង្វាន់នូវស្នាដៃសិល្បៈ​​របស់ពួកគេ​និងការបង្កើត ប៉ុន្តែជាការពិតច្បាប់របស់ពួកគេគឺមានជំរៅពាក់ពាន់និងការតិះដៀល និង​ រដ្ឋ គ្រប់គ្រងវប្បធម៌ អ្នកធ្វើការខាងវប្បធម៌សហភាពសូវៀត ធ្វើបានយ៉ាងល្អ ប្រសិនបើពួកគេអាចជួល​ដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់ពួកគេ"blat"និងធ្វើអោយជឿនូវច្បាប់ សង្គមសហភាពសូវៀត ជាផ្លូវការដើម្បីជួយការងាររបស់ពួកគេ។

សហភាពសូវៀតមានចំនួនអន្តរាគមជាមួយច្បាប់អន្តរជាតិ:

• Unsuccessful lawsuits brought by Western lawyers in an attempt to make the Soviet state recognise foreign copyrights or pay royalties to foreign authors (the USSR did occasionally pay foreign authors for the use of their works, but only if they were of a suitable ideological colour).

• Accession to the Universal Copyright Convention, with the intention of allowing the Soviet state to appropriate international copyright in works by dissident Soviet authors, and thereby control the distribution of those works outside the Communist bloc.