Benutzer Diskussion:Janui und Benutzer:BurningKestrel/Skispringen in Polen: Unterschied zwischen den Seiten

Skoki narciarskie w Polsce

Skoki narciarskie w Polsce – dyscyplina sportowa, którą w Polsce organizuje Polski Związek Narciarski.

Historia skoków narciarskich na ziemiach polskich sięga początków XX wieku. Pod koniec 1919 powstał PZN, a w 1920 odbył się pierwszy konkurs o mistrzostwo Polski. W Zakopanem trzykrotnie zorganizowano mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym (w 1929, 1939 i 1962). Konkursy Pucharu Świata organizowane są w Polsce od pierwszego sezonu tego cyklu (1979/1980), a nieprzerwanie od 2001/2002. Ponadto w Polsce odbywają się zawody Letniego Grand Prix, Pucharu Kontynentalnego i FIS Cup. Dwie największe polskie skocznie znajdują się w Zakopanem (Wielka Krokiew) i Wiśle (im. Adama Małysza).

Wśród polskich skoczków największe sukcesy odnosili Adam Małysz i Kamil Stoch. W 2001 Małysz wygrał Turniej Czterech Skoczni, a w kolejnych latach zdobył m.in. cztery medale olimpijskie (2002, 2010), sześć medali mistrzostw świata (w tym cztery złote w 2001, 2003 i 2007) i cztery Kryształowe Kule za zwycięstwo w Pucharze Świata (2001, 2002, 2003, 2007). Zwycięstwa Małysza w latach 2001–2011 wzbudziły bardzo duże zainteresowanie skokami w Polsce (tzw. zjawisko małyszomanii). Stoch był m.in. indywidualnym mistrzem świata (2013), trzykrotnym mistrzem olimpijskim (2014, 2018), wicemistrzem świata w lotach narciarskich (2018), dwukrotnym zdobywcą Pucharu Świata (2014, 2018) oraz dwukrotnym zwycięzcą Turnieju Czterech Skoczni (2017, 2018).

Indywidualne medale w zawodach olimpijskich lub mistrzowskich zdobywali także: Stanisław Marusarz (srebro na MŚ w 1938), Antoni Łaciak (srebro na MŚ w 1962), Stanisław Gąsienica-Daniel (brąz na MŚ w 1970), Wojciech Fortuna (złoto na ZIO w 1972), Piotr Fijas (brąz na MŚ w lotach w 1979) oraz Piotr Żyła (brąz na MŚ w 2017). W konkursach drużynowych reprezentacja Polski zdobyła pięć medali – brązowy na zimowych igrzyskach olimpijskich (2018), złoty (2017) i dwa brązowe (2013, 2015) na mistrzostwach świata oraz brązowy na mistrzostwach świata w lotach (2018).

W Pucharze Świata polscy skoczkowie odnieśli 80 zwycięstw w konkursach indywidualnych i 4 w drużynowych. Czterech zawodników zwyciężało w więcej niż jednym konkursie – Adam Małysz (39), Kamil Stoch (31), Piotr Fijas (3) i Maciej Kot (2). Małysz i Stoch są jedynymi polskimi skoczkami, którzy zdobyli Puchar Świata, a na podium klasyfikacji generalnej stał jeszcze Stanisław Bobak (3. miejsce w sezonie 1979/1980). Reprezentacja Polski była trzykrotnie na podium klasyfikacji generalnej Pucharu Narodów, w tym raz na 1. miejscu (w sezonie 2016/2017).

Czterech polskich skoczków ustanowiło lub wyrównało rekord świata w długości skoku narciarskiego. Byli to: Bronisław Czech (79,5 m w 1931), Stanisław Marusarz (95 m w 1935), Piotr Fijas (194 m w 1987) i Adam Małysz (225 m w 2003 – wyrównany rekord). Aktualnym rekordzistą Polski w długości skoku narciarskiego jest Kamil Stoch, który w 2017 skoczył 251,5 metra w Planicy.

Historia skoków w Polsce (mężczyźni)

Początki

thumb|Bronisław Czech thumb|150px|Stanisław Marusarz Pierwsze zawody w skokach narciarskich na ziemiach polskich rozegrały się w Sławsku (dziś znajdującym się w granicach Ukrainy) w roku 1907. O skokach narciarskich pisano jednak już wcześniej – w 1895 o zawodach w Holmenkollen wspomina warszawski „Wędrowiec”.

W 1920 zorganizowano pierwsze mistrzostwa Polski w skokach narciarskich. Konkurs odbył się na skoczni na Antałówce, a pierwszym mistrzem Polski został Leszek Pawłowski.

1921–1931

W 1921 otwarto w Zakopanem skocznię narciarską w dolinie Jaworzynce. Przyczyniło się to do rozpowszechnienia skoków w mieście (wcześniej polskie skoki były domeną Lwowa i okolic). W tym samym roku na nowej skoczni rozegrano II Mistrzostwa Polski. Zawody wygrał Aleksander Rozmus. Skocznia w Jaworzynce była przez kilka lat najważniejszym obiektem narciarskim w Polsce. W 1925 otwarto Wielka Krokiew w Zakopanem, która od tej pory stała główną skocznią narciarską w Polsce.

W 1924 odbyły się I Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Chamonix. Jedyny reprezentant Polski, Andrzej Krzeptowski, zajął 21. miejsce. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1928 w Sankt Moritz, w skokach wystąpiło trzech Polaków – Rozmus (25.), Krzeptowski (27.) oraz Bronisław Czech (37.).

Rok 1929 był bardzo istotny w historii polskiego sportu – w Zakopanem rozegrano Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym. W skokach wystąpiło jedenastu Polaków, a najlepszym z nich był Bronisław Czech (10. miejsce).

1931–1939

thumb|Wielka Krokiew w Zakopanem – otwarta w 1925. Zdjęcie z lat 60. XX wieku thumb|Konkurs skoków narciarskich o mistrzostwo Podhala. Zakopane, rok 1939 Na okres ten przypada kariera Stanisława Marusarza, który oprócz skoków narciarskich startował też w zawodach kombinacji norweskiej i narciarstwa alpejskiego. W 1932 Marusarz po raz pierwszy zwyciężył w Mistrzostwach Polski. W tym samym roku wystąpił w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1932 w Lake Placid, gdzie zajął 17. miejsce. Bronisław Czech był tam 12. W kolejnych latach Marusarz był najlepszym polskim skoczkiem. Do 1939 zdobył jeszcze 5 tytułów mistrza Polski. Na Mistrzostwach Świata 1934 zajął 21. miejsce, a podczas Mistrzostw Świata 1935 był 4. Rok później odbyły się Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1936 w Garmisch-Partenkirchen. Marusarz zajął tam 5. miejsce. Na Mistrzostwach Świata 1937 Marusarz był dwunasty.

Podczas Mistrzostw Świata 1938 w Lahti Marusarz odniósł największy sukces w karierze – zdobył srebrny medal. W czasie konkursu oddał dwa najdłuższe skoki zawodów. Po drugim skoku Polaka doszło do sporu wśród sędziów. Norweski sędzia orzekł, że Marusarz skoczył 67 m – o pół metra mniej niż odległość, jaką przyznał sędzia z Finlandii. Kontrowersje wzbudził fakt, że w przypadku uznania wersji Fina, Marusarz zdobyłby złoty medal. W przeciwnym razie tytuł miał otrzymać Norweg Asbjoern Ruud. Ostatecznie to Norwega ogłoszono mistrzem. Marusarz zdobył srebrny medal i nagrodę za najdłuższy skok w konkursie. Sukces na mistrzostwach zapewnił Marusarzowi zwycięstwo w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1938.

Mistrzostwa Świata 1939 ponownie odbyły się w Zakopanem. W konkursie skoków wzięło udział aż dwunastu polskich zawodników. Ostatnie wielkie zawody przed wojną wygrał Austriak Sepp Bradl, a Marusarz był piąty.

W okresie przedwojennym powstało w Polsce wiele nowoczesnych skoczni.

1946–1961

thumb|200px|Antoni Wieczorek w 1954 Podczas II wojny światowej nie odbywały się żadne zawody. Infrastruktura sportowa była zniszczona, a skocznie zdemolowane. W 1946 zmodernizowano skocznię w Karpaczu (według wytycznych Stanisława Marusarza).

Marusarz, który podczas wojny należał do ruchu oporu, w 1945 powrócił do skoków i już rok później zdobył mistrzostwo Polski, zachowując jeszcze na kilka lat prymat w krajowych skokach. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1948 i 1952 zajmował 27. miejsca. Najlepszym z Polaków na Igrzyskach w Oslo był Antoni Wieczorek (24. miejsce). W 1952 Marusarz zdobył ostatnie mistrzostwo Polski w swej karierze, a w 1956 był przedskoczkiem na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1956. Najlepszy wynik wśród Polaków osiągnął Władysław Tajner (16. miejsce).

W latach 1956–1958 Tajner został trzy razy z rzędu mistrzem Polski. Podczas 5. Turnieju Czterech Skoczni Tajner zajął w klasyfikacji końcowej 9. miejsce. Tym samym stał się pierwszym Polakiem w pierwszej dziesiątce TCS w historii.

Przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 1960 wysoką formę prezentował Zdzisław Hryniewiecki. W 1959 zdobył mistrzostwo Polski i zajmował wysokie miejsca w zawodach międzynarodowych. W 1959 zwyciężył w Memoriale Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny, a w 1960 pokonał światową czołówkę w konkursie w Oberwiesenthal i wygrał zawody o Puchar Beskidów. 28 stycznia 1960 podczas treningu na skoczni w Wiśle, Hryniewiecki źle wybił się z progu i tragicznie upadł, łamiąc kręgosłup. Feralny upadek zakończył jego karierę sportową. W rezultacie na Igrzyskach wystąpił tylko Władysław Tajner, który zajął 31. miejsce.

1962–1971

thumb|Andrzej Sztolf Rok 1962 był ważny nie tylko dla polskich, ale i światowych skoków. Mistrzostwa Świata 1962 odbyły się po raz trzeci w Zakopanem, a zawodnicy po raz pierwszy w historii rywalizowali na dwóch skoczniach – dużej i średniej (dziś normalnej). Faworytem Polaków był Piotr Wala, który w tym samym roku zdobył podwójne mistrzostwo Polski. Na MŚ najlepiej skakał jednak Antoni Łaciak. Na Średniej Krokwi zdobył tytuł wicemistrza świata. W trzeciej serii oddał najdłuższy skok konkursu (tyle samo, co Niemiec Helmut Recknagel, który był ostatecznie za Polakiem, ponieważ skakał gorzej w dwóch poprzednich próbach). Zwyciężył Norweg Toralf Engan. Na Wielkiej Krokwi Łaciak zajął 6. miejsce.

W 1962 sukces odniósł także Antoni Wieczorek (nie startował w zakopiańskich MŚ z powodu kontuzji), zajmując 5. miejsce w 10. Turnieju Czterech Skoczni. Sukces Wieczorka rozpoczął dobry okres dla Polaków w niemiecko-austriackim turnieju. W 11. Turnieju Czterech Skoczni 7. miejsce zajął Łaciak. Było to ostatnie większe osiągnięcie tego zawodnika.

W 1964 najlepszym polskim skoczkiem został Józef Przybyła – zdobył podwójne mistrzostwo Polski, a także zaliczył udany występ na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1964 (9. i 18. miejsce) oraz na 12. Turnieju Czterech Skoczni – był siódmy. Przybyła miał szansę wygrać Turniej. Był szósty w Oberstdorfie, a w Garmisch-Partenkirchen i w Innsbrucku zajmował miejsca na podium. Upadek w ostatnim konkursie pozbawił go miejsca na podium w końcowej klasyfikacji. W kolejnych Turniejach Polacy zajmowali miejsca w czołowej „10”. W 13. Turnieju Czterech Skoczni Przybyła był 5., w 14. Turnieju Czterech Skoczni 10. miejsce zajął Piotr Wala, a w 15. Turnieju Czterech Skoczni do pierwszej dziesiątki wrócił Przybyła (9. miejsce).

W latach 1964–1966 sukcesy odnosił Andrzej Sztolf. Najpierw zdobył brązowy medal na Zimowej Uniwersjadzie 1964, w 1965 został podwójnym mistrzem Polski, a rok później wywalczył srebro na Zimowej Uniwersjadzie 1966.

Podczas Mistrzostw Świata 1966 w Oslo, na skoczni średniej 7. miejsce zajął Ryszard Witke. Dwa lata później Witke, mistrz Polski z 1963, zajął 10. miejsce w 16. Turnieju Czterech Skoczni. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1968 w Grenoble najlepszy wynik wśród Polaków osiągnął Przybyła (14. i 27. miejsce).

W 1970 największy sukces w karierze osiągnął Stanisław Gąsienica-Daniel. Podczas Mistrzostw Świata 1970 w Szczyrbskim Jeziorze w konkursie na dużej skoczni po pierwszej serii był dziewiąty, ale udany drugi skok pozwolił mu awansować do strefy medalowej. Po pierwszej serii prowadził Tadeusz Pawlusiak, który jednak podparł swój drugi skok, przez co stracił szansę na medal i zajął miejsce 34. Ta sytuacja pozwoliła na zdobycie brązowego medalu przez Gąsienicę-Daniela. Był to trzeci medal MŚ w skokach narciarskich zdobyty przez polskiego zawodnika. W konkursie na średniej skoczni Gąsienica-Daniel był 33., a Pawlusiak, piąty po pierwszej serii, ostatecznie zajął 12. miejsce.

W 1971 Pawlusiak zajął 7. miejsce w 19. Turnieju Czterech Skoczni.

1972–1988

thumb|150px|Wojciech Fortuna w 2011 thumb|150px|Piotr Fijas w 2011 W 1972 miał miejsce jeden z najważniejszych momentów w historii polskiego sportu – olimpijskie złoto zdobył Wojciech Fortuna. Początkowo nie planowano wyjazdu Fortuny na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1972 do Sapporo. W składzie znalazł się dzień przed wylotem. Na skoczni średniej Fortuna zajął 6. miejsce (choć po pierwszej serii był czwarty). W konkursie na skoczni dużej Fortuna osiągnął 111 metrów, dzięki czemu prowadził po I serii. Skok ten przeszedł do historii polskiego sportu. W drugiej serii Fortuna skoczył zaledwie 87,5 metra, ale to wystarczyło, by utrzymać pierwsze miejsce. Polak wyprzedził o 0,1 pkt. drugiego zawodnika – Szwajcara Waltera Steinera. Tym samym Fortuna został pierwszym Polakiem, który zdobył złoty medal olimpijski na igrzyskach zimowych. Zgodnie z ówczesnymi zasadami, mistrz olimpijski w skokach zostawał też mistrzem świata. Po powrocie z igrzysk Fortuna zwyciężył w mistrzostwach Polski.

W 1974 pierwsze sukcesy osiągnął Stanisław Bobak. Zajął 5. miejsce w 23. Turnieju Czterech Skoczni oraz 6. miejsce w 24. Turnieju Czterech Skoczni. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976 w Innsbrucku Bobak zajął odległe miejsca (28. i 37.).

W 1979 Polacy wzięli udział w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 1979. Piotr Fijas zajął tam 3. miejsce i został pierwszym polskim medalistą MŚ w lotach. Fijas w tym samym sezonie zajął 10. miejsce w 27. Turnieju Czterech Skoczni.

Sezon 1979/1980 był pierwszym, w którym rozegrano zawody Pucharu Świata. Dwa konkursy odbyły się w Zakopanem. Pierwszy z nich wygrał Bobak, a drugi Fijas. W klasyfikacji końcowej PŚ Bobak zajął 3. miejsce, a prócz zakopiańskiego zwycięstwa, na podium stawał jeszcze w 3 konkursach. Fijas odniósł dwa zwycięstwa w PŚ (Zakopane i Saint-Nizier), a w klasyfikacji generalnej zajął 16. miejsce. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1980 Bobak był 10. i 22., a Fijas 47. i 14. Fijas zajął też 8. miejsce w 28. Turnieju Czterech Skoczni.

W sezonie 1980/1981 Bobak nie osiągał znaczących sukcesów. Po sezonie zakończył karierę z powodu choroby kręgosłupa. W latach 1974–1981 zdobył osiem tytułów mistrza Polski.

W kilku następnych sezonach najlepsze wyniki wśród Polaków uzyskiwał Fijas. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1984 był 7. oraz 17. Podczas 33. i 34. Turnieju Czterech Skoczni zajmował 7. miejsce. Zajął także 10. miejsce na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 1986. W latach 1980–1987 Fijas był dziesięć razy na podium w konkursach PŚ. Trzecie i ostatnie pucharowe zwycięstwo odniósł 12 stycznia 1986 w Libercu.

15 marca 1987 Fijas odniósł jeden z większych sukcesów w karierze – został nieoficjalnym rekordzistą świata w długości skoku narciarskiego (194 metry w Planicy). Rekord ten został pobity dopiero w 1994 przez Martina Höllwartha (196 metrów).

Ostatnie duże zawody Fijasa to Mistrzostwa Świata 1987 (12. i 33. miejsce) i Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1988 (10. oraz 13. miejsce.). Po zakończeniu olimpijskiego sezonu Fijas skończył karierę skoczka.

1989–2000

thumb|Wielka Krokiew w Zakopanem (zdjęcie z lat 90. XX wieku) thumb|Robert Mateja (zdjęcie z 2011) Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku Polacy sporadycznie punktowali w Pucharze Świata, a na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata zajmowali niskie miejsca. W tym czasie pogorszyła się też infrastruktura – wiele skoczni narciarskich zaczęło niszczeć. Jedynymi sukcesami były medale zdobyte na uniwersjadach. W 1989 srebro na Zimowej Uniwersjadzie 1989 zdobył Jarosław Mądry. W 1993 odbyła się Zimowa Uniwersjada w Zakopanem. Polacy wywalczyli tam dwa medale. Indywidualnie srebrny medal zdobył Bartłomiej Gąsienica-Sieczka, a drużyna (w składzie: Marek Tucznio, Jarosław Mądry, Stanisław Ustupski i Bartłomiej Gąsienica-Sieczka) zdobyła brąz.

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1992 jedynym reprezentantem Polski w skokach narciarskich był Zbigniew Klimowski – zajął 49. miejsce w konkursie na dużej skoczni. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994 jedynym polskim skoczkiem był Wojciech Skupień. Zajął miejsca 29. i 31.

W 1993 trenerem reprezentacji Polski został czeski szkoleniowiec Pavel Mikeska. To on wprowadził do reprezentacji Adama Małysza, który w 1994 zdobył swoje pierwsze mistrzostwo Polski. Podczas Mistrzostw Świata 1995 Małysz zajął 10. i 11. miejsce. W 1996 wygrał swoje pierwsze zawody PŚ (w Oslo), a w klasyfikacji końcowej zajął 7. miejsce. W sezonie 1996/1997 Małysz był 10. i wygrał dwa konkursy (w Sapporo i Hakubie).

W tym samym sezonie dobry występ na Mistrzostwach Świata 1997 odnotował Robert Mateja. Podczas konkursu na skoczni K-90 zajmował po pierwszej serii miejsce 14. W drugiej serii oddał bardzo daleki skok i przegrał rywalizację o medal różnicą not za styl (wylądował bez telemarku). Ostatecznie zajął 5. miejsce. Sukcesy odnosił też Łukasz Kruczek, który zdobył złote medale na Zimowej Uniwersjadzie 1997 i 1999.

W sezonie 1997/1998 odbyły się Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1998. Reprezentacja Polski po raz pierwszy wzięła udział w konkursie drużynowym (8. miejsce). Indywidualnie najlepszym polskim zawodnikiem był Skupień, który na dużej skoczni zajął 11. miejsce. Dla Małysza był to najsłabszy okres w karierze. Na igrzyskach zajął 51. i 52. miejsce, a w Pucharze Świata był 57. Po sezonie olimpijskim Małysz był bliski zakończenia kariery skoczka. W kolejnych latach zajmował w Pucharze Świata miejsca 46. (sezon 1998/1999) i 28. (sezon 1999/2000).

W 1999 Pavel Mikeska odszedł ze stanowiska trenera reprezentacji Polski. Pełniącym obowiązki trenera został na kilka miesięcy Piotr Fijas. W tym samym roku stanowisko objął Apoloniusz Tajner, a Fijas został jego asystentem.

2001–2011

thumb|Adam Małysz thumb|Apoloniusz Tajner – w latach 1999–2004 trener reprezentacji skoczków, a od 2006 prezes PZN thumb|Polscy kibice w Zakopanem thumb|150px|Heinz Kuttin – w latach 2004–2006 trener reprezentacji skoczków thumb|Hannu Lepistö – w latach 2006–2008 trener reprezentacji skoczków, a w latach 2009–2011 indywidualny trener Adama Małysza thumb|Małysz podczas Igrzysk w Vancouver (2010) thumb|Adam Małysz i Kamil Stoch po MŚ 2011 thumb|Małysz po oddaniu ostatniego skoku w karierze

Sezon 2000/2001

W sezonie 2000/2001 Adam Małysz zwyciężył w 49. Turnieju Czterech Skoczni, uzyskując rekordową przewagę ponad 100 punktów nad drugim w klasyfikacji Janne Ahonenem. Podczas Mistrzostw Świata 2001 w Lahti Małysz zdobył srebrny medal na dużej skoczni i złoty na normalnej. Małysz wygrał także Turniej Nordycki 2001. W trakcie całego sezonu zwyciężył w 11 konkursach PŚ (w Innsbrucku, Bischofshofen, dwukrotnie w Harrachovie, w Park City, dwukrotnie w Sapporo, w Willingen, Falun, Trondheim i Oslo), czym wyrównał ówczesny rekord Martina Schmitta. Został też pierwszym Polakiem, który zdobył Kryształową Kulę za zwycięstwo w PŚ.

W tym samym sezonie w Zakopanem odbyła się Zimowa Uniwersjada 2001. Łukasz Kruczek zdobył złote medale na obu skoczniach. Latem 2001 roku Małysz został pierwszym polskim skoczkiem, który wygrał Letnie Grand Prix.

Sezon 2001/2002

W sezonie 2001/2002 Małysz zajął 4. miejsce w 50. Turnieju Czterech Skoczni, a następnie zdobył dwa medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City – srebrny na dużej skoczni i brązowy na normalnej. W obu konkursach zwyciężył Simon Ammann. Małysz zajął też 2. miejsce w Turnieju Nordyckim 2002, a w trakcie całego sezonu odniósł 7 zwycięstw w PŚ (w Kuopio, Titisee-Neustadt, Villach, Engelbergu, dwukrotnie w Predazzo i raz w Zakopanem). Dzięki temu obronił Kryształową Kulę.

Sezon 2002/2003

W sezonie 2002/2003 Małysz zajął 3. miejsce w 51. Turnieju Czterech Skoczni, a podczas Mistrzostw Świata 2003 w Val di Fiemme zdobył dwa złote medale, bijąc rekordy na obu skoczniach. Był to czwarty przypadek w historii i pierwszy od 1974, gdy jeden zawodnik zdobył podwójne mistrzostwo świata. Wcześniej dokonali tego Bjørn Wirkola (1966), Garij Napałkow (1970) i Hans-Georg Aschenbach (1974). Małysz zwyciężył także w Turnieju Nordyckim 2003, a w Planicy wyrównał ówczesny rekord świata w długości skoku (225 metrów). W całym sezonie Małysz wygrał trzy konkursy PŚ (w Oslo i dwukrotnie w Lahti) i został pierwszym skoczkiem w historii, który zdobył trzy Kryształowe Kule pod rząd.

Podczas Zimowej Uniwersjady 2003 Polacy zdobyli dwa brązowe medale. Indywidualnym medalistą został Krystian Długopolski, a drugi medal zdobyła drużyna w składzie: Łukasz Kruczek, Krystian Długopolski i Grzegorz Śliwka.

Sezon 2003/2004

Sezon 2003/2004, w porównaniu z trzema wcześniejszymi, był mniej udany dla Adama Małysza. W 52. Turnieju Czterech Skoczni zajął 15. miejsce, w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2004 był 11., a sezon Pucharu Świata zakończył na 12. miejscu.

Podczas Mistrzostw Świata Juniorów 2004 pierwszy złoty medal dla Polski zdobył Mateusz Rutkowski. Drużyna juniorów w składzie Rutkowski, Stoch, Hula i Kowal wywalczyła srebro, przegrywając jedynie z Austrią.

Po sezonie Apoloniusz Tajner zrezygnował ze stanowiska trenera polskiej reprezentacji. Jego miejsce zajął Heinz Kuttin.

Latem Małysz wygrał Letnie Grand Prix w skokach narciarskich 2004.

Sezon 2004/2005

W sezonie 2004/2005 Małysz zajął 4. miejsce w 53. Turnieju Czterech Skoczni, a podczas Mistrzostw Świata 2005 w Oberstdorfie był 6. i 11. W całym sezonie zwyciężył w czterech konkursach PŚ (w Harrachovie, Tauplitz i dwukrotnie w Zakopanem) i zajął 4. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ.

Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2005 polska drużyna obroniła srebrny medal sprzed roku.

Podczas Zimowej Uniwersjady 2005 Polacy (w składzie: Krystian Długopolski, Grzegorz Sobczyk, Rafał Śliż i Marcin Bachleda) zdobyli srebrny medal w konkursie drużynowym.

Sezon 2005/2006

Sezon 2005/2006 Małysz ukończył na 9. miejscu w PŚ, a podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 w Turynie zajął miejsca 7. oraz 14. W całym sezonie Małysz odniósł jedno zwycięstwo w PŚ (w Oslo).

Po sezonie ze stanowiska trenera reprezentacji polskich skoczków odszedł Heinz Kuttin. Jego miejsce zajął Hannu Lepistö.

Latem Małysz wygrał Letnie Grand Prix w skokach narciarskich 2006. Było to trzecie zwycięstwo Polaka w sezonie letnim.

Sezon 2006/2007

W sezonie 2006/2007 Adam Małysz zajął 7. miejsce w 55. Turnieju Czterech Skoczni, a podczas Mistrzostw Świata 2007 w Sapporo zdobył swój czwarty złoty medal (na normalnej skoczni). Na skoczni dużej zajął 4. miejsce. Po raz trzeci w karierze zwyciężył też w Turnieju Nordyckim (zob. Turniej Nordycki 2007). W całym sezonie Małysz wygrał 9 konkursów PŚ (w Oberstdorfie, dwukrotnie w Titisee-Neustadt, w Lahti, Kuopio, Oslo i trzykrotnie w Planicy), dzięki czemu zdobył czwartą w karierze Kryształową Kulę.

Latem Małysz zajął 2. miejsce w Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2007.

Sezon 2007/2008

W sezonie 2007/2008 Małysz zajął 4. miejsce w 56. Turnieju Czterech Skoczni i 9. miejsce podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2008. W Pucharze Świata Małysz zajął 12. miejsce.

Podczas Mistrzostw Świata Juniorów 2008 polska drużyna w składzie Krzysztof Miętus, Dawid Kowal, Maciej Kot, Łukasz Rutkowski zdobyła brązowy medal.

W marcu 2008 nowym trenerem reprezentacji polskich skoczków został Łukasz Kruczek. Jednocześnie w latach 2009–2011 Hannu Lepistö pozostawał indywidualnym trenerem Adama Małysza.

Sezon 2008/2009

W sezonie 2008/2009 Małysz zajął 13. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata i po raz pierwszy od dwóch sezonów stanął na podium w zawodach PŚ (łącznie trzykrotnie). Podczas Mistrzostw Świata 2009 w Libercu Małysz był 22. i 12. Czwarte miejsce w konkursie na normalnej skoczni zajął Kamil Stoch.

Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2009 srebro zdobył Maciej Kot, a drużyna (w składzie Maciej Kot, Jakub Kot, Grzegorz Miętus i Andrzej Zapotoczny) obroniła brązowy medal sprzed roku.

Podczas Zimowej Uniwersjady 2009 srebrny medal zdobył Marcin Bachleda.

Latem Małysz zajął 3. miejsce w Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2009.

Sezon 2009/2010

W sezonie 2009/2010 Małysz zajął 9. miejsce w 58. Turnieju Czterech Skoczni i. 2. miejsce w Turnieju Nordyckim 2010. Na początku roku 2010 odbyły się Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010 w Vancouver. Małysz zdobył tam dwa srebrne medale. W obydwu konkursach przegrał z Simonem Ammanem. Podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2010 w Planicy Małysz zajął 4. miejsce (najwyższe w swojej karierze). Czwarte miejsce zajęła też polska drużyna. W klasyfikacji generalnej PŚ Małysz był 5. W tym sezonie nie odniósł zwycięstw w PŚ, ale sześciokrotnie zajmował miejsca na podium.

Latem trzech polskich reprezentantów znalazło się w czołowej piątce Letniego Grand Prix w skokach narciarskich 2010 – Stoch (2.), Małysz (3.) i Kubacki (5.).

Sezon 2010/2011

W sezonie 2010/2011 Małysz zajął 6. miejsce w 59. Turnieju Czterech Skoczni, a podczas Mistrzostw Świata 2011 w Oslo zdobył brązowy medal na skoczni normalnej. 13 lutego 2011 roku w Vikersund Małysz poprawił swój rekord życiowy i jednocześnie rekord Polski – uzyskał odległość 230,5 metra. W całym sezonie był dziewięć razy na podium w zawodach PŚ (w tym jedno zwycięstwo w Zakopanem) i zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

20 marca 2011 roku Małysz zajął 3. miejsce w swoim ostatnim konkursie PŚ (w Planicy). W tych samych zawodach wygrał Kamil Stoch, co było jego trzecim zwycięstwem w tym sezonie (wcześniej w Zakopanem i Klingenthal). Polska reprezentacja uplasowała się na trzeciej pozycji w Pucharze Narodów 2010/2011.

26 marca 2011 roku odbył się benefis Adama Małysza, w czasie którego Małysz oddał swój ostatni skok.

Podczas Zimowej Uniwersjady 2011 Maciej Kot zdobył dwa srebrne medale w konkursach indywidualnych. W konkursie drużynowym Polacy (w składzie: Maciej Kot, Jakub Kot i Wojciech Gąsienica-Kotelnicki) zdobyli brązowy medal.

Latem Kamil Stoch zajął 2. miejsce w Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2011, a wysokie miejsca zajęli też Żyła (5.) i Kot (9.).

Od 2011

thumb|Kamil Stoch w 2011 thumb|Łukasz Kruczek – w latach 2008–2016 trener reprezentacji skoczków thumb|Maciej Kot w 2012

Sezon 2011/2012

Po zakończeniu kariery przez Adama Małysza liderem polskiej reprezentacji został Kamil Stoch. W sezonie 2011/2012 siedmiokrotnie stawał na podium w konkursach PŚ (zwycięstwa w Zakopanem i Predazzo). W 60. Turnieju Czterech Skoczni zajął 8. miejsce, na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 był 10, a w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął miejsce 5. W trakcie konkursu drużynowego na MŚ w lotach w Vikersund Piotr Żyła ustanowił nowy rekord Polski w długości skoku (232,5 metra).

Podczas Mistrzostw Świata Juniorów 2012 w Erzurum reprezentacja Polski zdobyła dwa srebrne medale – drużynowo (Byrt, Kłusek, Murańka i Zniszczoł) i indywidualnie (Aleksander Zniszczoł).

Sezon 2012/2013 thumb|Kamil Stoch, Dawid Kubacki, Piotr Żyła i Maciej Kot – brązowi medaliści MŚ 2013

W sezonie 2012/2013 Kamil Stoch pięciokrotnie stawał na podium w konkursach PŚ (zwycięstwa w Kuopio i Trondheim). Piotr Żyła był dwukrotnie w pierwszej trójce zawodów (w tym jedno zwycięstwo w Oslo). W 61. Turnieju Czterech Skoczni Stoch zajął 4. miejsce, a podczas konkursu PŚ w Vikersund wyrównał rekord Polski w długości skoku (232,5 metra). Na Mistrzostwach Świata 2013 w Val di Fiemme Stoch zajął 8., a Maciej Kot 11. miejsce w konkursie na skoczni normalnej. 28 lutego 2013 Stoch zdobył złoty medal w konkursie na dużej skoczni – równo dziesięć lat po drugim zwycięstwie Małysza w Val di Fiemme. W konkursie drużynowym Polacy w składzie Stoch, Kot, Żyła i Kubacki zdobyli brązowy medal. Był to pierwszy drużynowy medal polskich seniorów na imprezie rangi mistrzowskiej. Stoch zakończył sezon na trzecim miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ, a miejsca w czołowej dwudziestce zajęli też Żyła (15.) i Kot (18.).

Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2013 w Libercu Polacy (w składzie: Biegun, Kłusek, Murańka i Zniszczoł) obronili srebrne medale sprzed roku. Indywidualnym wicemistrzem został Klemens Murańka.

Sezon 2013/2014 thumb|Piotr Żyła w 2014

Sezon 2013/2014 był pierwszym w historii, w trakcie którego trzech Polaków wygrało konkursy PŚ oraz dwóch Polaków prowadziło w klasyfikacji generalnej PŚ. Kamil Stoch wygrał sześciokrotnie (w Titisee-Neustadt, Engelbergu, dwukrotnie w Willingen, w Lahti i Kuopio), a po jednym zwycięstwie odnieśli Krzysztof Biegun (w Klingenthal) i Jan Ziobro (w Engelbergu). Biegun po zwycięstwie w Klingenthal objął prowadzenie w klasyfikacji PŚ. Jako lider PŚ skakał w dwóch kolejnych konkursach. Kamil Stoch po raz pierwszy został liderem PŚ 21 grudnia 2013 po pierwszym konkursie w Engelbergu. W 62. Turnieju Czterech Skoczni Stoch zajął 7. miejsce, a Maciej Kot był 12. W całym sezonie Stoch był 12 razy na podium w konkursach PŚ, dzięki czemu zdobył pierwszą w karierze Kryształową Kulę.

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 Kamil Stoch zdobył dwa złote medale – najpierw na skoczni normalnej (9 lutego), a następnie na dużej (15 lutego). Był to czwarty przypadek w historii, gdy jeden zawodnik zdobył tytuły mistrzowskie na obu skoczniach podczas jednych igrzysk. Wcześniej dokonali tego Matti Nykänen (w 1988) i dwukrotnie Simon Ammann (w 2002 i 2010). W konkursie drużynowym Polacy (w składzie: Stoch, Kot, Ziobro i Żyła) zajęli 4. miejsce (najlepsze w historii).

Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014 w Harrachovie Stoch zajął 5. miejsce. Konkurs drużynowy nie odbył się.

Podczas Zimowej Uniwersjady 2013 Biegun zdobył złoty medal na dużej skoczni i srebrny na normalnej. Polacy (w składzie: Biegun, Kłusek i Zniszczoł) wywalczyli też złoty medal w konkursie drużynowym. Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2014 w Val di Fiemme reprezentacja Polski zdobyła dwa złote medale. Indywidualnym mistrzem został Jakub Wolny, a drugi złoty medal zdobyła drużyna w składzie: Wolny, Zniszczoł, Biegun i Murańka.

Sezon 2014/2015

Sezon 2014/2015 zaczął się dla polskiej reprezentacji niefortunnie. Kamil Stoch przeszedł operację stawu skokowego i nie wziął udziału w pierwszych dziesięciu konkursach PŚ. Powrócił dopiero na 63. Turniej Czterech Skoczni, gdzie zajął 10. miejsce. W całym sezonie Stoch był 5 razy na podium w konkursach PŚ (w tym zwycięstwa w Zakopanem i Willingen), a w klasyfikacji generalnej zajął 9. miejsce. Drugi najlepszy wynik wśród Polaków osiągnął Piotr Żyła (19. miejsce).

Podczas Mistrzostw Świata 2015 w Falun Polacy (w składzie: Stoch, Żyła, Murańka i Ziobro) zdobyli brązowy medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie najlepsze wyniki osiągnęli Ziobro (8. miejsce na normalnej skoczni) i Żyła (9. miejsce na dużej skoczni). Stoch był 17. i 12.

21 marca 2015 podczas serii próbnej przed konkursem drużynowym PŚ w Planicy Kamil Stoch ustanowił nowy rekord Polski w długości skoku (238 metrów).

Podczas Letniego Grand Prix w skokach narciarskich 2015 najlepsze wyniki osiągnął Kubacki, który wygrał dwa indywidualne konkursy i zajął 5. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na 9. miejscu znaleźli się ex aequo Stoch i Żyła.

Sezon 2015/2016

Sezon 2015/2016 był dla polskiej reprezentacji nieudany. Żaden z Polaków nie stanął na podium w indywidualnych konkursach PŚ. Największym sukcesem było 3. miejsce reprezentacji Polski w drużynowym konkursie PŚ w Zakopanem. W klasyfikacji generalnej najwyższe miejsca zajęli Stoch (22.), Hula (26.) i Kubacki (29.). Stoch był też najwyżej sklasyfikowanym Polakiem w 64. Turnieju Czterech Skoczni (był 23.). Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016 w Tauplitz/Bad Mitterndorf najlepszy wynik osiągnął Kubacki (15. miejsce). W konkursie drużynowym reprezentacja Polski zajęła 5. miejsce.

Po sezonie Łukasz Kruczek odszedł ze stanowiska trenera reprezentacji Polski. Nowym trenerem został Austriak Stefan Horngacher.

W sezonie letnim 2016 Maciej Kot wygrał 5 indywidualnych konkursów i zwyciężył w całym cyklu LGP 2016. Kamil Stoch zajął 3. miejsce.

Sezon 2016/2017 thumb|Podium 65. Turnieju Czterech Skoczni – od lewej: Piotr Żyła, Kamil Stoch i Daniel-André Tande thumb|Dawid Kubacki w 2017

W sezonie 2016/2017 polscy zawodnicy odnieśli historyczny sukces podczas 65. Turnieju Czterech Skoczni. Turniej wygrał Kamil Stoch, a 2. miejsce zajął Piotr Żyła. Na 4. miejscu turniej ukończył Maciej Kot, a do podium w klasyfikacji generalnej stracił 7,5 pkt. Stoch został piątym zawodnikiem w historii, który zdobył cztery najważniejsze trofea w skokach narciarskich (indywidualne złote medale ZIO i MŚ, Puchar Świata i zwycięstwo w T4S). Wcześniej dokonali tego Matti Nykänen, Jens Weißflog, Espen Bredesen i Thomas Morgenstern.

Na Mistrzostwach Świata 2017 w Lahti największy sukces indywidualnie odniósł Piotr Żyła, który zdobył brązowy medal na dużej skoczni. Miejsca w czołowej dziesiątce mistrzostw zajęli także: Stoch (4. miejsce na normalnej skoczni, 7. miejsce na dużej), Kot (5. miejsce na normalnej skoczni, 6. miejsce na dużej) i Kubacki (8. miejsce na obu skoczniach). 4 marca 2017 polski zespół (w składzie: Żyła, Kubacki, Kot i Stoch) wygrał konkurs drużynowy na dużej skoczni. Był to pierwszy drużynowy złoty medal reprezentacji Polski na mistrzostwach świata.

W marcu 2017 na skoczniach w Oslo, Lillehammer, Trondheim i Vikersund odbył się cykl zawodów Raw Air 2017. Kamil Stoch zajął w tym turnieju 2. miejsce, a Maciej Kot był 7. 18 marca 2017 w Vikersund Piotr Żyła dwukrotnie poprawiał rekord Polski w długości skoku. W serii próbnej uzyskał 243 m, a w konkursie drużynowym 245,5 m. Skoki dalsze od poprzedniego rekordu uzyskali także Stoch (243 m) i Kot (244,5 m)Vorlage:R. 25 marca 2017 podczas konkursu drużynowego PŚ w Planicy nowy rekord Polski ustanowił Stoch – uzyskał 251,5 m, co było jednocześnie nowym rekordem Letalnicy.

W klasyfikacji generalnej PŚ najwyższe miejsca z Polaków zajęli Stoch (2.), Kot (5.) i Żyła (11.). Stoch w całym sezonie był 12 razy na podium, w tym siedmiokrotnie na 1. miejscu (w Lillehammer, Bischofshofen, dwukrotnie w Wiśle, w Zakopanem, Sapporo i Vikersund). Dwa zwycięstwa odniósł także Kot (w Sapporo i Pjongczang). Polska drużyna była na podium we wszystkich sześciu konkursach drużynowych PŚ w sezonie (w tym zwycięstwa w Klingenthal i Willingen). Dzięki tym sukcesom reprezentacja Polski po raz pierwszy w historii wygrała klasyfikację Pucharu Narodów.

W sezonie letnim 2017 Dawid Kubacki wygrał 5 indywidualnych konkursów i zwyciężył w całym cyklu LGP 2017. Miejsca w czołowej dziesiątce klasyfikacji zajęli też Kot (4.), Żyła (8.) i Hula (10.).

Sezon 2017/2018

W sezonie 2017/2018 Kamil Stoch zwyciężył w 66. Turnieju Czterech Skoczni, zostając tym samym dziewiątym skoczkiem w historii, który wygrał dwa turnieje z rzędu (wcześniej dokonali tego Helmut Recknagel, Bjørn Wirkola, Jochen Danneberg, Hubert Neuper, Jens Weißflog, Ernst Vettori, Janne Ahonen i Gregor Schlierenzauer). W trakcie turnieju Stoch zwyciężył we wszystkich czterech konkursach, czym wyrównał osiągnięcie Svena Hannawalda z sezonu 2001/2002. Dawid Kubacki zajął 6. miejsce w klasyfikacji generalnej turnieju.

Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018 w Oberstdorfie Stoch zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym. Był to pierwszy medal zdobyty przez reprezentanta Polski na mistrzostwach świata w lotach od 1979. W konkursie drużynowym reprezentacja Polski (w składzie: Hula, Kubacki, Stoch i Żyła) wywalczyła brązowy medal.

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018 Kamil Stoch zdobył złoty medal w konkursie na dużej skoczni. Tym samym został trzecim skoczkiem w historii, który zdobył indywidualne złote medale na dwóch igrzyskach z rzędu. Wcześniej dokonali tego Birger Ruud (1932, 1936) i Matti Nykänen (1984, 1988). Na normalnej skoczni Stoch zajął 4. miejsce. Miejsca w czołowej dziesiątce zawodów osiągnęli również Stefan Hula (5. miejsce na normalnej skoczni) i Dawid Kubacki (10. miejsce na dużej skoczni). W konkursie drużynowym Polacy (w składzie: Kot, Hula, Kubacki i Stoch) zdobyli brązowy medal – pierwszy w historii drużynowych startów reprezentacji Polski na igrzyskach.

W trakcie sezonu Stoch wygrał wszystkie turnieje w ramach PŚ – oprócz Turnieju Czterech Skoczni także Willingen Five 2018, Raw Air 2018 i Planica 7 2018. Łącznie wygrał 9 konkursów PŚ (w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen, Innsbrucku, Bischofshofen, Lahti, Lillehammer, Trondheim i dwukrotnie w Planicy). Dzięki tym wynikom zdobył drugą w karierze Kryształową Kulę. Kubacki i Hula zajęli najwyższe miejsca w klasyfikacji generalnej PŚ w karierze – byli odpowiednio na 9. i 13. miejscu. Reprezentacja Polski była na podium w 6 z 8 konkursów drużynowych PŚ (w tym zwycięstwo w Zakopanem) i zajęła 3. miejsce w klasyfikacji Pucharu Narodów.

W sezonie letnim 2018 Piotr Żyła zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej LGP 2018. Miejsca w czołowej dziesiątce klasyfikacji zajęli też Stoch (4.), Kubacki (8.) i Hula (9.).

Sezon 2018/2019

W sezonie 2018/2019 dwóch polskich zawodników zajęło miejsca w czołowej dziesiątce 67. Turnieju Czterech Skoczni. Dawid Kubacki był 4., a Kamil Stoch 6.

Historia skoków w Polsce (kobiety)

Początki

[[Plik:Worochta 1922.jpg|thumb|300px|Grupa polskich narciarzy podczas zawodów w Worochcie w 1922 roku. Elżbieta Ziętkiewicz w środku.]] thumb|120px|Magdalena Pałasz – pierwsza mistrzyni Polski w skokach narciarskich Pierwszą Polką i jedną z pierwszych kobiet na świecie uprawiającą skoki narciarskie była Elżbieta Ziętkiewicz. W drugiej dekadzie XX wieku brała udział w konkursach skoków, gdzie osiągała lepsze wyniki od wielu mężczyzn.

Na przełomie XX i XXI wieku nastąpił gwałtowny rozwój skoków kobiet na świecie. W 1999 rozegrano pierwszą edycję FIS Ladies Winter Tournee, a od 2004 organizowany jest Puchar Kontynentalny kobiet w skokach narciarskich. Początkowo polskie zawodniczki nie brały udziału w konkursach międzynarodowych. PZN nie wspierał kobiecych skoków, a o perspektywie startów kobiet sceptycznie wypowiadał się m.in. Adam Małysz.

9 sierpnia 2006 polskie zawodniczki po raz pierwszy wystartowały w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Joanna Gawron była 49., a Gabriela Buńda 53. Udział Polek w konkursie był możliwy dzięki wsparciu finansowemu prywatnego sponsora.

20 stycznia 2012 Polki po raz pierwszy w historii zdobyły punkty w Pucharze Kontynentalnym. W konkursie PK w Zakopanem Joanna Szwab była 25., a Joanna Gawron 27.

Od 2013

W sezonie 2013/2014 po raz pierwszy w historii polskich skoków powołano kobiecą kadrę. Znalazły się w niej Joanna Szwab i Magdalena Pałasz, które zadebiutowały w Pucharze Świata kobiet. Na początku grudnia 2013 w Lillehammer reprezentacja Polski po raz pierwszy wystartowała w konkursie PŚ drużyn mieszanych (gdzie oprócz dwóch zawodniczek w składzie byli Kamil Stoch i Maciej Kot). Reprezentacja Polski zajęła 14. miejsce. W tym samym sezonie Polki wzięły udział w Mistrzostwach Świata Juniorów 2014. Pałasz była 26., a Szwab 37.

1 lutego 2014 w Hinzenbach Pałasz po raz pierwszy w karierze awansowała do drugiej serii konkursu Pucharu Świata (zajęła 28. miejsce), stając się tym samym pierwszą Polką w historii, która zdobyła punkty PŚ. W klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2013/2014 Szwab była 14., a Pałasz 17.

11 października 2014 rozegrano pierwszy konkurs o mistrzostwo Polski kobiet. W zawodach wzięło udział 13 zawodniczek, a pierwszą mistrzynią została Pałasz. Srebrny medal zdobyła Joanna Szwab, a brązowy Kinga Rajda.

29 sierpnia 2015 Kinga Rajda została pierwszą polską skoczkinią, która zwyciężyła w zawodach FIS Cup. 19 sierpnia 2017 Kamila Karpiel odniosła pierwsze w historii reprezentacji Polski zwycięstwo w zawodach Pucharu Kontynentalnego kobiet.

Sukcesy

thumb|Kryształowe Kule zdobyte przez Adama Małysza

Zestawienie trofeów

Zestawienie obejmuje medale i miejsca na podium w najważniejszych zawodach i turniejach.

Zawody	Indywidualnie	Drużynowo
Zimowe igrzyska olimpijskie	15px Wojciech Fortuna (1972) 15px 15px Kamil Stoch (2014) 15px Kamil Stoch (2018) 15px Adam Małysz (2002) 15px 15px Adam Małysz (2010) 15px Adam Małysz (2002)	15px S. Hula, M. Kot, D. Kubacki, K. Stoch (2018)
Mistrzostwa świata	15px Adam Małysz (2001) 15px 15px Adam Małysz (2003) 15px Adam Małysz (2007) 15px Kamil Stoch (2013) 15px Stanisław Marusarz (1938) 15px Antoni Łaciak (1962) 15px Adam Małysz (2001) 15px Stanisław Gąsienica-Daniel (1970) 15px Adam Małysz (2011) 15px Piotr Żyła (2017)	15px M. Kot, D. Kubacki, K. Stoch, P. Żyła (2017) 15px M. Kot, D. Kubacki, K. Stoch, P. Żyła (2013) 15px K. Murańka, K. Stoch, J. Ziobro, P. Żyła (2015)
MŚ w lotach narciarskich	15px Kamil Stoch (2018) 15px Piotr Fijas (1979)	15px S. Hula, D. Kubacki, K. Stoch, P. Żyła (2018)
Mistrzostwa świata juniorów	15px Mateusz Rutkowski (2004) 15px Jakub Wolny (2014) 15px Maciej Kot (2009) 15px Aleksander Zniszczoł (2012) 15px Klemens Murańka (2013)	15px K. Biegun, K. Murańka, J. Wolny, A. Zniszczoł (2014) 15px S. Hula, D. Kowal, M. Rutkowski, K. Stoch (2004) 15px K. Stoch, W. Topór, P. Urbański, P. Żyła (2005) 15px T. Byrt, B. Kłusek, K. Murańka, A. Zniszczoł (2012) 15px K. Biegun, B. Kłusek, K. Murańka, A. Zniszczoł (2013) 15px M. Kot, D. Kowal, K. Miętus, Ł. Rutkowski (2008) 15px J. Kot, M. Kot, G. Miętus, A. Zapotoczny (2009)
Zimowa uniwersjada	15px Łukasz Kruczek (1997) 15px Łukasz Kruczek (1999) 15px 15px Łukasz Kruczek (2001) 15px Krzysztof Biegun (2013) 15px Andrzej Sztolf (1966) 15px Jarosław Mądry (1989) 15px Bartłomiej Gąsienica-Sieczka (1993) 15px Marcin Bachleda (2009) 15px 15px Maciej Kot (2011) 15px Krzysztof Biegun (2013) 15px Andrzej Sztolf (1964) 15px Krystian Długopolski (2003)	15px K. Biegun, B. Kłusek, A. Zniszczoł (2013) 15px M. Bachleda, K. Długopolski, R. Śliż (2005) 15px B. Gąsienica-Sieczka, J. Mądry, S. Ustupski (1993) 15px K. Długopolski, Ł. Kruczek, G. Śliwka (2003) 15px W. Gąsienica-Kotelnicki, J. Kot, M. Kot (2011) 15px S. Biela, J. Kot, A. Zapotoczny (2015) 15px S. Biela, P. Kantyka, K. Miętus (2017)
Turniej Czterech Skoczni	15px Adam Małysz (2000/2001) 15px Kamil Stoch (2016/2017) 15px Kamil Stoch (2017/2018) 15px Piotr Żyła (2016/2017) 15px Adam Małysz (2002/2003)	brak klasyfikacji drużynowej
Turniej Nordycki	15px Adam Małysz (2001) 15px Adam Małysz (2003) 15px Adam Małysz (2007) 15px Adam Małysz (2002) 15px Adam Małysz (2010)
Raw Air	15px Kamil Stoch (2018) 15px Kamil Stoch (2017)
Puchar Świata (ind.) Puchar Narodów (druż.)	15px Adam Małysz (2000/2001) 15px Adam Małysz (2001/2002) 15px Adam Małysz (2002/2003) 15px Adam Małysz (2006/2007) 15px Kamil Stoch (2013/2014) 15px Kamil Stoch (2017/2018) 15px Kamil Stoch (2016/2017) 15px Stanisław Bobak (1979/1980) 15px Adam Małysz (2010/2011) 15px Kamil Stoch (2012/2013)	15px Polska (2016/2017) 15px Polska (2010/2011) 15px Polska (2017/2018)
Letnie Grand Prix	15px Adam Małysz (2001) 15px Adam Małysz (2004) 15px Adam Małysz (2006) 15px Maciej Kot (2016) 15px Dawid Kubacki (2017) 15px Adam Małysz (2007) 15px Kamil Stoch (2010) 15px Kamil Stoch (2011) 15px Adam Małysz (2009) 15px Adam Małysz (2010) 15px Kamil Stoch (2016) 15px Piotr Żyła (2018)	brak klasyfikacji drużynowej

Miejsca na podium w konkursach PŚ i LGP

Puchar Świata Zawodnik 1. miejsca 2. miejsca 3. miejsca Razem Adam Małysz 39 27 26 92 Kamil Stoch 31 16 15 62 Piotr Fijas 3 1 6 10 Maciej Kot 2 1 0 3 Piotr Żyła 1 3 5 9 Dawid Kubacki 1 3 3 7 Stanisław Bobak 1 2 1 4 Jan Ziobro 1 0 1 2 Krzysztof Biegun 1 0 0 1 Janusz Malik 0 0 1 1 Tadeusz Fijas 0 0 1 1 Razem ind. 80 53 59 192 Drużynowo 4 10 9 23 Razem ind. i druż. 84 63 68 215

Letnie Grand Prix Zawodnik 1. miejsca 2. miejsca 3. miejsca Razem Adam Małysz 13 8 7 28 Kamil Stoch 10 5 7 22 Maciej Kot 7 5 1 13 Dawid Kubacki 7 3 2 12 Piotr Żyła 1 8 1 10 Krzysztof Biegun 1 0 1 2 Jan Ziobro 0 1 1 2 Klemens Murańka 0 0 1 1 Łukasz Rutkowski 0 0 1 1 Razem ind. 39 30 22 91 Drużynowo 6 3 1 10 Razem ind. i druż. 45 33 23 101

Polacy, którzy zdobyli punkty w PŚ i LGP

Mężczyźni

Puchar Świata (zaktualizowane po konkursie z 20 stycznia 2019) Lp. Zawodnik Liczba punktów 1. Adam Małysz 13 070 2. Kamil Stoch 9 647 3. Piotr Żyła 3 396 4. Maciej Kot 2 408 5. Dawid Kubacki 1 978 6. Stefan Hula 1 067 7. Robert Mateja 754 8. Jan Ziobro 500 9. Wojciech Skupień 404 10. Piotr Fijas 374* 11. Klemens Murańka 306 12. Krzysztof Miętus 222 13. Marcin Bachleda 179 14. Jakub Wolny 175 15. Aleksander Zniszczoł 152 16. Stanisław Bobak 145* = Krzysztof Biegun 145 18. Łukasz Rutkowski 108 19. Andrzej Stękała 105 20. Rafał Śliż 55 21. Tomasz Pochwała 42 22. Łukasz Kruczek 32 23. Jan Kowal 27* 24. Stanisław Pawlusiak 22* = Tomisław Tajner 22 26. Grzegorz Miętus 20 27. Janusz Malik 18* 28. Mateusz Rutkowski 17 29. Tadeusz Fijas 15* 30. Zbigniew Malik 9* = Wojciech Tajner 9 32. Krystian Długopolski 6 = Marek Gwóźdź 6 34. Andrzej Kowalski 4* = Paweł Wąsek 4 36. Tomasz Byrt 2 37. Zbigniew Klimowski 1* = Tomasz Pilch 1

Letnie Grand Prix (zaktualizowane po LGP 2018) Lp. Zawodnik Liczba punktów 1. Adam Małysz 3 208 2. Kamil Stoch 2 936 3. Maciej Kot 2 137 4. Dawid Kubacki 2 003 5. Piotr Żyła 1 584 6. Stefan Hula 742 7. Jan Ziobro 482 8. Wojciech Skupień 359 9. Jakub Wolny 318 10. Krzysztof Biegun 301 11. Klemens Murańka 295 12. Rafał Śliż 288 13. Krzysztof Miętus 241 14. Łukasz Rutkowski 236 15. Bartłomiej Kłusek 198 16. Marcin Bachleda 192 17. Aleksander Zniszczoł 153 18. Krystian Długopolski 79 19. Tomasz Byrt 72 20. Robert Mateja 42 21. Mateusz Rutkowski 22 22. Andrzej Stękała 21 23. Łukasz Kruczek 19 24. Grzegorz Miętus 16 25. Tomasz Pilch 14 26. Krzysztof Leja 13 27. Przemysław Kantyka 11 28. Tomasz Pochwała 8 29. Jakub Kot 5 30. Andrzej Galica 4 = Paweł Wąsek 4

Kobiety

Puchar Świata (zaktualizowane 20 marca 2016) Lp. Zawodniczka Liczba punktów 1. Magdalena Pałasz 3 2. Kinga Rajda 1

Letnie Grand Prix (zaktualizowane 29 lipca 2018) Lp. Zawodniczka Liczba punktów 1. Magdalena Pałasz 12 2. Kinga Rajda 7

Reprezentacja i kluby

Reprezentacja

Vorlage:Osobny artykuł thumb|Stefan Horngacher – od 2016 trener reprezentacji skoczków

Reprezentacja męska w sezonie 2018/2019

Kadra Narodowa A Trener: Stefan Horngacher Asystenci trenera: Zbigniew Klimowski i Grzegorz Sobczyk Trener techniczny: Michal Doležal Zawodnicy: Stefan Hula Maciej Kot Dawid Kubacki Kamil Stoch Jakub Wolny Piotr Żyła

Kadra Narodowa B Trener: Maciej Maciusiak Asystent trenera: Daniel Kwiatkowski Trener techniczny: Radek Żidek Zawodnicy: Bartosz Czyż Przemysław Kantyka Klemens Murańka Tomasz Pilch Paweł Wąsek Aleksander Zniszczoł

Kadra Narodowa Juniorów Trener: Wojciech Topór Asystenci trenera: Piotr Fijas i Grzegorz Miętus Zawodnicy: Mateusz Gruszka Szymon Jojko Kacper Juroszek Karol Niemczyk Szymon Pawłowski Damian Skupień Kacper Stosel

Reprezentacja żeńska w sezonie 2018/2019

Oficjalnie: Kadra Narodowa Juniorek

Trener: Marcin Bachleda
Trenerzy współpracujący: Sławomir Hankus i Wojciech Tajner

Zawodniczki:

• Kamila Karpiel
• Joanna Kil
• Kinga Rajda
• Anna Twardosz

Kluby

Według danych z kwietnia 2016 roku aktywne licencje zawodnicze Polskiego Związku Narciarskiego uprawniające do startów w zawodach skoków narciarskich i kombinacji norweskiej rozgrywanych pod egidą PZN'u (PZN wydaje wspólne licencje dla obu tych dyscyplin) posiadają 224 osoby. Zawodnicy posiadający licencje reprezentują następujące kluby sportowe:

• AZS Zakopane
• AZS-AWF Katowice
• KS Chochołów
• KS Eve-nement Zakopane
• LKS Klimczok Bystra
• LKS Olimpia Goleszów
• LKS Poroniec Poronin
• LUKS Luks-ski Lubawka
• PKS Olimpijczyk Gilowice
• SSR LKS Sokół Szczyrk
• TKKF Dzikusy Łódź
• UKS Sołtysianie Stare Bystre
• TS Wisła Zakopane
• WSS Wisła
• WKS Zakopane
• ZTS Zakucie Zagórz

Zawody w Polsce

Zawody międzynarodowe

Dotychczas w Polsce trzykrotnie odbyły się mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym (w Zakopanem w 1929, 1939 i 1962), dwukrotnie mistrzostwa świata juniorów w narciarstwie klasycznym (w 2001 w Karpaczu i w 2008 w Zakopanem) i dwukrotnie zawody zimowej uniwersjady (w Zakopanem w 1993 i 2001).

W dwóch polskich miastach organizowane są konkursy Pucharu Świata. Zawody PŚ w Zakopanem odbywają się (z przerwami) od 1980, a w zawody PŚ w Wiśle od 2013.

Na polskich skoczniach organizowane są też konkursy Letniego Grand Prix w skokach narciarskich. Od 2010 zawody LGP odbywają się w Wiśle. W przeszłości konkursy LGP były organizowane w Zakopanem (2004–2011) i w Szczyrku (2011). W 2011 na skoczniach w Zakopanem, Wiśle i Szczyrku rozegrano Lotos Poland Tour.

Mistrzostwa Polski

Mistrzostwa Polski podzielone są na zawody zimowe i letnie. MP mężczyzn odbywają się od 1920 (zima) i 1996 (lato), a kobiet od 2014 (lato) i 2016 (zima). Do 2016 rozgrywano też konkursy drużynowe mężczyzn (zimą i latem).

Aktualni mistrzowie Polski:

• zima, skocznia duża: Kamil Stoch (Zakopane 2018)
• zima, skocznia normalna: Kamil Stoch (Szczyrk 2011) – po roku 2011 zawody nie były rozgrywane
• zima, konkurs drużynowy: AZS Zakopane (Wisła 2016) – po roku 2016 zawody nie były rozgrywane
• lato, skocznia duża: Dawid Kubacki (Zakopane 2018)
• lato, skocznia normalna: Dawid Kubacki (Szczyrk 2015) – po roku 2015 zawody nie były rozgrywane
• lato, konkurs drużynowy: AZS Zakopane (Wisła 2016) – po roku 2016 zawody nie były rozgrywane

Aktualne mistrzynie Polski:

• zima: Anna Twardosz (Szczyrk 2018)
• lato: Kamila Karpiel (Szczyrk 2018)

Ogólnopolska Olimpiada Młodzieży

Skoki narciarskie są jedną z dyscyplin zimowej Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży. Zawodnicy rywalizują w dwóch kategoriach wiekowych – junior A oraz junior B (od 1996), a także w konkursach drużynowych (od 2000). W tych dwóch kategoriach organizowane są na ogół dwa konkursy na różnych skoczniach.

Lotos Cup

Lotos Cup to cykl zawodów organizowany od 2005 w ramach Programu Rozwoju Skoków Narciarskich „Szukamy następców Mistrza”. Rywalizują w nich młodzi skoczkowie w różnych kategoriach wiekowych. Początkowo istniały trzy kategorie (junior B, C i D). W 2008 cykl rozszerzono o juniorów E oraz o juniorki, a w 2011 o juniorów A. W 2012 wprowadzono zawody dla seniorów i dziewcząt młodszych.

Inne

W Goleszowie co roku sezon letni tradycyjnie rozpoczyna Memoriał Leopolda Tajnera, w którym biorą udział młodzi skoczkowie. Zawody mikołajkowe rozgrywane są w okolicach [ grudnia na skoczniach K 30 i K 17 (podobnie jak Memoriał).

Inne krajowe zawody, jakie odbywają się w Polsce: Liga Szkolna, Puchar Wisły, Puchar Szczyrku, Młode Talenty, Puchar Chrunchips i inne.

Dawniej

W przeszłości dużym zainteresowaniem cieszyły się konkursy skoków podczas Memoriału Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny (organizowane w latach 1946–1994), Pucharu Beskidów (1958–1989) i Pucharu Przyjaźni (1965–1984). W latach 2005–2007 rozgrywano w Polsce zawody o Puchar Doskonałego Mleka – w kategorii seniorskiej i pięciu kategoriach juniorskich, a także w kombinacji norweskiej (2007).

Skocznie narciarskie w Polsce

thumb|250px|Wielka Krokiew w Zakopanem im. Stanisława Marusarza thumb|250px|Skocznia w Wiśle im. Adama Małysza Vorlage:Osobny artykuł Vorlage:Mapa lokalizacyjna

Skocznie duże

Wielka Krokiew (Zakopane)

Wielka Krokiew (K 120, HS 140, najdłuższy skok: 141,5 m) – największa skocznia narciarska w Polsce. Posiada igelit oraz sztuczne oświetlenie. Zbudowana w 1925. Nosi imię Stanisława Marusarza. Na przestrzeni lat zorganizowano na niej następujące zawody:

• Mistrzostwa Świata (1929, 1939, 1962)
• Uniwersjada (2001)
• Puchar Świata w skokach narciarskich w Zakopanem (1980, 1990, 1996, 1998–1999, 2002–2016)
• Letnie Grand Prix w skokach narciarskich w Zakopanem (2004–2009, 2011)
• Ponadto zawody o Puchar Kontynentalny, Puchar Świata w kombinacji norweskiej i Puchar Świata B w kombinacji norweskiej.

Skocznia narciarska im. Adama Małysza, dawniej Malinka (Wisła)

Skocznia narciarska im. Adama Małysza (K 120, HS 134, najdłuższy skok: 139,0) – druga, duża skocznia narciarska w Polsce, przebudowana w 2008 roku. Na przestrzeni lat zorganizowano na niej następujące zawody:

• Puchar Świata w skokach narciarskich w Wiśle (2013–2015)
• Letnie Grand Prix w skokach narciarskich w Wiśle (2010–2013)
• Ponadto zawody Pucharu Kontynentalnego.

Skocznie normalne

Skalite (Szczyrk)

Skalite (K 95, HS 106, najdłuższy skok: 116 m) – trzecia co do wielkości skocznia narciarska w Polsce. Zbudowana w 1937, gruntownie zmodernizowana w 2008 na Mistrzostwa Świata juniorów (ostatecznie przeniesione do Zakopanego). Na przestrzeni lat zorganizowano na niej następujące zawody:

• Zawody Letniej Grand Prix (2011)
• Puchar FIS (2008)
• Ponadto zawody Olimpijskiego Festiwalu Młodzieży Europy 2009, FIS Cup, LPK kobiet i MŚ weteranów.

Krucza Skała (Lubawka)

Skocznia narciarska na Kruczej Skale (K 85, HS 94, najdłuższy skok: 97,5 m) – jedna z czterech skoczni normalnych w Polsce. Powstała w 1924. W 2003 na skoczni odbył się konkurs IX Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży. Obecnie nie organizuje się na niej zawodów międzynarodowych.

Średnia Krokiew (Zakopane)

Średnia Krokiew (K 85, HS 94, najdłuższy skok: 94,0 m) – skocznia należąca do kompleksu Średniej Krokwi, położonego w pobliżu Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Kompleks nosi imię Bronisława Czecha. Na przestrzeni lat zorganizowano na niej następujące zawody:

• Mistrzostwa Świata (1962)
• Zawody PŚ (1980)
• Uniwersjada (1993, 2001)
• Mistrzostwa Świata Juniorów 2008
• Ponadto Puchar Kontynentalny, Puchar FIS.

Orlinek (Karpacz)

Orlinek (K 85, HS 94, najdłuższy skok: 94,5 m) – skocznia zbudowana w 1979. Na przestrzeni lat zorganizowano na niej następujące zawody:

• Mistrzostwa Świata Juniorów 2001.
• Ponadto Puchar Świata B w kombinacji norweskiej.

Skoki w mediach

Od czasu sukcesów Adama Małysza znacząco wzrosło zainteresowanie skokami przez media. Od sezonu 2000/2001 Telewizja Polska transmituje na żywo wszystkie konkursy Pucharu Świata (wcześniej TVP transmitowało jedynie zawody Turnieju Czterech Skoczni, PŚ w Zakopanem oraz Zimowe Igrzyska Olimpijskie i Mistrzostwa Świata). Transmisje z konkursów Puchar Świata dostępne są również w telewizji Eurosport. Sporadycznie są też nadawane relacje z zawodów w Polskim Radiu i w radiu TakSięGra FM. Po roku 2000 powstało wiele stron internetowych poświęconych skokom narciarskim.

Ze względu na sukcesy Adama Małysza i Kamila Stocha transmisje konkursów gromadzą przed telewizorami wielomilionową widownię. Rekordową oglądalność przyniosły dwa konkursy podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 – każdy z nich oglądało 20 milionów telewidzów (średnio 11 i 13 milionów).

Przypisy

!